Titulli në anglishte:
FATIMA IS FATIMA

Përkthyes:

Fatmire AJDINI - HOXHA

Muhamed MUSTAFA

Kryeredaktor dhe redaktor përgjegjës:

Dr. Hysni ISMAILI

Redaktor gjuhësor:

Liljana MESHIQ - JAJAGA

Korrektor:

Fatmire AJDINI - HOXHA

Këtë mbrëmje të shënuar nuk ishte paraparë që të flasë një person siç jam unë. Duke u njohur me punën e profesorit Luis Masinjon, unë fitova shumë. Ai ishte një njeri i madh dhe dijetar islamik i cili ka shkruar për Fatimenë.

Shumë më ka tërhequr jeta e bekuar e saj dhe ndikimi që ajo e pati në historinë e Islamit. Madje, edhe pas vdekjes së saj, ajo i mbante në jetë shpirtrat e atyre që gjurmonin drejtësinë dhe të cilët iu kundërvunë shtypjes dhe diskriminimit në shoqërinë islame. Ajo paraqet shprehje dhe simbol të rrugës dhe është udhërrëfyese për "mendimin islam". Derisa isha student, mora pjesë në përgatitjen e kësaj vepre të madhe, e posaçërisht në fazën e hulumtimit dhe të mbledhjes së të dhënave. Dokumentet dhe informatat që ekzistonin ishin të periudhës njëmijekatërqindvjeçare. Ato ishin të shkruara në të gjitha gjuhët dhe dialektet lokale islamike. U studiuan implikacione historike nga dokumente të ndryshme, madje edhe këngët popullore. Nga unë u kërkua që këto punime t’i përmbledh dhe t’i prezentoj këtu para jush. Për një çast i thashë vetes: "Këtë punim do ta prezentoj këtu, sepse kjo duhet edhe më tutje të publikohet, ndërsa njeriu i madh që e filloi, e lëshoi këtë botë pa e përfunduar punën e tij". Për fat të keq, njerëzit shumë pak dinë për këtë punim. Madje edhe evropianët, të cilët kanë njohuri për Islamin, nuk dinë për këtë studim. Kjo gjithashtu ndikoi edhe te shkencëtarët tanë, të cilët Islamin e njohin nëpërmjet shkrimeve të evropianëve, dhe të cilët mu për këtë shkak mbetën të painformuar rreth këtij punimi.

Unë e përkraha këtë thirrje dhe i thashë vetes: "Do t’ua përshkruaj dorëshkrimet studentëve të mi, e sidomos atyre që nuk marrin pjesë në ligjëratat në Husejnije Irshad. Do t’ua prezentoj rezultatet e studimit të thellë shkencor dhe historik të këtij njeriu të madh".

Por, tani shoh dhe ndiej se para meje gjenden të tjerë. Ky nuk është një grup i mbledhur për bisedime apo predikime. Burrat dhe gratë që gjenden këtu, të gjithë ata janë intelektualë dhe përfaqësues të gjeneratës së sotme të varfër të shoqërisë. Ata nuk kanë ardhur të më dëgjojnë se si flas për Fatimenë, e me këtë të nxjerrin ndonjë përftim shpirtëror nga tubimi i sontëm. Ata nuk kanë ardhur të dëgjojnë një ligjëratë të thatë shkencore apo historike, sepse kanë një nevojë tjetër dhe të gjallë, e ajo është që t’i përgjigjen pyetjes më të ndieshme e cila ka të bëjë me fatin tonë: Kush jam unë?

Në shoqërinë tonë gruaja ndryshon me hapa të shpejtuar. Kushtëzimet e kohës sonë dhe ndikimi i institucioneve e largojnë gruan nga "ajo që është". Asaj i janë marrë të gjitha tiparet dhe vlerat tradicionale, vetëm e vetëm që të shndërrohet në qenie të atillë siç "e duan ato", "e ndërtojnë ato" dhe siç po shohim që "e kanë ndërtuar"! Andaj pyetja më kryesore dhe më e rëndësishme për gratë e vetëdijësuara të kohës sonë është "Kush jam unë?", duke i shtuar kësaj atë se gruaja nuk mund të mbesë ajo që është. Në të vërtetë, ajo nuk dëshiron që t’i pranojë maskat bashkëkohore dhe me këtë t’i zëvendësojë ato tradicionale. Bashkëkohanikët e saj zgjedhin për vete. Ata me vetëdije të plotë e stolisin personalitetin e vet me ndërgjegje dhe pavarësi. Ata e dekorojnë veten gjer në themel. Ata shfaqin synime. Ata pasqyrojnë hije, por nuk e dinë në ç’mënyrë. Ata nuk e njohin disenjin e aspektit të vërtetë njerëzor të personalitetit të vet, i cili nuk është as shprehje e trashëgimisë së tyre, e as shprehje e maskës imituese të vënë në mënyrë artificiale. Me cilën prej këtyre identifikohen ato?

Gjatë kësaj parashtrohet edhe një pyetje tjetër që del nga të menduarit e këtillë. Ne jemi muslimane, gra të një shoqërie që dëshiron të vendosë me arsyen dhe zgjedhjen e saj, e me këtë na lidhë për historinë, kulturën, fenë dhe shoqërinë e cila rrënjët dhe frymën e vet i ka marrë nga Islami. Gruaja e kësaj shoqërie do të jetë ajo që është. Ajo do që vetë ta ndërtojë "veten" e saj. Gjatë lindjes së re të saj, ajo dëshiron që vetë të jetë mamia e vetes. Ajo nuk dëshiron të jetë prodhim i trashëgimisë së saj, e as që të ketë maskë të jashtme. Ajo nuk mund të mbetet indiferente ndaj Islamit dhe nuk mund të jetë e pakujdesshme ndaj tij.

Andaj, është gjë e natyrshme që për muslimanen të shtrohet një pyetje e këtillë. Populli ynë vazhdon të qajë për Fatimenë. Çdo vit, qindra mijëra muslimanë qajnë për të. Mbahen me qindra mijëra tubime, lutje, festivale dhe ceremoni të vajtimit për kujtimin ndaj saj. Mbahen ceremoni të pikëllimit nëpër të cilat përsëritet vajtimi i saj dhe mallkohen ata që e poshtëruan atë. Përkundër tërë kësaj, personaliteti i saj i vërtetë ka mbetur i panjohur. Për fat të keq, gjërat e vetme që njerëzit tanë i dinë për këtë personalitet të shenjtë, janë vetëm disa fakte, siç janë:

"Fatimeja ka qenë bija e dashur e të Dërguarit. Pas vdekjes së të Dërguarit, asaj ia grabisin kullosat në Fedek dhe ia sulmojnë shtëpinë. Atë e lënduan dhe në muajin e gjashtë të shtatzënisë, ajo humbi një djalë, Muhsinin. Prej atëherë, ajo i kalonte ditët vetëm me fëmijët, të cilët i merrte për dore dhe dilnin jashtë qytetit në vendin e quajtur "Shtëpia e vajtimit". Atje kishte zakon të ulej dhe të vajtonte. Fliste keq për uzurpatorët e të drejtës së Aliut. Qante dhe vajtonte me orë të tëra. Jetën e saj të shkurtër e kaloi duke e vajtuar dhe mallkuar fatin e vet. Dëshirën e fundit e kishte që ta varrosnin natën, ashtu që ata të cilët ia mendonin të keqen, të mos mund t’ia gjenin as vendin se ku është varrosur".

Kjo është përmbledhja e tërë asaj që për këtë grua të madhe ka mbetur nëpër kujtimet e njerëzve tanë. Mirëpo, përkundër njohurive të pakta që i kanë për të, njerëzit tanë me gjithë zemër e pranojnë madhështinë dhe fuqinë e saj. Ata ia falin zemrën asaj me tërë fuqinë shpirtërore, dhe me tërë besimin dhe vullnetin të cilin mund ta ketë apo mund ta krijojë bashkësia njerëzore.

Jini autentikë dhe gjurmoni të vërtetën

Sipas mendimit tim, nderi më i madh që iu bë shoqërisë sonë iraniane, është zgjedhja e Imam Aliut, përkundër pikëllimit dhe pengesave që i përjetoi gjatë rrugës së zgjedhjes së tij. Populli ynë na e tërhoqi vërejtjen se me mendjemprehtësi mund t’i ballafaqohet shtypjes dhe gënjeshtrave. Ata i ngritën grushtat kundër njerëzve të fuqishëm, kundër tradhtarëve dhe sunduesve, të cilët qenieve njerëzore ua merrnin të drejtat e tyre. Ai lufton kundër dhunës dhe korrupsionit. Ai i demaskon kurthet, gënjeshtrat dhe tradhtarët. Ai u kundërvihet regjimeve shtypëse. Ai nuk e lejon veten të jetë i lidhur apo të bie nën ndikimin e reklamave dhe të liderëve fetarë të cilët janë ithtarë të institucioneve të halifatit. Ai zbulon të vërteta të panjohura. Ai i gjen të dobëtit dhe i zbulon ata pas perdeve të panevojshme. Ai zbulon rryma të forta. Ai është bamirës i kësaj shoqërie dhe nga ajo i duron të gjitha. Ajo e zgjodhi Aliun (r.a.).

E vërtetë është se njerëzit tanë e pranuan Islamin nëpërmjet halifateve të ndryshme, por duhet ta theksojmë edhe rebelimin kundër halifëve dhe institucioneve të tyre, duke përfshirë këtu Emevitët, Abasidët, Kanët, Haganët turq, Tazisët dhe Mongolët. Duhet ta bëjmë dallimin midis popujve dhe iracionëve të cilët u mbetën besnikë institucioneve të tyre në emër të "Islamit", të "Lundrimit Kur’anor", të "Traditave të të Dërguarit", "Frontit për të vërtetën" dhe të "Vërtetës së fesë".

E tërë shprehja e fesë dhe urtësia e re islame vjen nga institucionet e halifatit: fjalët e tyre nga foltoret dhe minaret, librat e tyre dhe komentimet e traditave, fjalimet e tyre, reklamat, filozofitë, shkencëtarët, poetët, historianët, luftëtarët, madje edhe nga përcjellësit dhe farefisi i përcjellësve të të Dërguarit. Të gjithë nga këto grupe ishin dorë e zgjatur e institucioneve të halifit apo të sulltanit.

Mikrofonët, radiomarrësit tranzistorikë, filmat, televizioni, revistat, shtypi, propaganduesit dhe teoricienët janë vetëm dorë e zgjatur e klasës sunduese. Ata të fuqishmit që janë në krye dhe janë në farefisni me liderët zyrtarë, farefisi i të Dërguarit dhe i Imamit të cilët në mënyrë jolegjitime janë zgjedhur në emër të Sundimit Hyjnor dhe të traditave, të gjithë paraqesin dorën e zgjatur të halifit apo të sulltanit.

Këta njerëz tanë të mrekullueshëm, që dita ditës bombardohen nga ana e opinionit pa kurrfarë lloji të sigurisë, shumë mirë e dinë se pas reve të errëta dhe të dendura të shkencave të ndryshme, të arkitekturës, teologjisë, administrimit, religjionit, kulturës, historisë, interpretimit, të jurisprudencës dhe të traditës, (e cila rastësisht përputhet me halifatin që gjendet në pushtet, dhe madje duke i vërtetuar institucionet e pushtetit qoftë edhe pa njohjen e gjuhës zyrtare të Islamit), qëndrojnë vetëm të pavërteta. Ata e dinë se e Vërteta nuk është e lidhur me këto forma tërheqëse që i cekëm më lart.

E vërteta, para së gjithash, i përket njeriut që është vetë, që ka shtëpinë në vendin pranë xhamisë së të Dërguarit dhe që është i rrethuar në injorancën e fisit të vet. Ai jeton në mesin e viktimave të mëdha politike të shokëve të të Dërguarit dhe të mendimtarëve të mëdhenj të Islamit.

Jasht mureve të Pallatit të gjelbër të Damaskut dhe kurthit të rrëfimit për halifin e "Një mijë e një netëve", nga Bagdadi, iranianët e zbulojnë shtëpinë e Aliut dhe Fatimesë të ndërtuar nga balta, dhe kuptojnë se në këtë strehimore të mjerë e të qetë është i vendosur vetë Islami.

Iranianët, të cilët Islamin për herë të parë e njohën nëpërmjet shpatës së halifit, e shohin këtë të vërtetë dhe e dinë se e vërteta e këtillë vjen nga thirrja e liderëve fetarë që i përkasin halifatit zyrtar islam, ndërkaq njerëzit nga Medina dhe bashkëkohanikët e arabëve dhe të përcjellësve të të Dërguarit, këtë nuk e shohin apo as që duan ta shohin. Edhe shkencëtarët e mëdhenj dhe fakultetet në Damask gjithashtu janë të verbër ndaj kësaj të vërtete.

Kjo është sprova më e vështirë dhe më e mrekullueshme e njerëzve tanë. Populli ynë e manifeston bindjen e një mendimi dhe të një vetëdijeje që është në kundërshtim me çdo zakon të mëparshëm të cilin e ka pasur. Kjo e shpreh madhështinë dhe fortësinë e shpirtit të tij. Kjo flet për adhurimin e së Vërtetës nga ana e tyre. Kjo e zbulon guximin shpirtëror të këtyre, të cilët rebelohen kundër historisë dhe sundimit botëror të halifateve.

Halifati - më shumë se cilido sistem i mëparshëm historik e politik, qeverisë me institucionet e veta. Halifati gjithmonë ka qenë ai i cili ka poseduar fuqi të mëdha politike dhe ushtarake. Ai i mban penjtë e një kapitali të madh religjioz të mendimeve dhe të begatisë së pakufizuar kulturore, të letërsisë dhe të diturisë së talentuar.

Nëpër të gjitha këto konfuzione të luftës dhe të xhihadit (luftërat e brendshme dhe të jashtme shpirtërore), njerëzit tanë e mohojnë halifatin. Përkundër mospajtimeve që dalin nga pushtimet, disfatat dhe shkatërrimet që i pësojnë, përkundër mendimit dhe diturisë, kulturës dhe qytetërimit, si dhe përkundër klithmave të revolucionit dhe të distraksionit të religjioneve të botës, ata nuk e topitin tehun e sulmeve të tyre. Ata e shurdhojnë veshin e historisë dhe bëjnë që toka të dridhet nën këmbët e tyre. Këta të huaj, të dëbuar e të panjohur, e dëgjojnë dhe e kuptojnë vajin e njeriut të vetmuar, njeriut i cili është "i huaj në qytetin e tij", të Aliut!

Aliu flet me veten larg syve dhe veshëve të njerëzve nga qyteti, dhe ketë e bën në thellësinë e natës në kopshtet e palmave të Beni Nexharit, jasht Medines. Ai i rrëfen vetes për dhimbjen që e ndien duke e vështruar shkatërrimin e gjithë asaj, për të cilën ai ndihmoi që të ndërtohet. Ai ndihet i frikësuar kur mendon për gënjeshtrat, plangprishjen dhe për grabitjen. Ai e njeh fuqinë dhe dyfytyrësinë që janë vulosur nëpër fytyrat e njohura të halifëve dhe mbretërve të turpëruar e të korruptuar. Ata ngrihen duke ndërtuar shoqërinë e re, dhe ketë e bëjnë nëpërmjet religjionit.

Me shekuj të tërë, qeniet e Zotit do të mbeten të zhgënjyera. Çfarë papastërtie e madhe duhet të gëlltitet. Çfarë përpjekjesh të mëdha duhet bërë që e Vërteta të shihet edhe një herë. E Vërteta ka qenë e fshehur pas rrobave të reja pseudosakrale dhe pas bukurive të krijuara më pastaj. Ju shihni se viktimat e para të kësaj vuajtjeje dhe dobësimit të të dobtëve nga ana e të fortëve në Islam janë "njerëzit" dhe "fati i njerëzve". Simboli i njërës dhe tjetrës është flijimi i "vetvetes", e para së gjithash i "gruas së tij", ndërkaq në gjeneratën e nesërme të Islamit do të flijohet "familja e tij" dhe më pastaj edhe "fëmijët e tij". Pa dyshim, ky vendim dhe kjo njohje nga ana e njerëzve tanë është çasti më i rëndë, më i tmerrshëm dhe më lemëritësi në histori. Për ne nuk ka qenë lehtë që ta kuptojmë këtë. Të gjitha këto gjenerata trimash kanë shfaqur inteligjencë, kujdes, vazhdimësi të karakterit, shkathtësi personale dhe dashuri ndaj virtytit. Ata na bëjnë të jemi të afërt dhe ta kuptojmë njerëzimin, si dhe madhështinë dhe fuqinë e shpirtit tonë. Ata i kuptojnë vlerat më kryesore; ata mësohen të zhyten nëpër thellësi dhe të ngrihen mbi valët. Ata vazhdojnë ta gjurmojnë të vërtetën nëpër stuhitë e shtypjes e të terrorit. Të gjithë këta trima jetojnë dhe lëvizin kundër gjyqit të historisë. Ata vetë krijojnë ligje tjera. Ata u përgjigjen thirrjeve nga të gjitha minaret, foltoret dhe mihrabët. Ata ballafaqohen me të gjithë përcjellësit e mëdhenj, meteorologët, gjykatësit dhe figurat e shenjta tradicionale të fesë dhe akoma vazhdojnë të luftojnë. Kundër klithjes së shpatave për të marrë gjakun dhe për të zhdukur fuqinë e tyre, si në Lindje ashtu edhe në Perëndim, si gjatë ditës ashtu edhe natën, të gjithë ata thonë: "Po. Thuaj jo!"

Kur besimit të tyre u bashkohen ideja dhe inteligjenca, ata atëherë shenjtërohen me gjak. Ata gjurmojnë për viktimat dhe fitoren e së Vërtetës. Ata fitojnë ndjenjën e zemërgjerësisë dhe të trimërisë së madhe. Ata duhet të vuajnë nga pikëllimi dhe të kenë aftësinë që t'i mbijetojnë ndëshkimin, kamxhikun, poshtërimet, dhembjen, terrorin e robërisë, mjerimin dhe vetminë. Atyre u nevojitet ndjenja e fortë e largpamësisë me qëllim që ta durojnë tradhtinë, fanatizmin, fuqinë e fortë dhe madje të mund të mbeten edhe gjakftohtë. Ata e flijojnë vetërespektin dhe fanatizmin si dhe lojërat që njerëzit i luajnë me halifin dhe dëshirën që njësoj ta gëzojnë Zotin dhe Frytin e Tij. Ata i lënë mënjanë frikën, shenjtëritë e trilluara dhe gjerësinë e horizonteve... dhe shumë gjëra të tjera.

Këto janë disa nga elementet themelore të përvojës shiite - të shiizmit Alevit e jo të shiizmit Safavid, pra të shiizmit të Safavid Shah Abasit, jo të atij që përkrah forcën dhe shtypjen, por të religjionit të drejtësisë dhe të qeverisjes së pagabueshme. Ne nuk thirremi në shiizmin i cili e ka përkrahur koleksionin historik të ideve të mbytura, urrejtjen fisnore apo dashurinë verbale dhe urrejtjen përplot me rekomandime (jo të arsyeshme dhe praktike); shiizmi Safavid thirret vetëm në halifin e jo në halifatin, ai merret me të kaluarën e jo të tashmen, ai merret me atë që është e dobishme pas vdekjes e jo para saj. Ky është qëllimi i përkushtimit të Alevitëve, që t’i lirojnë shiitët nga padrejtësia, nga sundimi i forcës dhe i liderëve injorantë. Alevia ofron liri e jo përkushtim të sufistëve që është përzier me dyshimin dhe nuk i shërben as Zotit e as njerëzve të Zotit.

Shiizmi nuk është asgjë tjetër përpos vetë Islami - jo ai për të cilin na thanë: "Islami pranë gjërave tjera". Jo! Shiizmi do të thotë Islam i pastër, Islami pa halifatin, pa pseudo-arabizmin dhe pa ata që jetojnë në luks. Shiizmi nuk i heq dy parimet e drejtësisë e të Imamatit (liderizmit fetar) dhe t’ia shtojë - Islamit, Islami pa drejtësi dhe Imamat është njësoj sikurse feja islame pa Islamin. E njëjta vlen edhe për Krishterimin, Hebreizmin, Zoroastrianizmin, Vedantizmin, Budizmin dhe Isaizmin.

Kjo është ajo "mosdije e re" e cila Islamit ia përshkruan "qeverisjen", "racën" dhe "klasën". Luftërat midis shiitëve dhe sunitëve që ndodhnin në të kaluarën (e jo tani kur është shndërruar në luftë fjalësh, luftë historike dhe fisnore), janë luftëra për idetë e Imamatit dhe të drejtësisë përballë despotizmit dhe shtypjes. Të gjitha dallimet në fe dhe interpretimet historike, filozofike dhe religjioze, dalin nga vija e njëjtë.

Aliun nuk ia shtuam Muhammedit (a.s). Ne e pranuam Aliun që të mos e humbim Muhammedin. Pasardhësit e perandorëve, të mbretërve dhe të faraonëve, të gjithë ata e përkrahën Muhammedin, ndonëse dallohen në gjërat për të cilat janë angazhuar.

Ne nuk i zëvendësojmë Traditat (Sunnetin) e të Dërguarit me familjen e Aliut, e as që ia shtojmë atij. Thjeshtë kjo është familja e tij. Ne gjurmojmë që nëpërmjet Traditave të kuptojmë se çka ka thënë, çka ka bërë dhe çka ka dashur, por me ndihmën dhe pëlqimin e familjes së tij.

Përkundër asaj se çka mendojnë sot armiqtë dhe ithtarët, shiizmi mbetet sekti më tradicional i Islamit.Dallimi kryesor del kryesisht nga ajo se a thua, apo jo, Aliu dhe shiitët e vërtetë u përpoqën, me vetëdije ose pa të, që prej në fillim, përkundër risive dhe heretizmit, të mbeten tradicionalë dhe ta ruajnë traditën e tyre.

Vërejmë se çdo gjë ka qenë e përzier me gjithçka. Vërejmë se gjatë shekujve të errët e të larë me gjak, kur botën e ka kapluar frika nga fuqia e Islamit shtypës dhe e halifatit, Islami i drejtësisë dhe i Imamatit mbytet në gjakun e martirësisë. Shiitët e përqafojnë martirësinë dhe kështu e mohojnë fuqinë e halifit. Zgjidhja më e vështirë nuk arrihet gjithaq lehtë!

Dënimet e rrepta që u ndërmorën nga familjet e Emevitëve, të Abasidëve të turkut Salahuddin dhe të mongolëve janë dëshmi për faktin se rrugës për liri iu përkushtuan teologë të mëdhenj, kampionë të lirisë, kërkues të vdekjes, adhurues të së vërtetës, si dhe gjurmues të drejtësisë dhe të ndershmërisë. Rruga shpie prej halifatit të Damaskut e të Bagdadit, e deri te toka e zjarrit, e gjakut, e burgosjes dhe e ndëshkimit. Kjo rrugë kalon nëpër shtëpinë e vogël të Aliut e cila është e madhe sa i tërë njerëzimi.

Cilat gjëra nuk i bëjnë ata? Cilët prej tyre ata nuk i vrasin?

Në historinë e Islamit nuk ka qenë lehtë të flasësh për Aliun dhe Fatimenë. Poetët që e kanë mbrojtur këtë familje thonë: "Në kurrizin tim pesëdhjetë vjet e kam mbajtur litarin me të cilin duhej të më varnin". Ky është fati i të gjithë njerëzve dhe grave, të cilët e kanë shkruar historinë e shiizmit, historinë ku çdo rresht dhe çdo fjalë është shkruar me gjakun e martirëve.

Këta luftëtarë trima nga radhët e shiizmit nuk janë të afërt me filozofinë e cila u krijua për ne: "Prit. Rri dhe prit, prite Imamin e fshehur. Ai vetë do të vijë dhe do t’i rregullojë të gjitha. Ai patjetër duhet të vijë vetë dhe ta ripërtërijë fenë e të parëve të tij. Neve na mbetet që vetëm ta zbatojmë ‘mashtrimin e devotshëm’ dhe të kemi durim". (Autori thirret në mënyrën e posaçme të të menduarit që është shfrytëzuar nga ana e institucioneve të halifatit dhe që ka për qëllim shuarjen e kryengritjes së njerëzve. Ideja qëndron në pritjen e Ditës së Kijametit dhe në kthimin e Imamit të Dymbëdhjetë, gjë që do të duhej të shënonte ditën kur bota do të vërshohet nga drejtësia).

Ibën Sakiti ka qenë dijetar i madh; ai nuk gjendej në radhët e luftëtarëve apo të prijësve të drejtësisë, por ishte njeri i arsimuar dhe njohës i mirë i gjuhëve. Ai ka pasur simpati të fshehura për shiizmin. Halifi Mutevekil Abazi e zgjodhi që t’i edukojë fëmijët e tij. Dalëngadalë, fëmijët e Mutevekilit filluan ta favorizojnë Aliun dhe familjen e tij. "Ndoshta" - mendonte ai në vete, "kjo është pasojë e ndikimit të mësuesit të tyre". Një ditë prej ditësh, halifi e vizitoi klasën. Pasi që u ul, filloi të japë komplimente dhe ta lëvdojë Ibën Sakitin. I tha se është shumë i kënaqur me përparimin e fëmijëve të vet. Pastaj, po me të njëjtin zë e pyeti: "Si i vlerësoni fëmijët e mi"? Ibën Sakiti u përgjigj duke i vlerësuar shumë lart. Pas kësaj, Mutevekili papritmas pyeti: "Ibën Sakit, sipas mendimit Tuaj, cilët janë më të mirë, fëmijët e mi, apo Hasani dhe Husejni, fëmijët e Aliut?"

Ibën Sakiti ishte i detyruar të zgjedhë. Shfrytëzimi i "mashtrimin e devotshëm" në këtë rast do të ishte dobësi dhe tradhti. Në shiizmin Alevi, mashtrimi i devotshëm paraqet taktikë për ruajtjen e besimit, e jo siç është shfrytëzuar sot, për ruajtjen e besimtarëve.

Ai nuk u hamend. Me zërin e tij të rëndomtë, po me atë zë me të cilin pyeti Mutevekili, ai u përgjigj: "Kamberi, shërbëtori i Aliut është më i vlefshëm se ti dhe fëmijët e tu." Mutevekili urdhëroi që Ibën Sakitit t’ia presin gjuhën. Këto janë ato gjuhë që si kamxhik u bien tiranëve të historisë.

Në qoftë se shiitët nuk pësuan disfatë, ata megjithatë u vunë në sprovë. Dëshira e tyre për të drejtën dhe lirinë asnjëherë nuk vdes në zemrat e tyre, njësoj sikurse nevoja për barabarësi, për vetëdije dhe për udhëheqje revolucionare kundër armiqve të cilët janë të lidhur me institucionet e shtypjes, të pasurisë dhe të hipokrizisë. Ata kurrë nuk harrojnë. Ata nuk lejojnë të shuhet ky zjarr. Kjo nuk është harruar në vetëdijen e njerëzve.

Njerëzit dhe teologët

Ekzistojnë dy grupe të cilat mbajnë një barrë të madhe mbi supet e tyre. Këto dy grupe me shekuj të tërë i mbajnë në duart e veta frerët e vdekjes. Njëri është grupi i madh i shiitëve të vetëdijshëm të cilët Imamatin e njohin si vazhdimësi të pejgamberisë e të urtësisë, pra si vazhdimësi të Imamatit. Në grupin tjetër bëjnë pjesë besimtarët tanë të pastër e të vërtetë. Ata e paraqesin heshtjen e gjithanshme. Ata i adhurojnë ndëshkimet nga duart e familjeve të halifëve arabë dhe të sulltanëve turq. Pas fytyrave të tyre të qëndrueshme e të përgjakura qëndron forca dhe fuqia e cila ekzekutorët e tyre i bën të turpërohen. Këta njerëz qëndrojnë si shkëmbi i fortë i durimit përballë goditjeve me kamxhik që vijnë nga sunduesit, dhe thonë se nuk ndiejnë kurrfarë vuajtjeje.

Urtësia dhe dashuria

Çdo religjion, shkollë e të menduarit, çdo lëvizje apo revolucion janë të përbërë nga dy elemente: nga urtësia dhe dashuria. Njëri paraqet dritën, kurse i dyti lëvizjen. Njëri ofron arsye të shëndoshë dhe mirëkuptim, kurse tjetri entuziazëm dhe lëvizje. Aleksis Kareli thotë: "Urtësia është si dritat e automobilit, pra e tregon rrugën. Dashuria është si motori i cili i vë në lëvizje". Pa njëra-tjetrën ato nuk paraqesin asgjë. Motori pa dritat është dashuri e verbët, e rrezikshme, tragjike dhe paraqet vdekjen.

Nëpërmjet gjallërisë së lëvizjeve apo të shkollës së mendimeve revolucionare, shkencëtarët mendjemprehtë, të vetëdijshëm dhe me përgjegjësi të shoqërisë sonë, me punën e tyre tregojnë se ekziston mënyra për të kuptuar shkollën e të menduarit apo të religjionit. Ata tregojnë se ekziston mundësia që njerëzve t’u mbillet vetëdija. Nga ana tjetër, përgjegjësia e njerëzve qëndron në atë që forcën dhe shpirtin e tyre t’ia dhurojnë lëvizjes. Ata mbajnë përgjegjësi për hapin e parë që ndërmerret. Lëvizja është si një qenie e gjallë. Ajo mendon me trutë e shkencëtarëve, ndërsa dashurinë e dhuron nëpërmjet zemrave të njerëzve të saj. Në fe, përkushtimi, dashuria dhe vetëflijimi reduktohen në minimum, sepse njerëzit komunikojnë me marrëveshje. Por, aty ku mbetet kuptimi i drejtë i mënyrës së të menduarit dhe ku është minimumi i tij, ku mungon vizioni, vetëdija, gjykimi logjik, afërsia e thellë me qëllimet e shkollës së të menduarit, aty ku mungojnë domethënia, qëllimi dhe të vërtetat e shkollës së të menduarit, aty atëherë shkencëtarët e mbajnë përgjegjësinë. Religjionit i nevojiten si njëra palë ashtu edhe tjetra, sepse religjioni paraqet një lloj vetëdijeje për dashurinë apo dashuri për vetëdijen.

Në fe, dituria dhe ndjenjat nuk trajtohen si tërësi të ndara sepse janë të transformuara në mirëkuptim dhe besim me ndihmën e arsyes së shëndoshë, që kanë për qëllim kuptimin dhe njohjen e gjësendit.

Ky është Islami. Më tepër se çdo religjion tjetër, ai është religjion i recitimit të librit, religjion i xhihadit, religjion i mendimit dhe i dashurisë. Në Kur’an nuk mund të gjendet kufiri ndërmjet besimit dhe dashurisë. Kur’ani e konsideron martirësinë si jetë të amshueshme. Ai e përbën njeriun në penë dhe në shkrim.

Kjo është veçanërisht e saktë për shiizmin dhe historinë e tij, gjë të cilën e ka dëshmuar edhe kultura. Shiizmi e paraqet vendin që nxjerr flakë. Ndjenjat vlejnë. Në të njëjtën kohë, ai e përfshin meditimin dhe urtësinë. Ai i përfshin disiplinat kulturore dhe intelektuale. Ai e paraqet lëvizjen e veçuar të mendimeve revolucionare. Ai është një gjë e rastit në fatin e njeriut. Ai paraqet njohurinë, dashurinë dhe të vërtetën në emër dhe në natyrën e Aliut. Adhurimi i së vërtetës është i atillë që, pa adhurim, ajo është njohje dhe filozofi, ndërsa adhurimi pa të vërtetën paraqet adhurim të idhujve dhe kurvëri.

Lotët janë dëshmi e dashurisë

Kështu lindi shiizmi në histori dhe akoma vazhdon të ekzistojë. Mendimtarët dhe shkencëtarët e tij, të cilët paraqesin manifestime të këtyre luftëtarëve të fesë, e kërkojnë dhe e gjurmojnë logjikën dhe mendimin e thellë. Ata e ruajnë frymën e së Vërtetës. Ata janë njerëzit të cilët i orientojnë fillet e Islamit të vërtetë dhe u japin kahe të drejtë. Ata, patjetër duhet ta zbulojnë domethënien e drejtë të gjërave. Ata e kuptojnë qëndrueshmërinë. Ata e përmbushin kuptimin e besnikërisë. Ata i mbrojnë të vërtetat e Islamit.

Pastaj, në arenën e tronditur të jetës, ata e humbin rrugën e tyre atëherë kur fillojnë të shkruajnë në emër të filozofisë së sofizmit, të shkencës, letërsisë dhe të asketizmit të rrejshëm. Opinioni publik është i përshkruar me inklinocione dhe devijime greke dhe pseudolindore.

Ata e ndjekin besnikërinë, dashurinë, arsyen e shëndoshë dhe vetëflijimin. Këta janë ata njerëz, të cilët për rrugën e Aliut e japin edhe jetën e tyre. Ata e ndjekin rrugën e Aliut në kohën kur tërë pushtetin e përbëjnë fuqia, ndëshkimi dhe ekzekutimet publike. Ata vazhdojnë edhe atëherë kur mbyllen buzët që janë hapur në emër të tij, dhe kur derdhet gjaku që ka vluar me flakën e tij. Fjalimit për familjen e të Dërguarit në një "halifat të supozuar të të Dërguarit", iu përgjigjën me rrjepjen e lëkurës nga të gjallët dhe të vdekurit.

Por, sot masa e njerëzve akoma rrezaton me një dashuri aq të madhe. Ata ende i qëndrojnë besnikë vatrës së tyre. Pas kalimit të shumë shekujve përplot me ndryshime, me lindje dhe vdekje të besimit, të dashurisë e të mendimit, njerëzit nuk largohen nga dyert e Bagdadit. Ata nuk orientohen në ndonjë kahe tjetër. Shohim se ata akoma e gjejnë rrugën e tyre drejt mureve të shtëpisë së Fatimesë, dhe aty vajtojnë me dhembje të madhe. Çdo pikë e këtyre lotëve paraqet fjalë, të cilën njerëzit tanë të përzemërt e besnikë, e shfrytëzojnë që ta shfaqin dashurinë e tyre të pakufishme ndaj anëtarëve të kësaj familjeje. Kjo është gjuha e njeriut të zakonshëm. A mund të gjendet ndonjë gjuhë më e thjeshtë, më e pastër, gjuhë e liruar nga hipokrizia më shumë sesa janë të liruara lotët, gjuhë pa fjalë dhe pa vija? Çdo pjesë e saj paraqet klithmë të dhembjes, klithmë të dashnorit të pangopur.

A nuk është e vërtetë se sytë e tregojnë të vërtetën më shumë se fjalët? A nuk janë lotët më të bukurat ndër poezitë dhe më pak të deformuara nga dashuria? A nuk e shfaqin ato besimin më të flaktë, dëshirën më të ngrohtë dhe ndjenjat më të thella? A nuk e paraqet kjo formën më të stërholluar të dashurisë? Të gjitha janë të përziera në një zemër të dashurisë. Ato ngërthehen ndërmjet tyre, shkrihen në një dhe krijojnë një pikë të ngrohtë. Atë e quajmë lot.

Shohim se njerëzit tanë akoma "flasin" dhe mjaft mirë i shprehin mendimet e tyre. Mos u habitni pse ndonjëherë e mbroj vajin kurse herën tjetër i kritikoj programet e vajtimit nëpër tubimet e lutjeve.

Po, këto fjalë të mia nuk janë në kundërshtim me njëra-tjetrën. Vajtimin që e lëvdoj paraqet diç më tepër se "programi i vajtimit", apo "diçka që duhet bërë", apo "detyra", "mjeti për arritjen e qëllimit", "parimi" apo "rregullat". Ajo është diçka më tepër. Vaji është shfaqje e natyrshme e ndjenjave. Ai është i domosdoshëm dhe paraqet përgjigje instinktive ndaj dashurisë, zemërimit, dëshirës apo ndaj pikëllimit.

Revolucionari i madh frëng Rezhi De Bre ka thënë: "Personit që kurrë nuk qan dhe që nuk di të qajë, i mungojnë ndjenjat njerëzore. Ai është gur, shpirt i egër dhe i thatë".

Lotët që rrjedhin, psherëtimet e vajit, lotët që dalëngadalë rriten në zemër që menjëherë pas kësaj të lajmërohen në grykë e të ndalin frymën dhe që rrjedhin nga nevoja, janë lotë të sinqertë të dhembjes dhe dëshirës, të pikëllimit dhe të dashurisë, dhe të tëra këto gjenden në një qenie njerëzore.

Por pa dyshim, ne mund të ndiejmë se na gënjejnë ata që i krijojnë programet në trenin e lotëve, dhe që proklamojnë se ky është "qëllim", "ritual", "traditë", "obligim fetar" apo "punë themelore", "mjet për arritjen e profitit" apo "mjet kundër humbjeve".

Njerëzit e dashuruar të cilët gjenden larg të dashurve të tyre apo ata që mbajnë zi për vdekjen e të dashurit, e cila ua ka thyer zemrat, vajtojnë dhe janë të pikëlluar. Kurdoherë që zemrat e tyre i përkujtojnë të dashurit e vet dhe kur ata flasin për ta, zemra u ndizet flakë ndërsa sytë u shkëlqejnë; në sytë e tyre shfaqet dhembja e njëjtë. Lotët fillojnë të rrjedhin dhe të gjitha këto janë shenja të pastërtisë së stërholluar të besimit të tyre të thellë dhe të dashurisë së vërtetë.

Nga ana tjetër, ekziston edhe personi i cili mund të përshkruhet me shprehjet si vijon. Ai rri ulur në bazar kurse sytë e tij të pangopura e kërkojnë profitin, apo rri ulur në zyrën e tij dhe flet marrina. Ai kërkon ta gjejë hipokrizinë, ndërsa me fajdexhillëk, me punë apo me vardisje ndaj pronarit përpiqet ta ngrejë veten përmbi të nënshtruarve të tjerë, pra të përvetësojë karakteristika faraoniste ndaj të tjerëve. Në mesditë, ai kthehet në shtëpi, fle i qetë dhe pa brenga, ha, pi dhe qesh. Pasdite ai i kërkon "klubet e tij të shëndosha" dhe një mijë të tjera të sëmura. Kur e shohim më vonë, në pajtim me kalendarin e tij dhe marrëveshjet e kontraktuara që më parë, ai çdo të martë të parë të muajit shkon në takimin prej orës gjashtë e gjysmë e deri më ora nëntë. Aty ata ulen dhe fillojnë të ndihen të pikëlluar. Pas shumë përpjekjesh dhe detyrimeve, ai arrin të mallëngjehet dhe sipas mundësisë të derdhë edhe ndonjë pikë loti. Pas "programit", "vajit", "pikëllimit" dhe gjërave të tjera që kanë të bëjnë me to, ai e pi kafenë, çajin dhe e thith nargilen. Pastaj, me shpirtin e lehtësuar dhe me vetëdijen ngadhënjyese, si dhe me ndjenjën se ka kryer ndonjë detyrë me rëndësi dhe ka ndërmarrë edhe një hap në bindjet e tij për besimin dhe dashurinë, ai ngrihet dhe vazhdon punën e vet duke e ndjekur orarin e ditës. Ai këtë e bën derisa përsëri t’i vijë "koha e vajit" dhe "koha e pikëllimit", të cilat ai i cakton në bazë të planit dhe projektit të tij. A thua këtë njeri, i cili duket aq i pikëlluar, do të mund ta quanim pjesë e atyre që e kanë ndier dhembjen dhe kanë përjetuar vështirësi të mëdha?

Vaji që në vete nuk përmban përgjegjësi, vetëdije, dashuri, mirëkuptim dhe ndjenjë të besimit, është i dobishëm vetëm për shpërlarjen e syve dhe pastrimin e tyre nga papastërtitë që vijnë nga ajri. Mos harroni se njëri nga të parë që qau për Imam Husejnin ishte Umar Saadi (i cili e urdhëroi ekzekutimin e tij), ndërsa personi i parë që e ndaloi dhe e gjykoi këtë lloj të vajtimit ishte Zejnebja e ndershme (motra e Imam Husejnit).

Por, njerëzit tanë qajnë nga dashuria. Qajnë me qëllim që zemrat e tyre të mund t’i lidhin thellë me këtë familje të dashur. Ky është Panteoni i vërtetë, Olimpi i vërtetë në të cilin jetojnë disa zota që nuk njohin gjuhë tjetër përveç asaj të lotëve. Njerëzit nuk janë as shkencëtarë, as filozofë, por para së gjithash ata janë të mbushur përplot me emocione. Ata janë të gatshëm të flijohen.

Asnjë fe, asnjë histori dhe asnjë popull nuk ka familje siç është ajo ku babai është Aliu, nëna Fatimeja, djemtë Hasani dhe Husejni ndërsa bija Zejnebja. Të gjithë ata njëkohësisht jetojnë nën një kulm dhe janë një familje. Në të njëjtën kohë, asnjë familjeje nuk i është dhënë nga populli i saj aq dashuri, besnikëri, besim, gjak dhe poezi.

Njerëzit tanë e grumbullojnë kulturën rreth e përqark dyerve dhe kulmit të Fatimesë. Nëpër këtë shtëpi vjen historia plot me shqetësime, me lëvizje, me guxim dhe pastërti, e cila zgjat deri në ditët tona. Historia është si një lumë i pastër që u ka dhënë jetë të gjitha gjeneratave të kaluara të popullit tonë, ndërsa tani vetëdija jonë vazhdon të rrjedhë në thellësitë e shpirtrave të tyre. Këta janë njerëzit e vetëm të njerëzimit që i mbetën besnikë pikëllimit të familjes së tyre të dashur. Ata janë të vetmit që vajtojnë për lirinë e prijësve të tyre të drejtësisë. Besimi i tyre përshkohet gjatë tërë historisë së tyre. Ata nuk e kanë harruar nderin e tyre të shkelur me thundrat e pikëllimit. Ata vazhdojnë të mbajnë zi. Vlerat u shkatërruan. Të vërtetat u provuan. Pushtetet krijojnë tragjedi. Ato provokojnë vrasje. Por, gjatë tërë historisë së tyre, njerëzit vazhdojnë ta kërkojnë këtë lëvizje. Fati i trimave të tyre nuk është harruar.

Mirëpo e tërë kjo dashuri mbetet shterpe, mu si shiu që bie në moçalin e njelmët. Në këtë shkretëtirë nuk rritet bari. Të gjitha viktimat, gatishmëria, tubimet, fuqitë e njerëzve, forcat dhe mundësitë e vlefshme janë vetëm përpjekje të kota.

Islami që nga fillimi bënte të ditur se ky është mesazhi i fundit, dhe muslimanët e kanë pranuar këtë të vërtetë me urtësi dhe dashuri, dhe kanë kuptuar se Islami është manifestimi i fundit i vetëdijësimit, Pejgamberisë dhe kulmi i religjioneve të pastra të mëparshme. Po ashtu, të gjithë muslimanët në bazë të ajeteve të Kur’anit dhe Hadithit besojnë se I dërguari i Islamit (a.s.) është I dërguari i fundit i All-llahut (xh.sh.), i cili është recipienti i fundit i udhëheqjes së njerëzve.

Kur’ani i ndershëm shpjegoi universalitetin e Fesë së pastër islame në shumë ajete dhe tregoi se Muhammedi (a.s.) është përfaqësuesi i fundit të cilin Zoti (xh.sh.) e dërgoi.

"Muhammedi s’është baba i burrave tuaj, por është I dërguar i All-llahut dhe lajmëtari i fundit i fesë, ndërsa All-llahu gjithë këtë e ka të njohur".(el-Ahzâb, 40)

Në hadith I dërguari i ka thënë Aliut:

Ai, po ashtu, All-llahu e lavdëroftë, ka thënë:

Imam Aliu (a.s.) në Nehxh-ul Belaga, librin e madh të këshillave dhe diturisë, ka thënë:

"Me Të dërguarin e Islamit, Muhammedin (a.s.), shpallja u realizua deri në fund".

Udhëheqësi i tetë, Imami i vërtetë, Hazreti Rida - paqja e All-llahut qoftë gjithmonë me të, - ka thënë:

"Feja e pastër e Muhammedit (a.s.) nuk do të ndërpritet deri në Ditën e gjykimit, e po ashtu asnjë i dërguar atë nuk do ta trashëgojë".

Ky është hadith autentik i pranuar edhe nga shiitët edhe nga sunnitët, shih el-Gâdir, vëll. 3. fq. 196-202. (Biharul Envâr, vëll. II, fq. 34).

Kjo që u prezentua këtu është vetëm një shembull i një varg haditheve të cilët në mënyrë të qartë dhe thelbësore shpjegojnë statusin përfundimtar Të të Dërguarit (a.s.), dhe përhershmërinë e fesë së tij të pastër: ata nuk lënë hapësirë për dyshim.

Shkencëtarët! Ata janë që nuk i realizojnë obligimet e tyre. Sa u përket njerëzve, ata duhet të ofrojnë dituri, vetëdije dhe orientim, mirëpo ata këtë nuk e bëjnë.

Të gjithë filozofët dhe të talentuarit tanë të mëdhenj janë të preokupuar me filozofinë, teologjinë, sufizmin, jurisprudencën, parimet, literaturën, me domethëniet, shprehjet, risitë, zgjedhimin dhe sintaksën.

Përgjatë të gjitha viteve të hulumtimeve, mendimeve dhe vështirësive të tyre shkollore personale, ata nuk shkruajnë gjë tjetër pos "shqyrtimeve praktike" që kanë të bëjnë me atë se si të arrihet pastërtia për lutjet fetare, cilat janë llojet e papastërtisë, rregullat e larjes mujore dhe dyshimet që paraqiten lidhur me lutjet fetare.

Ata e shmangin anash shkrimin e trajtesave për atë se si t’u flitet njerëzve, trajtesave për vënien e kontaktit me të vërtetat fetare dhe për filozofinë e shtyllave të fesë, trajtesave për drejtimin e dijenisë dhe vetëdijes njerëzore, trajtesave për kuptimin e traditës së Pejgamberit dhe personalitetit të Imamit, trajtesave për qëllimet revolucionare të Qerbelasë, trajtesave hyrëse për familjen e Pejgamberit dhe lëvizjen shiite, trajtesave për shpjegimin e mendimeve si dhe trajtesave për besimin e njerëzve. Të gjitha këto trajtesa janë shkruar, por të gjitha ato janë shkruar pa përgjegjësi, pa rolin e personaliteteve supreme.

Ata e bartin përgjegjësinë e vet në oratorët e thjeshtë në xhamia, e jo në muxhtehidët (udhëheqës fetarë udhëzimet e të cilëve ndiqen lidhur me çështjet praktike të fesë).

Për këtë arsye detyra e prezentimit të familjes së Pejgamberit, detyra e propagimit të fesë dhe hulumtimi i të vërtetave të Islamit, anon nga "mosukseset e shkollave të vjetra fetare".

Pikërisht për këtë, një grup të rinjsh, me qëllim që t’i studiojnë shkencat islame (si dhe ta përparojnë jurisprudencën) u qasen shkollave. Nëse janë të talentuar, krahas shumë përpjekjeve bëhen juristë, ose muxhtehidë apo fakihë (teologë). Ky grup është syrgjynosur si arsimtarët dhe është larguar nga shoqëria. Ata të cilët nuk arrijnë sukses në mësimin me ngulm, sepse u mungojnë aftësitë, talenti dhe aftësitë shpirtërore, por të cilët, si kompensim, posedojnë zëra të ngrohtë e shpeshherë edhe artistikë, janë të obliguar që t’i propagojnë dhe publikojnë të vërtetat e fesë. Grupi i tretë, i cili nuk disponon me asnjërën, as me diturinë e as me zërin, niset rrugës së tretë. Ata bëhen të qetë dhe të padëgjueshëm. Ata u ofrohen "dyerve të shenjta", dhe, ashtu siç ndodh zakonisht, shpërngulen nga muxhtehidët e deri te oratorët në xhami.

Në mesin e gjithë kësaj, bëhuni të drejtë! Çfarë do të ishte fati i njerëzve? Çfarë është fati i fesë së tyre. S’ka nevojë të mendohet me të madhe. Ju vetëm vështroni.

Pikërisht kjo është kjo. Toka e cila është plot dashuri e besim, populli i cili ka Kur’anin dhe Nehxhul Belagën, populli që ka Aliun, Fatimenë, Hasanin, Husejnin dhe Zejneben ka historinë e kuqe dhe fatin e zi. Ata kanë kulturën dhe fenë e martirizimit, por që është e vdekur. E dimë se për Zhan d'Ark, vajzën e ndjeshme dhe ëndërrimtare, u bë ëndërr që të luftojë për kthimin e mbretit shekuj të tërë. Ëndrra e saj ishte inspirim për lirinë, flijimin dhe ndjenjën për revolucionin dhe përkrahjen e francezëve të arsimuar, të vetëdijshëm dhe përparimtarë.

Deri atëherë Zejnebja, motra e Imam Husejnit, e cila e zbaton urdhrin edhe më të vështirë, urdhrin e Husejnit, me duart e veta të Aliut, vazhdon lëvizjen e Qerbelasë e cila u kundërvihej vrasjeve, gënjeshtrave, dhunës dhe histerisë. Ajo vazhdon lëvizjen në kohën kur të gjithë heronjtë e revolucionit ishin të vdekur, dhe kur fryma e Islamit kërcënues ishte robëruar në njerëzit tanë, kur udhëheqësit e Islamit të Muhammedit dhe udhëheqësit e Aliut të shiizmit u zhdukën. Por ajo është transformuar në "motrën e cila vajton".

Dëgjoj thirrjet qortuese pas shkencëtarëve që janë përgjegjës për idetë e tilla, dhe besimet e mendimet e njerëzve.

S’di a thua këto thirrje qortuese vijnë nga fyti i Aliut, apo ndoshta nga thellësitë e ndërdijes së njerëzve.

Me çka jeni të preokupuar? Prej nga flisni? Pse nuk flisni? Ku është gjatë gjithë këtyre viteve një libër për njerëzit për atë që është në Kur’an? Në vend të lavdërimeve, madhërimeve, lutjeve, poezive, këngëve, pikëllimeve dhe rrjetit të merimangës për dashurinë e Rumiut, pse ndërmjet njerëzve ia keni mbyllur gojën Aliut? Njeriu i cili e flet persishten, nuk mund të kuptojë lehtë se çfarë ka thënë Aliu, por nga ana tjetër, të gjitha veprat e La Martinit, shkrimtar francez, mund të lexohen në persishte.

Çka thoni në këtë? Të gjitha këngët e grekes së vjetër, Bilitis, me moral të dyshimtë, mund të lexohen në persishte, ndërsa fjalët e Aliut, një thënie e vetme e Aliut nuk mund të lexohet.

Ku është së paku një deklaratë e vogël, e shkurtër korrekte që flet për jetën e vërtetë, besimet dhe sjelljet e imamëve. Ju flitni tepër për karakteret e tyre, për zemërgjerësinë dhe mrekullitë e tyre, por ku janë librat për ta? Ju absorboni mrekullitë e tyre edhe në ditët e lindjes së tyre ose në ditët e vdekjes së tyre organizoni kremte dhe rituale të pikëllimit. Ku janë fjalimet për shiitët e magjepsur me Aliun, të cilat do të thonin se kush ka qenë Aliu e kush ka qenë Fatimeja, si kanë jetuar fëmijët e tyre dhe si kanë menduar, çfarë kanë bërë dhe çka kanë thënë?

Njerëzit tanë të cilët e kalojnë jetën besnikë ndaj evlijave (dijetarëve) shiitë dhe të cilët qajnë për vështirësitë me të cilat janë ballafaquar, të cilët u shërbejnë me muaj dhe me vite të tëra, të cilët lavdërojnë emrin e tyre, shpenzojnë paratë, shprehin lojalitetin dhe durimin ndaj tyre, meritojnë që të dinë jetën e vërtetë dhe do të duhej të shërbenin si shembuj për çdo individ. Jeta e tyre, mendimet, fjalët, heshtjet, liritë, internimet, dënimet, dhunimet, do të duhej të zgjonin vetëdijen, t’u japin jetë, dëlirësi dhe humanitet njerëzve. Mirëpo njerëzit i njohin vetëm sipas numrit të tyre (që d.t.th. Imami i gjashtë, i shtati, etj...).

Nëse njeriut të thjeshtë i këputet shpirti pas Imam Husejnit dhe në përvjetorin e vdekjes së tij (Ashura), i mëshon kokës së vet me shpatë e aq më tepër nëse me kënaqësi duron dhembjen, ndërsa ende Imam Husejnin e njeh në një mënyrë të shtrembëruar dhe gabimisht e kupton Qerbelanë, kush është fajtor? As ky njeri e as kjo grua nuk dinë asnjë rresht të fjalëve të tyre. Askush prej tyre nuk ka lexuar asnjë rresht për jetën e tyre. Ata mund ta kujtojnë Fatimenë vetëm në momentin kur ajo është sulmuar para shtëpisë së vet, ndërsa Zejneben nga momenti kur ajo braktisë tendën, me qëllim që t’u bashkohet trupave të të persekutuarve dhe të munduarve. Ata e njohin vetëm nga mëngjesi deri në mesditën e Ditës së Ashures, e pastaj e humbin.

Kuptimi i tyre për Zejneben shuhet me ditën kur puna e saj dhe autorizimi i madh, amaneti i Husejnit pikërisht fillojnë.

Njohuria për Zejneben ndërpritet këtu. Atëherë, kush është përgjegjës?

Dhe kështu, vajzat dhe djemtë e arsimuar dhe objektivë, e vlerësojnë situatën dhe thonë: "Çfarë është dobia nga kjo fe e qarjes dhe vajtimit? Çfarë mund të bëjë feja e tillë?

Çfarë filli nga gjithë ky shqetësim, dashuri, vajtim dhe këputje shpirtërore për Husejnin, Fatimenë dhe Zejneben, krijohet për popullin e prapambetur e të robëruar të cilit i nevojiten vetëdija dhe pajtimi që ta eliminojnë persekutimin dhe të gjurmojnë pas lirisë.

"Çfarë dhembje" kjo "fe e pendimit", këto "plagë të vjetra" "vajtim historik dhe mallkim" u shërojnë këtyre grave të kufizuara dhe të paarsimuara, të cilat dëshirojnë lirinë dhe përcaktimet e tyre të qarta. A thua së paku një arrin deri në thelbin e problemit me eliminimin e dashurisë dhe të urrejtjes. Njerëzit janë të preokupuar me ndjenjat të cilat në vendet e huaja kanë kaluar para shumë shekujve? Ato kanë të bëjnë me jetën e kaluar në mesin e të huajve. Ata nuk dinë për përndjekjet.

Ata nuk i kanë ndier zinxhirët e dhunës rreth qafës, e as dhunën e cila, kur të vërsulet në hijen e tyre njerëzore u shkakton dhembje! Ata asnjëherë nuk janë tërbuar, e as që janë skuqur kur u kanë rënë ndër mend zinxhirët që Hilafeti ditëve të shkuara i varte në qafën e njeriut të sëmurë.

Ata nuk i kanë ngritur duart e tyre dhe nuk kanë qëlluar me thika në kokat e tyre derisa të humbnin vetëdijen.

Ata nuk i kanë parë kur u kthehej vetëdija, kur zemrat e tyre vdesin, kur mëkatet e tyre bëhen të pastra, kur çdo përgjegjësi bie nga shpina e tyre, kur ata mashtrojnë edhe peshojat e Drejtësisë Hyjnore dhe kur merren me idealin vetjak për jetën pas vdekjes.

"Rezultati po, kur kanë bërë mjaft vepra të fëlliqura që të mund të barazohen me yjet në qiell, me shkumën e valëve të detit dhe me rërën e shkretëtirës, me pak kirurgji, duke qëlluar me thikat e veta mbi kokat e tyre, ata tërësisht e ndryshojnë gjendjen e tyre dhe bëhen të pagabueshëm dhe jomëkatarë, ashtu siç kanë qenë në momentin kur janë lindur nga mitrat e nënave të veta, aq sa edhe vetë Zoti u ka borxh diçka".

Nëse njerëzit besojnë se dobishmëria e miqësisë së tyre ndaj Aliut dhe besimi i tyre në shenjtërinë e Aliut do të rezultojnë në një reaksion kimik dhe acidor i cili është në pajtim me Kur’anin:

"All-llahu veprat e tyre të shëmtuara do t’i shndërrojë në të mira". (Furkân, 70)

Me fjalë të tjera, shpirti tregon se cilat vepra të kësaj bote do ta ndryshojnë thelbin e tyre në botën tjetër dhe do të marrin formën e veprave të mira, atëherë kush është përgjegjës?

Nëse Imamati dhe shenjtëria e Aliut, e cila shekuj me radhë pati forcën e lëvizjes e cila digjet nga dashuria për drejtësinë, duke kërkuar lirinë dhe shpirtin luftarak, u janë kundërvënë persekutimeve dhe institucioneve despotike, dhe nëse kjo lëvizje mund t’i lirojë njerëzit e zgjuar dhe të vetëdijshëm, t’u japë lirinë, drejtësinë, dëlirësinë, pavarësinë dhe nxitjen, dhe nëse e gjithë kjo mund t’i ndryshojë në mënyrë të njëjtë, kolektivisht apo individualisht, nëse lëvizja mund të sublimojë një udhëheqje intelektuale-revolucionare e cila lufton kundër klasave dhe i jep jetë dhe vetëdije shoqërisë, ndërsa ata në këtë nuk kanë sinjalizuar, atëherë kush është përgjegjës?

Nëse premtimet dhe obligimet e etërve tanë ndaj kësaj familjeje nuk kanë patur kurrfarë ndikimi në të menduarit e tyre, në kohën e tyre, në jetën dhe shoqërinë e tyre, dhe nëse djemtë e tyre, duke e vërejtur këtë mosefikasitet mbeten të shkëputur nga premtimet dhe lidhjet e tyre me këtë fe dhe me këtë familje, atëherë kush është përgjegjës?!

Familja e Aliut: Intelektualët ballë për ballë popullit

A thua kjo familje s’ka ndikim, apo ndoshta esenca qëndron në atë që intelektualët dhe gjeneratat tona të reja janë në njimtim? Apo ndoshta etërit dhe nënat tona kanë dështuar në përgjegjësinë e tyre? Aliu paraqet manifestimin më të lartë të të vërtetës dhe të shkollës më përparimtare të mendimit, e cila kurdo qoftë ka fituar formën e njeriut. Kjo nuk është legjendë.

Kjo është realitet njerëzor, apo do të duhej të jetë nga ajo që mund të jetë, por nuk është.

Edhe gruaja e tij Fatimeja është shembull i përkryer i një gruaje ideale, çfarë do të duhej të jetë, por asnjëra nuk u bë e tillë. Husejni dhe Zejnebja, motër e vëlla, të cilët kanë bërë një revolucion rrënjësor në historinë e njerëzimit, lirisë, japin ndjenjën e nderit kurse përbuzin despotizmin dhe persekutimin.

Shtëpia e Aliut është si Qabeja në të cilën jetojnë fëmijët e Ibrahimit dhe pasardhësit. Qabeja është shenjë, simbol dhe realitet. Është e ndërtuar prej gurëve të cilët duken sikur të ishin qenie njerëzore. Qabeja është vendrrotullim vetëm për muslimanët, ndërsa shtëpia e Aliut është vendtubim i të gjitha zemrave të cilat e kuptojnë bukurinë, e njohin dinjitetin njerëzor, të lirisë, të të vërtetës, dashurisë, besnikërisë, forcës, trimëron xhihadin dhe flijohet që të mbrojë jetën dhe lirinë e njerëzve.

Nga pikëpamja tjetër, në një vazhdimësi të mprehtë dhe konfuze të historisë, mes pallateve, me mbretërit, duke patur parasysh se historia vazhdimisht frymon me frymën e tyre: kultura, civilizimi, religjioni, mendimi, shkenca dhe arti janë kthyer mbrapsht. Mendjemprehtët tanë lojalë, ata që janë pasues të të pastërtës dhe të cilët e kishin njohur këtë familje, të palumtur dhe të qetë, vazhdimisht kanë qenë viktima të persekutimit dhe mashtrimit. Populli ynë me lidhje të përhershme u lidh me ta. I gjithë besimi i tyre, gjakimi, mendimi dhe të gjitha ndjenjat u ishin përkushtuar atyre. Tash i adhurojnë nëpërmjet gjuhës së tyre dhe mjetet e dëshmisë së tyre e vërtetojnë atë. Zemrat e tyre rrahin për ta. Sytë lotojnë nga pikëllimi i tyre. E flijojnë veten dhe çdo gjë që kanë përpara. Ata nuk kursejnë asgjë.

Vëreni këta të varfëruar, njerëz të uritur, të cilët i shprehin ndjenjat dhe besimin e tyre që kanë për çdo anëtar të kësaj familjeje të dashur. Çfarë nuk kanë bërë, dhe çfarë nuk do të bënin për to? Shpenzimi i parave shpeshherë me një qartësi të madhe shpreh fuqinë e besimit dhe besnikërinë. Le të bëjmë një llogari të përgjithshme për të gjitha kohët, dhuratat dhe paratë që njerëzit i kanë shpenzuar për këtë familje. Edhe sot e kësaj dite, atje ku është fuqizuar materialiteti, besimi është dobësuar, kurse të mirat materiale kanë tërhequr zemrat, ndërsa shohim se varfëria është aq shumë e përhapur ndërmjet njerëzve, ashtu që problemi i ujit dhe i ushqimit të tyre, qumështit për fëmijë dhe ilaçet për spitale janë gjërat thelbësore për jetën e tyre, prapëseprapë, në çfarëdo kohe qoftë dhe nën çfarëdo kushtesh që kanë të bëjnë me këtë familje, shohim se për nder të tyre mbahen mbi një milion kremte.

Ekzistojnë mbi 150000 mulla të cilët bëjnë shpjegimin e ceremonive fetare të kongregacionit krahas konferencierëve të atyre lutjeve. Ekzistojnë mbi 700000 sejjidë (pasardhës të familjes së Të Dërguarit) të cilët kuvendojnë nëpër ceremonitë e të vajtuarit me ata të cilët kremtojnë dhe të përmalluarit, obligim i të cilëve është që t’i ripërtërijnë kujtimet ndaj kësaj familjeje. Sa shumë është shpenzuar në ndërtimin e Husejnijave (godina për ritualet kushtuar Imam Husejnit), teqeve (godina ku ekspozohen pjesë të lakmisë), hajateve (klube të fqinjve ku mblidhen të rinj për shkak të formimit të grupeve për pjesëmarrje në ritualet fetare), dasteve (emër i përgjithshëm për grupet, ajo që dhurohet për ritualet, vajtimet dhe ushqimin), ajo që jepet në emër të tatimit (humsit), pjesëmarrja e udhëheqësve fetarë, ajo e shpenzuar në vepra të mira dhe ndihmë njerëzve të varfër, janë jasht llogaritjes. Kjo është veçanërisht me rëndësi kur dimë se ky është një prej vendeve ekonomikisht të prapambetura. Prodhimtaria për kokë të banorit është minimale.

Nëse i kushtojmë kujdes të veçantë dallimit të madh klasor që ekziston në shoqëritë islame, do të shohim se më se gjysma e kapitalit të vendit gjendet në duart e disa mijë njerëzve. Do të shohim se dy të tretat e gjithë asaj që ekziston gjenden në disponim të 10 përqindëshit të popullatës. Do të shohim se ndryshe nga e kaluara, kapitali i marrë nga pronarët e mëparshëm e ish-tregtarët ka kaluar në duart e kapitalistëve të rinj, industrialistëve të rinj, kompanive bashkëkohore borgjeze, dhe ndërmjetësve të cilët shesin mall të huaj ose vetë prodhojnë prodhime të reja.

Do të shohim se paratë janë shmangur nga duart e tyre dhe se e kanë ndërruar vendin e vet prej depove fshatare, prej shitoreve të tregtarëve të vjetër, prej duarve të zanatçinjve lokalë, prej prodhimtarisë profesionale dhe profesioneve klasike, në bankat, bursat, në kompanitë e huaja, agjencitë, distribuesve, kontratë - lidhësve dhe fabrikave. Kjo klasë e re, grup i posaformuar, karakterizohet me modernizimin. Ajo frymëzohet nga Perëndimi. Pjesëtarët e saj nuk janë religjiozë. Nëse ndonjë eventualisht ka shfaqur ndjenjë apo simpati ndaj religjionit, ai që moti është fshirë. Luksi, solemnitetet, ngjarjet sezonale, pretencioziteti dhe ajo që është e huaj, dominojnë në veprimtarinë e tyre. E gjithë kjo duke ia shtuar edhe Islamin e tyre, sipas fjalëve të Sejjid Kutubit, është Islami Amerikan.

Njerëzit të cilët e pasojnë fenë pa përgjegjësi, pa dhënie, pa mund, më së shpeshti japin mendimet dhe i shprehin sugjerimet e tyre pa ndikimin apo investimin e çfarëdo gjëje qoftë. Intelektualët bëhen qenie të cilat nuk shpenzojnë paratë. Vajzat e reja dhe djemtë e rinj qëmoti organizojnë "Place" - ahengjet, vallëzimet në Zvicër, Paris, Angli, Amerikë e Austri. Ata janë jashtëzakonisht zemërgjerë në punët e këtilla.

Ata dhe bashkëshortet e tyre një apo dy herë në vit udhëtojnë në botën e jashtme me portofolet të mbushur plot bankënota.

Në shtëpitë e mallrave në "Mulen Ruzh" ata i fusin të hollat e tyre në xhepat e kapitalisteve, njerëz të mençur dhe "mjelës" të parave.

Ata s’janë asgjë tjetër pos lopë të zbutura që dilerët batakçinj i shohin si "gomarë" me para të cilët vijnë nga vendet e prapambetura.

Ata e plasojnë pasurinë e vet në dekoltetë e valltareve të shtrenjta. Të pasurit shkapërderdhen e më vonë kthehen në vendin e vet, derisa përsëri nuk mbledhin paratë e mjaftueshme që përsëri të shkojnë atje ku sërisht do të milen.

Ata këtë e bëjnë në mënyrë shumë të natyrshme, pa kurrfarë gabimi apo lajthitjeje, e aq më tepër duke e mbajtur drejt dhe lart kokën e tyre. Me rrena i sjellin njerëzit në rreth. Ata gjithashtu i obligojnë njerëzit. Ata gjithë këtë e emërtojnë me termet progres, jetesë bashkëkohore dhe shenjë e civilizimit.

Gjatë kësaj kohe tregtari i vogël ose fshatari përgatiten për haxhxhin e tyre në Mekke, pas jetës së mbushur me punë, vështirësi dhe krijim. Ai shkon sipas parimit se kjo është gjëja e vetme në jetën e tij e cila njëkohësisht është kohë e pushimit si dhe e kënaqësisë, udhëtimit "tour", shkuarjes në vendet e jashtme dhe e njohjes me shtetet e huaja. Ai do të shohë botën dhe do ta ripërtërijë fenë e vet, botëkuptimet e veta dhe unitetin me historinë vetjake. Ai bashkohet me kulturën e vet. Ai ia bën haxhxhin popullit të vet të dashur. Ai fillon t’i njohë mbeturinat e civilizimit të vet. Sheh artin që është i lidhur me te.

Krahas vërtetësisë së dashurisë së tij, dëshirave dhe lakmisë së shpirtit të tij, ndjenjave dhe nevojave të tij dhe tekefundit obligimit të përcaktimit të tij fetar, ai mendon ta realizojë haxhxhin. Merr 700 dollarë. Për avio-biletin duhet të paguajë 400 dollarë, kurse pjesën e mbetur të parave e shfrytëzon për nevojat e tij personale atje si dhe për dhuratat që i dërgon në shtëpi.

Paratë që i harxhon atje janë ato për marrjen e tendës apo për autobus dhe të blejë ushqim për disa ditë.

Shuma e gjithë kësaj nuk arrin deri te shpenzimet e zonjës apo zotëriut për... një natë, shampanjën në "Lido-në", kavijarin apo kafjallin në hotelin e "Xhorxhit të pestë".

Aq më tepër, shpenzimet e tregtarit të vogël apo të fshatarit janë edhe më të vogla.

Kur mendimet e këtij pseudo-intelektuali, i cili kinse kupton kuptimin thelbësor të gjërave, e këtij njeriu gati se të rilindur (në aspektin financiar) i cili ka vizion të gjerë dhe portofol krejtësisht të ri, kthehen nga tregtari i vogël apo fshatari, të cilit i mungojnë shkëlqimi dhe dinakëria, të gjitha ndjenjat njerëzore të këtij "zotëriu", dituria e tij e vlefshme, përcepcion klasor, ndjenja që ka për vendin e vet, mirëkuptimi që e ndien për shoqërinë, krenaria e tij kombëtare, informacionet e tij ekonomike, idetë e tij përparimtare dhe mbeturinat e tij si të intelektualit, përnjëherë shpërthejnë me zemërkeqësi të atillë, ashtu që nuk do të mund ta ndalte as Çe Gevara.

Shohim se me ndryshimet në këtë klasë specifike, krahas varfërisë së përgjithshme ekonomike, banorët e qyteteve dhe fshatrave varfërohen, të ngujuar nga pesimizmi dhe uria, dhe se pronarët e vegjël të tokave dhe tregtarët bëhen të dobët dhe të zënë ngusht para rritjes së klasave të reja. Shumica e tyre mbeten në klasën e njëjtë. Pakica e ndërrojnë klasën dhe kalojnë në të renë. Ne vërejmë vetëm dy grupe. Tipat bashkëkohorë dhe tradicionalë, ata që u janë besnikë besimeve të tyre dhe ceremonive fetare. Ata në përgjithësi janë pjesë të këtyre dy grupeve. Edhe përskaj këtyre ndryshimeve identike dhe ndryshimeve të dukshme shoqërore-ekonomike, besnikët në mënyrë të qetë mbeten në klasën e njëjtë krahas disa ndryshimeve ekonomike ngaqë, në të kundërtën, janë të detyruar në dërrmim e rraskapitje.

Fuqia e fesë në të cilën ata marrin pjesë, dhe të dalat e mëdha që grumbullohen gjatë ceremonive apo inaugurimeve të vendtakimeve apo objekteve për nevojat fetare, të gjitha këto janë shenja dhe fakte se lidhshmëria e shpirtit të popullit tonë me Pejgamberin dhe familjen e Aliut është jashtëzakonisht e fortë dhe e thellë. Kjo dëshmon se deri në çfarë mase janë të fortë besimi dhe lojaliteti i tyre.

Pas shqyrtimit të këtyre gjërave pyetja se: "Kush është përgjegjës", është ajo që papritmas bie në kokën tuaj si çekiç i farkëtarit.

Personi i cili deri më tani përcolli problemin dhe me anë të hulumtimit të hollësishëm logjik ndriçoi në mënyrë të qartë të gjitha aspektet e problemit, i cili analizoi hap pas hapi dhe u bind se çdo gjë është e drejtë, merr qëndrim të lakmueshëm ndaj Islamit dhe shiizmit.

Islami

Islami, shkolla e fundit historiko-fetare e mendimit dhe më e përsosura, Muhammedi, Kur’ani, Pasuesit dhe historitë e tyre janë modele të jetës, të pastërtisë dhe civilizimit.

Ata miratojnë rregullat, progresin, fuqinë dhe kulturën në shoqëri.

Shiizmi

Shiizmi, religjioni i Imamatit dhe i të vërtetës, i pasuesve të Aliut dhe fëmijëve të tij, ka patur histori të mbushur me xhihad. Besimtarët e tij shprehin qëndresën. Janë të frymëzuar prej lirisë dhe drejtësisë.

Për despotët dhe ata që kanë paragjykime, ata janë flakë e papranuar. Ata i janë përshtatur rrugës.

Janë të lidhur për thelbin e të vërtetës, pasuesit e tij janë armiq të të gjithë asaj që fsheh të vërtetën.

Ata janë armiq të politikës që e degradon njeriun në shkallë të skllavit. Ata janë armiq të shfrytëzimit ekonomik dhe despotizmit shpirtëror. Që ta shqyrtojë problemin nga aspekti tjetër, populli ynë, me besim të zjarrtë, duke u shkrirë nga dashuria, më shumë nga vetë besimi fetar, me të vërtetën në mendime, ia afron dashurinë e vet kësaj familjeje.

Emrat e tyre ia lartësojnë shpirtin. Vetë parafytyrimi i tyre bën që gjaku të vlojë në damarët e tij. Në dëshirën e zjarrtë të tij për vetëflijim, gjaku i pastër rrjedh nga ata.

Janë të gatshëm të martirizohen për hir të dashurisë ndaj tyre. Qajnë me dhembje nga vuajtjet e tyre. Janë plot pikëllim që s'kanë qenë të pranishëm atë ditë të përgjakshme të Ashures. Lotët e përgjakur rrjedhin. Disa herë, si të çmendur, nxjerrin shpatat e tyre dhe vringëllojnë me to mbi kokat e veta. Vajtojnë gjatë tërë vitit. Pikëllimi i tyre është i vërtetë. Gjatë tërë vitit mendojnë për ata që kanë shkuar para tyre - të përmbushur. Plot mburrje për pozitën e tyre dhe pëshkrimin e emrave të tyre, të bashkuar si dashnorë, të veshur në zi prej koke gjer më thembër, prej njërit skaj deri në skajin tjetër, të përmbytur në lot e dhembje. Ata vuajnë me tërë qenien e tyre që të luajnë me jetën e vet. Dashuria e tyre shkakton etjen, lodhjen, vuajtjen dhe më në fund i shkatërron.

Ndërkaq, nga pikëpamja tjetër, mendimtarët tanë të arsimuar janë njerëz të ndieshëm, të zgjuar, të vetëdijshëm për fatin e botës dhe për fatin e shoqërisë së vet. Janë të afërt me shpirtin dhe lëvizjen e kohës. Kërkesave të tyre që janë në kohë të duhur, u mungon besimi i zjarrtë.

Gjurmojnë mendimet revolucionare. Mendojnë për lirinë, barabarësinë dhe vetëdijen e njerëzve. Tentojnë që të inicojnë ndjenjat, lëvizjen, përgjegjësinë dhe vetëdijen midis njerëzve të tyre. Ata shohin popullin e vet dhe fenë e Husejnit, Zejnebes, drejtësinë, Imamatin, fuqinë, teologjinë, xhihadin, keqtrajtimin, persekutimin, Qerbelanë.... dhe habiten...!

Pse nuk ekzistojnë gjurmët kur çdo gjë nga kjo mund t’u japë jetë, vetëdije, entuziazëm dhe trimërim atyre që u janë besnikë këtyre ideve të cilat janë të vërshuara me jetë dhe liri. Pse këto trajta besnike, rrënjët e të cilave shtrihen në madhështinë e njerëzimit, nuk japin fryt.

Atëherë, kush është përgjegjës? Me një fjalë - dijetarët.

Ata janë që Aliun doemos duhej ta bënin të kuptueshëm. Ata janë të cilët doemos u desht t’i studiojnë mendimet e Aliut.

Në Islam, dijetarët janë njerëz të mençur që nuk garantojnë asgjë. Ata nuk kanë karrocë të mbushur me dituri. Shkenca nuk përbëhet prej qindra copave të të dhënave dhe diturive.

Në zemrat e tyre ekziston shenja e dritës, Dritës Hyjnore.

Kjo s’është çështje e shkencës Hyjnore, e arsimimit apo e gnosticizmit. Kjo gjithashtu nuk është kimi, fizikë, histori, gjeografi, jurisprudencë, s’janë parimet, filozofia apo logjika.

Ato janë njohuri shkencore të të gjitha llojeve.

Shkenca ndriçohet nga drita kur njohuria për të sjell përgjegjësinë, dituritë drejtuese, shkencën e ideve. Në Kur’an kjo është emërtuar me termin jurisprudencë, pos sot njihet si "Shkencë e rregullave të Ligjit Hyjnor dhe e gjërave që u takojnë". Kjo shkencë nuk guxon të mbetet në errësirë apo me të. Aq më parë, ndriçon hapësirën dhe shkatërron errësirën. Rrëfen rrugën.

Ky s’është arsimtari i rëndomtë i studentëve, dijetari i zgjedhur. Ky është mësues i popullit. Dituria e tij s’është platonike, akademike, kjo është dituri nga urdhri i Të dërguarit. Ata janë ata njerëz të ditur të cilët do të jenë trashëgimtarë të Pejgamberisë.

"Dituria e të diturve" është lloj i forcës, "Dituri e dritës" është udhëheqësi. Dijetari i arsimuar është intelektual me vizion të qartë. Intelektualët duhet të jenë mendimtarë të cilët ndjejnë përgjegjësi kur i shprehin mendimet e veta lidhur me besimet e tyre personale apo besimet e popujve të tyre. Aq më tepër, përgjegjësia e dijetarëve shiitë është edhe më e rëndësishme dhe më e qartë. Ai është i besuari i Imamit.

Me diturinë e tij, ai pranon përgjegjësinë e Imamatit, ndërsa Imamati sjell me vete përgjegjësinë e të dërguarve.

Shiiti i arsimuar është i autorizuari i Imamit. Ai mbledh tatimet fetare në emër të Imamit të Dymbëdhjetë. Një nga përgjegjësitë e tij kryesore është që t’ua shpjegojë njerëzve se kush është Imam. Kush kanë qenë imamët dhe çfarë kanë menduar ata? Çka kanë thënë? Çka kanë bërë? Si kanë jetuar?

Çfarë roli kanë patur në histori? Çfarë ka qenë shkolla e tyre e mendimit? Kundër cilit mendim, cilit veprim qëllimkeq, cilit urdhër dhe pushtet kanë jetuar dhe i kanë bërë rezistencë?

Dhe nëse shohim se këto mendime nuk i janë ofruar popullit, nuk janë të shkruara në gjuhën e tij, nëse shohim numrin e librave dedikuar artistëve të filmit evropian, e nga ana tjetër nuk ka libra për të gjithë të shenjtit shiitë, atëherë përgjegjësia është e dijetarëve.

Aliu zgjeron lirinë. Njerëzit e duan Aliun, mirëpo intelektualët e rinj janë të vetëdijshëm për dobësitë dhe dështimet e pasuesve të Aliut. Shkaku kryesor i kësaj kundërtie është "mospërfshirja e njohurive". Njihet ajo që ka vlerë. Dashuria dhe besimi s’kanë vlerë nëse u paraprijnë njohurive, zgjedhjes apo pranimit. Në Kur’an është shkruar por s’është kuptuar, nuk dallon nga libri i pashkruar apo fletorja e zbrazët.

Mirëpo pasuesve të vet u ofron vetëdije, madhështi, dëlirësi dhe liri atëherë kur ta kuptojnë kush është ai. Kur libri lexohet në gjuhën tonë e cila nuk thekson qartë karakterin e tij, kur libri me bisedat e tij nuk i është dhënë popullit të tij të etshëm, çfarë kënaqësie mund të ketë nga dashuria ndaj tij, nga lavdërimi dhe glorifikimi i tij?

Dashuria dhe feja ndjekin njohjen e diçkaje. Kjo është ajo që shqetëson shpirtin dhe e lartëson popullin. Për këtë arsye fytyra e Fatimesë ka mbetur e panjohur pas lavdërimit, glorifikimit, vajtimit dhe pikëllimit të përhershëm të pasuesve të saj.

Në shoqërinë iraniane dhe në shoqëritë tjera muslimane, ekzistojnë tri lloje të grave. Njëri është lloji i gruas tradicionale. Tjetri është lloji i gruas së re me dukje evropiane, e cila pikërisht tani ka filluar të paraqitet dhe të prezentohet.

Lloji i tretë është lloji i Fatimesë i cili në kurrfarë rasti nuk ka ngjashmëri me llojin e gruas tradicionale. Lloji i gruas tradicionale i cili është formësuar në mendimet e atyre që i janë besnikë fesë në shoqërinë tonë, është larg nga lloji i Fatimesë aq sa është larg lloji i Fatimesë nga gruaja moderne. Realiteti me të cilin sot ballafaqohemi në botë, në Lindje, e veçan në shoqërinë islame dhe iraniane, kundërthëniet të cilat janë paraqitur, gjendjet e krizave, ndryshimet, burojnë nga shkatërrimi i vlerave njerëzore. Kjo buron nga krijimi i shqetësimit jashtëzakonisht të fuqishëm i cili ndikon në mënyrën e sjelljes së shoqërisë dhe në mënyrën e mendimit të saj. Parimisht, forma e ndryshueshme njerëzore rezultoi me krijimin e tipit të veçantë të intelektualëve, mashkullit dhe femrës së arsimuar, modernistëve, të cilët janë në kontradiktë me mashkullin apo gruan tradicionale. Kjo kontradiktë domosdo duhej të paraqitet. Nuk pati individ mjaft të fuqishëm që do ta ndalonte këtë. Ishte ky kompulsion të cilin nuk arriti ta ndalë asnjë fuqi.

Këtë nuk e themi me qëllim që ta pohojmë apo mohojmë këtë ndryshim. Kjo nuk është në suazat e këtij diskutimi.

Ne, pikë së pari thirremi në ndryshimet në shoqëri, në ndryshimet në mënyrën e të veshurit të njeriut, në ndryshimet në mendimet e tij, në mënyrën e tij të jetesës dhe orientimin e tij jetësor. Gratë, gjithashtu i përcjellin këto ndryshime. Është e pamundur që ato të mbeten në modelin e tyre tradicional.

Në gjeneratat e mëparshme, djali ka qenë i paracaktuar që saktësisht t’i përshtatet modelit të babait të tij. Babai i tij s’ka patur frikë apo ide se djali i tij do të mund të ishte më ndryshe se ai. Ndërmjet tyre nuk ka ekzistuar dallimi.

Ka patur ndjenja dhe lidhje aq të forta ndërmjet tyre, kështu që kurrfarë dyshimi apo hamendjeje s’ka pasur mundësi të hetohet në bisedat e tyre.

Por sot nuk është ashtu. Njëra nga veçoritë e gjeneratës, qoftë në Lindje apo Perëndim, është distanca mes dy gjeneratave. Nga aspekti i "matjes kalendarike" largësia e tyre është tridhjetë vjet mirëpo nga aspekti i kohës shoqërore, ajo largësi është tridhjet shekuj.

Dje shoqëria ka qenë e përhershme.

Virtytet dhe vlerat shoqërore kanë qenë të papërshtatshme për ndryshime. Në periudhën e 100, 200, 300 vjetëve asgjë s’ka ndryshuar. Bazat e shoqërisë, format e prodhimtarisë dhe të ndarjes, lloji i harxhimeve, marrëdhëniet shoqërore, qeverisja, lloji i zgjerimit fetar, ceremonitë fetare, krijimtaria, vlerat negative dhe pozitive, arti, letërsia, gjuha dhe të gjitha gjërat tjera kanë qenë të njëjta si në kohën e babait ashtu edhe në kohën e gjyshit e po ashtu edhe në kohën e fëmijëve dhe nipërve e mbesave të tyre.

Vlera dhe jovlera

Në botët e tilla të përziera dhe në shoqëritë e mbyllura, ku koha shoqërore mbetet e pandryshuar, burrat dhe gratë janë tipa të pandryshueshëm. Është më se e natyrshme që bija të jetë kopje besnike e nënës së vet. Edhe nëse ekziston çfarëdo qoftë dallimi ndërmjet mënyrës së të menduarit të nënës dhe bijës, ai ka të bëjë me gjëra të thjeshta të jetës së përditshme, apo paraqitet si rezultat i moskuptimeve të përditshme. Por nëse rrënjët e tij janë në dallimin ndërmjet të ndaluarës dhe etikës së devijuar personale, kjo do të mund të ishte diç me të cilën pajtohen të gjitha grupet dhe tipet shoqërore.

Ata po ashtu të gjithë pajtohen dhe i pranojnë çështjet të cilat kanë të bëjnë me korrupsionin. Nuk ndodh që njëri grup ta mendojë këtë apo atë punë si të drejtë, përderisa grupi tjetër mendon se edhe vetë përshkrimi i saj është një devijim, siç është rasti tani. Por sot, në botën bashkëkohore, një femër e padevijuar, e padegjeneruar, bën distancimin mes vete dhe nënës së saj. Ato për njëra-tjetrën janë krejtësisht të huaja. Dallimi në moshë prej 19, 20 apo 30 vjetëve i ndan në dy qenie të largëta, dy qenie njerëzore besnike dy cikleve të ndryshme shoqërore, të lidhura për dy histori, dy kultura, dy gjuhë, dy vizione dhe dy jetë. Qëndrimi i tyre është i tillë që vetëm adresa e vendbanimit të tyre është e njëjtë.

Në format e jashtme shoqërore shohim po të njëjtën kontradiktë dhe largësinë historike mes dy gjeneratave, dy tipe të përceptimit. Ashtu siç shohim një kope të deleve duke kullotur nëpër rrugët e asfaltuara të Teheranit, me bariun i cili mjel delen para blerësit, banorit të qytetit kryesor, derisa njëkohësisht qumështi i pasterizuar mund të blihet në shitore. Apo shohim devenë pranë sport-tipit të "Jaguarit" me ndërrues automatik të shpejtësive. Distanca është e njëjtë si ajo që bëri ndarjen e Kabilit dhe Abilit (Kainit dhe Avelit) nga era elektronike dhe automobilat.

Shohim kështu nënën dhe bijën, të ndara, si shëtisin dorë për dore rrugëve, njëra duke ngrënë akulloren tradicionale iraniane, ndërsa tjera duke përtypur çamçakëzin.

Kur t’i mbledhim këto të dyja, nuk fitohet shuma e përhershme natyrore. Bëhet më se e qartë se nëna fillon vjetët e fundit të jetës së saj. Ajo është e pushtuar dhe e ruajtur nga tradita. Nga ana tjetër, bija e saj sapo i fillon ditët e para të rrugës së vet jetësore. Është më se evidente se ditët e akullores tradicionale do të mbeten në nënën e ardhshme, mirëpo ajo kurrë nuk do t’i kthehet tipit që han akulloren tradicionale.

Nëna dhe bija eventualisht do të bëhen identike. Distanca në trajtën e kohës shoqërore do të bëhet një. Ky do të jetë raport krejtësisht i njëjtë çfarë nëna e saj e ka patur me gjyshen e saj.

Bija e saj do të bëhet fëmija "i çmueshëm", kopja e ngjashme me origjinalin. Ndryshimi nga tipi tradicional "i nënës" në tipin e ri "të bijës" është i pashmangshëm. Ballë për ballë realitetit të këtillë (qoftë i vërtetë apo realitet lajthitës, ai është i dukshëm), nismëtarët të cilët mendojnë dhe fillojnë të shkruajnë për këtë dukuri, prekin vetëm kulmin e problemit. Ata nuk kanë ndier fjalimin përbuzës, paditës, shpifjet, hidhërimin, konfliktet, presionin, dënimin, moslejimin. Nuk i kanë ndier zinxhirët dhe prangat rreth qafës së tyre, kurrë nuk kanë klithur nga dhembjet, kurrë s’kanë humbur vetëdijen nga paaftësia.

Përderisa këta vrojtues të ndryshimeve shoqërore pikërisht fillojnë të merren me këto probleme dhe t’i parashikojnë, ato paraqiten. Puna mori fund. Ata bëjnë përpjekje të kota.

Meqë ndryshimet janë të parëndësishme, rezultatet vlejnë më pak se zeroja. Fronti i opozitës është përforcuar.

Ata të cilët veprojnë si udhëheqës, të cilët japin shpjegime dhe supozime në emër të fesë, botëkuptimeve, religjionit dhe bamirësisë, po ashtu gabojnë në orvatjet për ruajtjen e çdo forme të trashëguar nga e kaluara.

Ata bëjnë përpjekje ta ruajnë traditën e vjetër dhe zakonet, për të cilat në Kur’an flitet si për "rrëfime nga e kaluara", "relikte", "mite nga e kaluara", "thënie të vjetra", "rrëfime nga kohët e vjetra".

Të gjitha këto kanë të bëjnë me traditat, mitet dhe paraardhësit e parë.

Por ata të vjetrën e shohin si sinonim të traditës. Si rezultat i gjithë kësaj, çdo ndryshim duke përfshirë edhe ndryshimin e frizurës dhe të veshmbathjes, e emërtojnë si mosbesim (kufër). Ata gabimisht besojnë se burimet shpirtërore dhe besimi në Islam mund të ruhen vetëm nëpërmjet adhurimit të traditës dhe të çdo gjëje që është e vjetër. Ata largohen nga çdo gjë e re, nga çdo ndryshim dhe çdo rilindje.

Femra, sipas mendimit të tyre, duhet të mbetet e pandryshuar, sepse, thjesht, kjo formë e saj ka ekzistuar në të kaluarën dhe u bë pjesë e traditës shoqërore. Ky mund të jetë shek. XIX, XVII, ose edhe periudha paraislame, por kërkohet që të jetë religjioze dhe islame, prandaj doemos duhet të jetë e ruajtur. Ata e pranojnë këtë qëndrim meqë ai u bë pjesë e mënyrës së tyre të jetesës apo që u përgjigjet interesave të tyre. Ata bëjnë përpjekje që të mbeten të njëjtë dhe i ndalin gjërat nga e kaluara përgjithmonë. Ata thonë se Islami dëshiroi që kjo të bëhet në këtë mënyrë. Religjioni dha formën. Kështu duhet të mbetet deri në Ditën e gjykimit.

Por vetëdija ndryshon. Çdo gjë ndryshon. Zotëriu X dhe biri i tij ndryshojnë. Mirëpo gruaja duhet ta ruajë formën e saj të pandryshuar. Thënë përgjithësisht, qëndrimi i tyre është se I dërguari e çimentoi gruan në këtë formë dhe se ajo duhet të ruajë sjelljet të cilat Haxhi Agën (bashkëshortin e vet) e bëjnë të lumtur. Ai e trajtësoi (formësoi).

Mënyra e tillë e të menduarit përpiqet që të na nxjerr jasht rrugës. Nëse dëshirojmë që t’i ruajmë mënyrat për hir të përvojës sonë personale, shpejtësia marramendëse e vetë kohës do të na kapërcejë. Doemos duhet kuptuar se shkatërrimi, gjithashtu është realitet. Insistimi në ruajtjen e mënyrave të tilla nuk do të japë fryt, sepse shoqëria asnjëherë nuk do të jetë e dëgjueshme. Ajo nuk mund të bëhet e dëgjueshme meqë bëhet fjalë për traditat të cilat nuk janë të përhershme.

Ata përpiqen ta shpjegojnë traditën shoqërore e cila mbijetoi me ndihmën e traditës, në suazat religjioze.

Traditat e vjetra nuk mund të ruhen me dhunë religjioze, ngaqë, po të ishte kjo e mundshme, nënkuptohet se religjioni është vdekatar. Kur i barazojmë religjionin dhe traditën e bëjmë Islamin rojtar të formave shmangëse të jetës dhe shoqërisë. Ne i ngatërrojmë dukuritë kulturore dhe historike me besimet e trashëguara të zbrazëta. Koha kalon dhe lëvizë me nxitim, i ndryshon traditat, format e jetës, marrëdhëniet shoqërore, fenomenet natyrore, historike dhe fenomenet e vjetra si dhe simbolet kulturore.

Gabimisht besojmë se Feja islame është pikërisht ajo traditë sociale.

A thua këto mashtrime të mëdha sot nuk janë të dënuara?

Vallë, a nuk i vërejmë ne me vetë sytë tanë?

Tri metoda të qarta për zgjidhjen e problemeve

Ekzistojnë tri metoda mirë të njohura të zgjidhjes së problemeve.

Konservatorizmi - është qasje të cilën e kanë shfrytëzuar tradicionalistët dhe ruajtësit e traditës. Ai është shfrytëzuar nga ana e udhëheqësit i cili ruante shoqërinë, duke e ruajtur dukurinë me tërë qenien e tij. Duke e njohur gjithë besimkotësinë e shoqërisë, ajo ose ai ende i ruajnë krahas rolit më të rëndësishëm të rojtarit.

Logjika e konservatorit është e këtillë. Në qoftë se i ndryshojmë traditat nga e kaluara, kjo është sikur t’i ndanim rrënjët nga trungu i drurit. Marrëdhëniet shoqërore që janë ruajtur në këtë traditë janë të lidhura për shoqërinë si gërshetë damarësh. Shoqëria papritmas do të zhytej në vështirësi të dhembshme, që paraqet rrezik të vërtetë.

Pikërisht për këtë, pas revolucionit të madh, mjerimi dhe rrëmuja apo diktatorët rigjallërojnë. Ata janë lidhja dhe kufiri i njëri-tjetrit.

Duke i rrënuar me nxitim rrënjët e dukurive shoqërore, kulturore e tradicionale në mënyrë të shpejtë revolucionare, shkaktojnë që shoqëria të ballafaqohet me zbrazëtirë të përnjëhershme. Rezultatet e kësaj zbrazëtie do të bëhen të dukshme pasi që të shuhet revolucioni.

Metodën revolucionare - e aplikon udhëheqësi i cili pa vetëdije dhe fuqishëm çrrënjos dukuritë, sepse janë të themeluara në besëtytnitë e vjetra të cilat i bëjnë reaksionare dhe të mykura.

Revolucionari konkludon kështu:

Duke i ruajtur traditat e vjetëruara e bëjmë shoqërinë të vjetëruar, duke jetuar në të kaluarën, mbajmë stagnimin. Kështu lideri revolucionar thotë se duhet eliminuar të gjitha llojet e trashëguara nga e kaluara, të cilat si zinxhirë janë lidhur rreth duarve, këmbëve, shpirtrave, mendimeve, vullnetit dhe vizioneve tona. Doemos duhet të shmangemi dhe të ballafaqohemi me të gjitha. Të gjitha lidhjet tona nga e kaluara, të cilat sadopak të ishin despotike, apo të cilat kanë qenë vetëm tradita, duhet të eliminohen. Rregullat e reja do të duhej t’i zëvendësonin.

Në të kundërtën, shoqëria stagnon, mbetet fanatike dhe stagnuese, e lidhur me të kaluarën.

Reformizmi - është metodë të cilën e zbaton individi që beson në ndryshimin gradual të traditës. Individi i tillë vë themelin për ndryshimin gradual të kushteve shoqërore.

Kjo metodë është në mesin e dy metodave tjera.

Mënyra e të menduarit të reformatorit është po aq e dobët si edhe te dy metodat tjera. Ai i qaset mënyrës së tretë, duke besuar se ndryshimet duhet të jenë të qeta dhe graduale.

Kjo metodë e mbron shoqërinë nga traditat stagnuese.

Ndryshimet duhet të jenë veçanërisht graduale me qëllim që funksionet e ndryshme të mos bien ndesh me njëri-tjetrin.

Në qoftë se ndryshimet janë graduale, themelet e asaj shoqërie, mendimet e saj, nuk do të marrin formën revolucionare, por që më parë do të ndryshojnë gjatë periudhës së gjatë kohore.

Programet do të duhej të kenë kuptim me qëllim që të mund të arrinin fundin e tillë. Por, metoda reformiste dhe evolucioni gradual zakonisht ballafaqohen me dukuri të forta negative reaksionare nga ana e armiqve të brendshëm dhe të jashtëm, të cilët paraqiten brenda periudhës së gjatë që e kërkon kjo metodë. Caku dhe qëllimet gradualisht ndryshojnë. Këto forca ose e ndalojnë ose e shkatërrojnë.

Nëse p.sh. dëshirojmë ta ndryshojmë etikën e rinisë sonë, ose nëse dëshirojmë t’i ndriçojmë mendimet e të gjithë njerëzve, do të duhej të shkatërroheshim para arritjes së qëllimit tonë.

Apo ndoshta, rrethanat e mbrapshta provokuese do të dominon dhe do ta mashtronin shoqërinë duke na paralizuar ne.

Udhëheqësi i cili përpiqet që gradualisht të zbatojë ndryshimet në shoqëri gjatë periudhës relativisht të gjatë, beson se e ka ndryshuar logjikën gjatë hartimit të programeve, por ajo që ai e shpërfill është programi i forcës neutralizuese e cila i kundërshton këto ndryshime.

Kjo forcë nuk lejon përherë kohën për zbatimin e lehtë të ndryshimeve graduale. Faktorët të cilët janë konsideruar si të dorës së dytë, gjurmojnë rastin që të dalin në sipërfaqe.

Atëherë marrëveshja ngadalë fillon t’i këpusë rrënjët dhe rrota e fatit kthehet nga ana tjetër.

Metoda e veçantë e Të Dërguarit e cila buron nga Tradita e Tij

Tradita e Të Dërguarit, aq e rëndësishme në Islam, përbëhet prej fjalëve që i ka thënë, ligjeve që i ka miratuar, sjelljes së tij personale lidhur me veprat e tij, prej gjërave për të cilat ai nuk është lajmëruar, apo gjërave të cilat nuk kanë qenë në kundërshtim me veprimet të cilat ai me të vërtetë i ka bërë gjatë jetës së tij, pa u thënë të tjerëve se edhe ata duhet t’i bëjnë.

Prandaj Tradita e Të Dërguarit janë fjalët dhe sjelljet e tij. Ajo është shndërruar në Ligj të Islamit, i ndarë në dy grupe.

Grupi i parë ka të bëjë me atë që ka ekzistuar para paraqitjes së Islamit, e verifikuar nga ana e të dërguarve (rregulla të verifikuara). Grupi i dytë ka të bëjë me ate që nuk ka ekzistuar para paraqitjes së Islamit, por të cilën Islami e ka konstatuar (rregullat e krijuara).

Ndryshe nga këto dy grupe, të rregullave të verifikuara dhe të krijuara, apo nga fjalët dhe veprat e Të Dërguarit, parimi i grupit të tretë po ashtu mund të vërehet. Sipas bindjes sime, bëhet fjalë për grupin më të ndieshëm. Ajo është metoda të cilin e aplikonte I Dërguari.

I Dërguari ruan formën, thesarin e traditave që ka rrënjët e veta të thella në shoqëri, thesarin në të cilin njerëzit janë mësuar nga gjenerata në gjeneratë, ai i cili në formë krejt të natyrshme është aplikuar, mirëpo ai ndryshon përbërjen, shpirtin, qëllimin dhe përdorimin praktik të kësaj tradite në mënyrë revolucionare, kategorike dhe imediate.

Ai është i frymëzuar me mënyrën e veçantë e cila në luftën shoqërore shërben si udhëheqës i shoqërisë. Pa krijimin e rezultateve negative, por posedimin e së paku një pike të dobët të metodave tjera, metoda e tij përmban karakteristikat pozitive të tri metodave të tjera.

Nëpërmjet zakoneve shoqërore, që i zbatojnë frerët, ai shumë shpejt i arrin qëllimet e veta shoqërore. Metoda e tij është kësisoj: Ai e ruan thesarin e traditës shoqërore, mirëpo ndryshon përbërjen e tij të brendshme, atë e cila është ruajtur në mënyrë revolucionare. Ai e shfrytëzon këtë metodë në harmonizimin e dukurive shoqërore.

Ai miraton veprimin dhe metodën që janë model për zgjidhjen e të gjitha problemeve. Kjo metodë mund të aplikohet në rastin e dy problemeve apo dy dukurive të cilat assesi nuk asocojnë në njëra - tjetrën. Duke e kuptuar rëndësinë e gjithë kësaj, nuk jemi në mundësi që atë tërësisht ta prezentojmë këtu. Vetëm do të kishim mundur që ta konkretizojmë me disa shembuj.

Para Islamit, ekzistonte zakoni i larjes së tërësishme i cili njëkohësisht ishte edhe besim edhe besëtytni. Arabët paraislamikë kanë besuar se kur njeriu ka marrëdhënie seksuale, atëherë ai apo ajo mishërohen në xhinn (shpirtrat që popullzojnë tokën) dhe se në këtë mënyrë trupat e tyre do të bëhen të papastër. Derisa nuk do të mund të gjenin ujë që ta lanin tërë trupin, nuk do të mund të liroheshin nga xhinni.

Ta marrim shembullin tjetër, siç është haxhxhi në Mekke. Para Islamit ai ka qenë zakon i arabëve që me plot adhurim të zbret ndaj paraardhësve. Kjo ka qenë mënyra e lavdëruar e idhujtarisë e cila i sillte dobi ekonomike fisit Kurejsh. Gradualisht fitoi fizionominë e tillë nga koha e Ibrahimit. Islami ruan zakonin paraislamik në suazat e kontekstit të traditës së Ibrahimit, meqë edhe haxhilerët paraislamikë e shfrytëzonin si idhull të tyre, duke besuar njëkohësisht se e ndërtoi Ibrahimi, miku i Zotit (ka të bëjë me Qa’benë në të cilën gjendeshin idhujt e tyre).

I Dërguari, me vrojtimin e tij revolucionar e mori zakonin e haxhilerëve nga fiset idhujtare dhe e shndërroi në një zakon krejt tjetër, i kundërt me qëllimin e tij burimor.

E gjithë kjo është një mendim apo kërcim revolucionar. Si rezultat, populli arab nuk përjetoi as dhembjen as ndarjen, duke iu kthyer kohës së Ibrahimit, si dhe nuk përjetoi humbjen nga refuzimi i përbashkët i vlerave të tyre, as humbjen nga besimet e tyre, por, aq më parë, ata kanë ndier zgjimin dhe pastrimin nga zakonet e tyre të vjetra. Ata lëvizin lehtë nga idhujtaria deri në unitet, përderisa shekujt e historisë ekzistojnë mes tyre. Përnjëherë, në mënyrë më të papritur nga çfarëdo qoftë revolucioni kulturor apo intelektual, shoqëria nuk kupton se e ka braktisur të kaluarën dhe s’është e vetëdijshme për faktin se ndërtimet dhe themelet e adhurimit të idhujve të tyre janë rrënuar. Ky kërcim, kjo metodë shoqërore e gjetur në Traditën e Të Dërguarit, është revolucionare në suazat e zakoneve që ruajnë jo vetëm formën e jashtme, por që ndryshojnë edhe përbërjen. (Kjo d.t.th. se ruan thesarin si element i përhershëm përderisa ndryshon dhe e transformon ate që është e ndërlidhur në përbërjen e tij).

Kështu konservatori, me çfarëdo çmimi dhe çfarëdo qoftë mënyre, përpiqet, deri në kufijtë skajorë të fuqisë së vet, t’i ruajë zakonet e veta, qoftë edhe me kusht të flijimit të vetvetes dhe të të tjerëve. Revolucionari, nga ana tjetër, dëshiron që njëkohësisht gjithë kësaj t’i japë fizionomi të re. Ai dëshiron të rrënojë çdo gjë dhe të kërcejë befas, pa marrë parasysh se a është shoqëria e gatshme apo jo të kërcejë në drejtim të tij dhe të lëvizë prej etape në etapë.

Megjithëkëtë edhe nëse janë në gjendje t’i përballojnë gjithë kësaj, dhe nëse e vetmja alternativë është ajo që e ofron revolucionari, ata doemos duhet të rebelohen, të kthehen drejt diktatoriatit, drejt gjykimeve dhe ekzekutimeve masive publike, të cilat nuk janë të drejtuara vetëm nga individi i cili i kundërshton forcës së popullit, por edhe nga vetë njerëzit.

Reformatori përherë korruptuesit ia jep mundësinë e shkatërrimit. I Dërguari, nëpërmjet metodës së frymëzuar të punës së vet, na e bën me dije se nëse e kemi kuptuar dhe nëse e kemi aplikuar metodën e tij, e kemi pranuar rrugën më të ndritur dhe më të drejtë.

Intelektuali me vizione të qarta, të cilit i pengojnë zakonet në të cilat nuk është mësuar, tradita e vjetër, kultura e vjetër dhe metamorfozat e pabesueshme në religjion dhe në rregullimin shoqëror, më me dëshirë e pranon urdhrin e Të Dërguarit sesa t’u nënshtrohet paragjykimeve dhe besimeve të cilat datojnë nga e kaluara dhe e vënë në gjumë njeriun. Kjo është metoda nëpërmjet së cilës individi mund të arrijë qëllimet revolucionare pa i bartur në mënyrë të dhunshme të gjitha konkluzionet dhe zakonet e revolucionit, dhe pa u kundërshtuar bazave të fesë dhe vlerave të vjetra shoqërore. Duke vepruar kësisoj, njeriu nuk tjetërsohet nga njerëzit, e as që për ta bëhet i huaj kështu që njerëzit të kthejnë kokën nga ai duke e paditur, sepse I Dërguari e mori dijeninë nga Zoti dhe kërkoi ndihmë nga çrrënjosja dhe e aplikoi.

Realizmi: Mjet për shërbim të idealizmit

Një nga specifikat në Islam mbështetet në pranimin e dy besimeve që janë identike me te si dhe në pranimin e besimeve të dhunshme në shoqëri.

Ai lejon ekzistimin edhe të besimeve të para edhe të besimeve të tjera. Këtu observimi i Islamit është i veçantë.

Shkollat e mendimit idealist mbështeten në vlerat më të larta në ideologjitë absolute dhe më të dëshirueshme. Refuzohet çdo realitet individual po qe se nuk u përshtatet. Ata s’kanë durim. Ata përgënjeshtrojnë realitetin dhe i gërmojnë rrënjët e hidhërimit. Pezmi, terrori, gjurmimi pas kënaqësive dhe lakmuesit e pasurisë, janë realitetet që ekzistojnë. Idealizmi moral ose religjioz (siç do të thotë Krishterimi), e injoron ose mohon ekzistencën e tyre.

Janë të paditur në çfarëdo qoftë mënyre.

Nga ana tjetër, shkollat e mendimit të cilat mbështeten në realizëm pranojnë çdo gjë si bazë të realizmit. Për shembull sodomia është e pranuar në Angli apo në Krishterim, duke i falënderuar idealizmit religjioz e jo realitetit, shkurorëzimi është ndaluar nga dëshira që të mos shkatërrohet familja dhe nga besimi se bashkëshortësia është lidhje ideale, hyjnore.

Megjithëkëtë, realiteti dallon prej kësaj. Disa qenie individuale njerëzore nuk mund ta ruajnë bashkëshortësinë e parë, hyjnore, dhe t’i mbeten besnikë njëri-tjetrit. Kështu shpeshherë ndodh që qeniet njerëzore të largohen mes vete gjatë jetës. Bëhen të huaj për njëri-tjetrin. Jetojnë së bashku si dy qenie që meritojnë përbuzjen. Ajo që i bashkon s’është dashuria, por litari i ligjit. Ata janë dy individë të dënuar. Ata ndoshta edhe do të ishin të lumtur me ndonjë individ tjetër. Ky është realiteti që ka ekzistuar në të kaluarën, që ekziston sot dhe do të ekzistojë edhe në të ardhmen. Popujt e civilizuar dhe të pacivilizuar, fetarë dhe afetarë e kanë ndier këtë dhe vazhdojnë ta ndiejnë.

Statistika e dëshmon këtë, mirëpo Krishterimi e përgënjeshtron realitetin. Ata e vënë në pranga bashkëshortësinë deri në moscenim. Ata e detyrojnë familjen që të mbetet e bashkuar edhe atëherë kur pas dere mbretëron ferri i vërtetë dhe kur familja është bërë vend i vrasjeve, kurorëshkeljeve dhe përdhosjeve. Dyert e shkurorëzimit janë të mbyllura, por megjithëkëtë janë hapur me mijëra dritare për hyrjen e mashtrimit dhe paudhësive të tjera.

Konkubinat

Realitetet shoqërore janë të atilla, ashtu që po të mos ua hapim derën ato do të dalin nëpërmjet dritareve.

Ndalimi i shkurorëzimit shkakton paraqitjen e një lloj konkubinati. Kjo nënkupton rastin kur burri, i cili nuk mund të jetojë me gruan e tij të ligjshme, ndahet prej saj, duke mos patur mundësinë që të shkurorëzohet nga ajo.

I njëjtë është rasti edhe me gruan. Ajo nuk mund të fitojë shkurorëzimin por jeton e ndarë nga burri i vet.

Ata jetojnë të ndarë nga njëri-tjetri, me grua apo burrë tjetër. Fëmijët që linden në situatat e tilla janë natyrorë, por joligjorë. Ata kanë qëndrime dhe komplekse të shtrembëruara. Këta fëmijë më vonë bëhen vrasës të tmerrshëm, ndërsa shpirti i tyre është asocial (joshoqëror).

Gruaja dhe bashkëshorti i saj ligjor bëhen të huaj për njëri-tjetrin. Ata i kundërvihen njëri-tjetrit. Vijnë deri në një përfundim të njëjtë. Lidhja e tyre bashkëshortore nuk është vetëm në shtratin bashkëshortor. Ajo nuk mund të vazhdojë. Ata nuk mund të jetojnë as si fqinj. Është më se e natyrshme që të ndahen. Burri e braktisë shtëpinë duke u nisur në kërkimin e gruas për të cilën gjithmonë ka ëndërruar. Dashuria, nevoja për jetë familjare dhe nxitja seksuale, kështu ose ashtu, i ndihmojnë që të realizojë lidhje natyrore. Ata gjejnë banesë dhe jetojnë së bashku.

Jeta e gruas shkon sipas rrjedhës së njëjtë dhe ka fatin e njëjtë. Si rezultat i gjithë kësaj shohim se natyra dhe realiteti ndërtojnë dy familje të reja, dy lloje të pabashkueshme të zëvendësuara me dy lloje të tjera.

Mirëpo ideologjia e krishterë nuk pranon një realitet të tillë. Andaj askush, duke përfshirë këtu atë burrë dhe atë grua, s’është përgjegjës. Ata i mbyllin sytë e tyre me qëllim që të mos shohin. Pasojë e gjithë kësaj është pranimi, thënë me fjalorin juridik, i vatrës së shkatërruar familjare të cilës i mungon ekzistimi i jashtëm. I tërë materiali i saj është shpenzuar në ndërtimin e vatrës tjetër. Ajo është ish-vatra familjare të cilën e dinë si zyrtare dhe i mohojnë këto dy familje të reja natyrore.

Këtu shohim dallimin ndërmjet të drejtës së zakonshme, qytetare dhe religjioze dhe si paraqiten forcat natyrore, realitetet dhe mosmarrëveshjet. Si rezultat i kësaj, familjet të cilat janë të krishtera apo religjioze, realisht nuk ekzistojnë, ndërsa familjet të cilat janë reale dhe të natyrshme konsiderohen si familje të devijuara apo mëkatare.

Krishterimi, duke e përgënjeshtruar këtë realitet, e bën familjen ekzistuese ilegale. Fëmijët të cilët linden nga kjo bashkësi e konkubinateve, bëhen gjithashtu jashtëligjorë.

Nga aspekti i shoqërisë religjioze, ata janë kriminelë dhe vrasës.

Ata nuk kanë pjesëmarrjen e tyre në të mirat e familjes, e as dëlirësinë e shoqërisë. Shoqëria i konsideron ata mëkatarë. Ndërmjet tyre paraqiten komplekset. Ata vuajnë nga pezmi dhe dhembja që janë tejmase. Ata i hakmerren shoqërisë.

Të gjitha këto krime që paraqiten në Evropë e veçanërisht në Amerikë, nuk ekzistojnë në vendet e prapambetura dhe të pazhvilluara.

Shkaku qëndron në atë se në ato shoqëri perëndimore, edhe pse civilizimi i tyre është i tillë që kanë kulturën, etikën, "mendjet e ushqyera", lirinë e të menduarit, individualitetin, "shoqërinë dhe religjionin", ekziston po ashtu diç e bastarduar në këtë gjeneratë që përmbush besimet e tyre dhe i bën që t’i hakmerren shoqërisë në mënyrën më të vrazhdë.

Një anglez ka përpunuar diç që i ka ngjarë harkut dhe shigjetës jashtëzakonisht të vogël. Ai ato i ka përforcuar në kutinë në të cilën kishte radhitur kutizat e cigareve duke i shitur pranë rrugës dhe kinemasë. Ai me shigjetën e hollë e të futur në helm merrte në nishan turmën e njerëzve me ç'rast ajo i verbonte apo i vritte.

Policia assesi nuk mund ta zbulonte vrasësin. Gjurmonte motivin lidhur me të vrarët dhe vrasësin, mirëpo vrasësi s’kishte kurrfarë arsye të veçantë t’i vriste këta njerëz. Ai thjesht i vriste ata sepse ata ishin të pranuar, kurse ai jo.

Vrasja e tillë mund të shpjegohet në pajtim me parimet e shoqërisë. Kjo është pasojë e kompleksit të cilin kisha refuzon ta pranojë duke i mbyllur sytë. Ajo mori vetë pjesë në krijimin e tij. Fatmirësisht, ne ende nuk i kemi parë komplekset e tilla meqë në shoqërinë tonë ekziston shkurorëzimi, bashkësitë jashtëkurorës nuk ekzistojnë, dhe meqë ekziston shkurorëzimi, s’kemi familje që janë "joekzistuese", familjet nuk janë të obliguara të jetojnë bashkërisht në bazë të të drejtës së zakoneve. Ato nuk lidhen në bazë të detyrimit ligjor.

Fëmija dëshiroi të dalë nga dhoma mirëpo samovari, gjymi i çajit dhe enë të tjera të ndryshme kanë qenë të lëna në rrugë.

Ai i ka mbyllur sytë, duke tentuar që të kalojë. Mendonte se të gjitha pengesat janë zhdukur. Idealizmi është si fëmija që nuk sheh realitetin. Nuk dëshiron ta shohë realitetin. Mbyll sytë para asaj që nuk dëshiron ta shohë. Nëse nuk sheh, mendon se edhe s’ekziston.

Ballë për ballë idealizmit qëndron realizmi. Dishepujt e tij shohin çdo gjë, pa marrë parasysh se është e shëmtuar dhe e pakëndshme, vetëm për shkak të asaj se ka manifestimin e vet të jashtëm.

Ata i pranojnë gjërat, ua falin zemrat e tyre dhe gjejnë besimin, bukurinë, të vërtetën dhe realitetin, vetëm për shkak të asaj që nuk është në harmoni me realitetin ekzistues. I refuzojnë si ideale dhe nëpërmjet këtij refuzimi bëhen jobesimtarë.

Një nga studentët e mi i cili u takonte pseudo të arsimuarve të këtij vendi, nxirrte vetëm një konkluzion nga bisedat tona.

Meqë ishte ithtar i materializmit dialektik, ndërsa unë jam besimtar religjioz islam, ai refuzonte çdo gjë që kam thënë me rastin e qëndrimeve të mia të pranuara më herët. Edhe po qe se thosha diç që i shkonte për shtati marksizmit (diç me të cilën edhe ai doemos do të pajtohej), meqë nuk ia shpjegoja se prej ku buron ideja e tillë, ai edhe këtë e refuzonte.

Një ditë diskutoja për vrasjet që i bënin Emevitët dhe për dallimet që kanë ekzistuar ndërmjet klasave shoqërore. Kishin diktaturën politike e cila sundonte me religjionin që ta arsyetonin situatën e tyre. Dëshironin që njerëzit të besojnë se e gjithë ajo që bëhet është vullnet i Zotit. Kjo është, thonin, veçanërisht e saktë kur ka të bëjë me administrimin e tyre. U flisja për njerëzit të cilët u kundërviheshin dhe të cilët nuk e pranonin gjendjen e tillë. Kam vërejtur se si studenti im përnjëherë, u pikëllua. Flisja kundër Emevitëve dhe i lavdëroja Aliun, Fatimenë, Ebu Dherrin dhe Husejnin, si udhëheqës të lëvizjes për të vërtetën dhe lirinë njerëzore, e kundër paragjykimeve, persekutimeve dhe injorancës.

Çfarë mund të bënte ky mendimtar i arsimuar i klasës së parë?

Ai ka klithur: "Historia është despot". Kjo do të thotë, në pajtim me filozofinë marksiste të historisë, se shoqëria duhet të kalojë nëpër etapa historike dhe duhet ta arrijë këtë shkallë që të mund të bëhet fjalë për realitetin historik. Mirëpo Husejni dhe Ebu Dheri kanë qenë ideologë të cilët i kanë kundërshtuar despotizmit historik. Kam thënë: "Qoftë mëshira e Zotit me të arsimuarit".

M’u bë e ditur se kam të drejtë që vazhdimisht e kam përsëritur faktin se kur niveli i të menduarit dhe i të vështruarit të shoqërisë është metamorfozuar, dijetarët religjiozë, ateistë, të qytetëruar e të paarsimuar, janë të gjithë plotësisht të njëjtë. Kur të mbisundojë pikëpamja religjioze dhe kur të ndeshet me ndonjë fakt të panjohur e të pakuptueshëm, e quan fat dhe kob, duke menduar në Despotin hyjnor.

Beson se çdo gjë që ndodh është vullnet i Zotit.

Kur bëhet shoqëria marksist, beson në despotizmin historik. Beson se çdo gjë që ndodh, është jasht vullnetit njerëzor.

Çfarëdo qoftë që të ekzistojë, është e pranuar si realitet i cili rezulton nga despotizmi historik dhe shoqëror. Pata thënë: "Jo, shih dashamir, këtu është shpata despot, jo historia".

Shohim se realistët besojnë se çkado që ekziston, duhet të jetë e tillë çfarë edhe është! Anëtarët e parlamentit anglez i mbrojnë ligjet për homoseksualizmin, si një realitet objektiv i cili ekziston në shoqëri. Prandaj, doemos duhet të bëhet i ligjshëm.

Që t’i kundërvihemi këtij realizmi do të duhej të adhurohen fotografitë e idealizuara të cilat ua ndërtojnë bazën politikanëve dhe pseudointelektualëve. A thua nuk i dëgjoni se si diskutojnë se Izraeli është realitet. (Po, është). Por popullzimi i popullit palestinez në tokën e okupuar nga ana e Izraelit, shpreh manifestimin e dikujt që e ka adhuruar idealin. Qoftë edhe i gabuar, ky është realitet i cili doemos duhet të pranohet. Edhe pse lëvizë nëpër vijën e të njerëzishmes, edhe pse kjo është vrasje, përsëri ekziston.

Politikanët dhe intelektualët e pranojnë dhe zyrtarisht e njohin.

Revista e quajtur "Javori" para pak kohe u botua për të rinjtë. Të gjitha artikujt, përkthimet, lajmet, titujt dhe fotografitë janë komplet të dhëna nga ana e dy-tre shkrimtarëve të njohur të cilët janë shërbyer me pseudonime. Këta shkrimtarë i vizitojnë shtëpitë publike e pastaj i mallkojnë. Ata shkruajnë për të rinjtë tanë duke ua dhënë hap pas hapi përshkrimin e asaj që zhvillohet. Njëri nga shkrimtarët më të njohur, plot dijeni, është politikan i cili zyrtarisht e prezenton kulturën islame.

Ai i këshillon gratë të cilat janë të rënda tejmase dhe të cilat janë të dëshpëruara për këtë, me qëllim të arritjes së formës më të mirë, të dukjes më të bukur dhe ndalimit të rritjes së shtresave të reja të tulit, t’i gjejnë vetes për një kohë dashnor jolegjitim. E gjithë kjo është realitet. Me siguri klubi i shkrimtarëve këtë së pari vetë e provoi shkencërisht dhe praktikisht e shfrytëzoi.

Shkurrimi i të dobtëve nga ana e të fortëve, është po ashtu realitet. Persekutimi dhe ngulfatja e një klase të caktuar është, po ashtu, realitet. Gjurmuesit e së vërtetës janë vështrues krejtësisht objektivë. Ata shqyrtojnë formën e jashtme, që është shkencore, dhe realitetin e ndieshëm. Pas kësaj gjykojnë. Ata nuk ballafaqohen me imagjinatën, ideologjinë dhe idetë të cilat nuk janë shkrirë në trajta reale.

Shohim se idealistin, mendimtarin dhe reformatorin i joshin dëshirat shpirtërore, idealet dhe vlerat e shenjta, mirësia dhe instinktet më të lartësuara, dhe ai i mohon apo refuzon realitetet që bien ndesh me botëkuptimet e tij dhe që paraqesin pengesa. Ai e kthen kokën nga ato, ose bile edhe i flakë nga papërvoja. Ai shmanget nga realiteti. Ai mendon nëpërmjet fotografive. Merr vendin e shenjtë mirëpo nuk kupton se gjendet në një rreth idealist. Ai përmbytet në dukuritë reale dhe të ndieshme dhe në gjendjen ekzistuese.

Përkundër kësaj, realisti mbyt fluturimet e mendimeve, ndjenjat e lartësuara, vizionet, përpjekjet, dëshirat e zjarrta dhe gjurmimin për përkryerje. Realisti i mban të gjitha punët ashtu siç janë. Ai ndërton mure rreth suazave të vlerave ekzistuese dhe në suazat e situatës ekzistuese.

Ai paralizon mendimin kreativ, rebelimin, apo ndryshimin e thellë jetësor. Ndryshimet që bëhen me forcën e rrjedhës historike dhe kushteve sociale janë të desensibilizuara së bashku me rrugët e ndryshueshme të mendimit, llojin e nevojave, dëshirave dhe të tashmes, qëllimeve të jashtme të shoqërisë njerëzore. Ata i nënshtrohen realitetit dhe e pasurojnë atë ekzistues.

As idealizmi as realizmi, por që të dy

Islami është dru i pastër që nuk i takon as Lindjes as Perëndimit, i cili ka rrënjët e veta në qiej ndërsa degët e tij arrijnë deri në tokë. Përkundër idealizmit, Islami i njeh realitetet ekzistuese në jetë, në trupin dhe shpirtin e individit si dhe ato që ekzistojnë në marrëdhëniet shoqërore, ato që arrijnë deri në fundin e shoqërisë dhe të cilat mund të vërehen në rrjedhën historike.

Në aspektin real Islami pranon ekzistimin e tyre, por përkundër realizmit, nuk e pranon status-quonë, por e ndryshon. Ai e ndërron thelbin e tyre në mënyrë revolucionare. Ai hapëron me realizimin me anë të idealizmit të vet. Islami i shfrytëzon realitetet si mjet për arritjen e qëllimeve idealiste, për dëshirat e veta reale, të cilat ndërmjet tyre nuk ekzistojnë. Ndryshe nga realizmi, Islami s’u nënshtrohet realiteteve por aq më parë, bën që realitetet t’i nënshtrohen atij. Islami nuk ia kthen kokën realitetit ashtu siç bëjnë idealistët. Ai gjurmon pas tij dhe e zbutë atë. Në këtë mënyrë Islami shfrytëzon atë që u pengon idealistëve. Si përzierje për idealet vetjake.

Për shembull ta marrim konkubinatin e cili në Evropë është barazuar me kurorën e papastër, përbuzëse dhe jolegjitime. Por, ai ekziston. Ekziston në tërë Evropën dhe Amerikë dhe në çdo shoqëri dhe grup religjioz po ashtu.

Ndërkaq, Islami pranon shkurorëzimin, kontratën e re bashkëshortore dhe bashkëshortësinë e përkohshme në rastet e jashtëzakonshme dhe shumë specifike. Islami e pranon shkurorëzimin në kushte të caktuara shoqërore.

Po qe se nuk do ta pranonte ai megjithëkëtë do të ekzistonte, por do të ishte jasht kontrollit. Duke pranuar një realitet të pashmangshëm natyror, ia jep formën legale. Si rezultat i kësaj, individi mund ta kapërcejë ndjenjën e fajit që e ka para Zotit dhe shoqërisë. Kështu kontrata e tyre është bazuar në dispozitat etike, ndërsa besimi është ruajtur. Këta njerëz mund ta kënaqin rrethin e vet. Shoqëria ata nuk i konsideron mëkatarë e as fëmijët e tyre si fëmijë joligjorë e të papastër.

Islami korri sukses në çastin e pikërishëm kur lejoi ekzistimin e këtyre realiteteve shoqërore e njerëzore. Andaj edhe mund t’i kontrollojë rezultatet e veta. Realiteteve mund t’u japë formë legale. Mund të korrigjojë paraqitjen e tyre. Mund t’u ofrojë formë të pranueshme etike dhe fetare. Duke verifikuar dhe duke lejuar ekzistimin e realitetit, Islami përforcon. Në atë rast mund të kontrollojë, të udhëheqë dhe të dominojë me realitetin në suaza të caktuara.

Po qe se e përgënjeshtrojmë realitetin, ai do të mbisundojë me ne. Pa mos e kuptuar këtë, realitetet do të na tërheqin atje ku dëshirojnë ato. Siç mund të shihet, realizmi është zhytur në realitetet ekzistuese, qofshin ato të mira apo të këqija. Në mënyrë tjetër, mund të vërehet se realizmi shmanget pikërisht para realiteteve të njëjta. Idealistët flijohen edhe më tepër sepse janë të robëruar me zinxhirët e shprehive absurde.

Realistët lëvizin me realitetet duke i pranuar ato, përderisa idealistët, të cilët nuk i njohin, nuk i perceptojnë dhe i mohojnë në padijeninë e vet dhe në aderimin e vet ndaj ideve imagjinare.

Pas kësaj idealistët ballafaqohen me sulmin, bien në gjunjë meqë janë të pafuqishëm, të papërvojë dhe të dobët. Ata do të shkatërrohen.

Ne nuk vërejmë fizionominë që e përfitojnë vajzat e rritura në familjet jashtëzakonisht të rrepta religjioze.

Ne nuk i shohim kur i mbulojnë fytyrat e tyre, që siç ndalon Zoti, as peshku në pishinën e oborrit të mos i shohë fytyrat e tyre. Ç’ndodh kur ato hapërojnë në oqeanin shoqëror. Ato notojnë fuqishëm, por janë aq të frikësuara saqë humbin kontrollin mbi vete dhe përmbyten. Që ta kompensojnë atë që tash u mungon, ato fajshlyejnë dënimin e tyre nga një mijë herë që nga fillimi.

E njëjtë është gjendja me njeriun e ri i cili rritet në shoqërinë fetare. Nauveau riche pikërisht kanë lëvizur nga bota e mëparshme e rrethimit të tyre idealist - pseudo-religjioz. Atyre u qe ndaluar që të mësojnë fizikën apo kiminë, ose të vijojnë studimet në universitet. Femrave u është ndaluar që të kenë arsimim të mesëm, apo arsimimin të cilin e jep kolegji. Meshkujt nuk i rruajnë mjekrat e tyre; ata voziten me karrocë e jo me autobus apo taksi-vetura.

Nuk mbajnë kravatë; nuk lejojnë që të kenë flokë të gjatë; nuk e ndryshojnë mënyrën e të veshurit e as të mbajtjes së flokëve.

Ata nuk blejnë radio, e as fjalët e Kur’anit nuk i lexojnë nëpërmjet mikrofonit! Përnjëherë, këta njerëz të rinj ballafaqohen me botën e realiteteve të reja, plot kthesa e lakesa.

Shihni se çfarë rrëmuje shkakton e gjithë kjo. Ai i vëren përnjëherë trillimet. Ka mësuar për disa sjellje nëpërmjet filmave të përkthyer në persishte. Ai kupton për shkapërderdhjen e luksit dhe të sjelljeve absurde. Sheh teprimin në gjithë këtë. Kjo është aq e tepruar saqë edhe të huajt qeshen me këtë. Pse? Sepse ato ekzistojnë krahas realitetit, përderisa ne i mohojmë edhe para se t’i njohim në përgjithësi. Kjo është arsyeja që jemi zënë në befasi.

Ky civilizimi i ri ka sulmuar të gjithë kufijtë dhe kullat e gardianëve të mbarë botës. Janë ndërtuar që të shkatërrohen.

Gjeneratat e reja janë përfshirë me shpejtësinë e erërave të rilindjes, lëvizjeve intelektuale; Revolucionit të madh francez dhe të mënyrave të industrializuara të jetesës, sepse ato fryjnë vazhdimisht. Ato kanë ndryshuar klimën e botës. Ndryshimi i atmosferës së planetit tonë është po ashtu realitet. Ky është realiteti më i dukshëm. Është më se e qartë se më herët apo më vonë do të përfshihen nga arsimimi. Kur të ndodhë kjo, makinat, botuesit, universitetet, demokracia, radioja, televizioni, filmat, gazetat, librat, shkollat, arsimimi i grave, teknikat e reja, shkencat e reja dhe shumë gjëra tjera të reja do të vijnë dhe do t’i ndryshojnë.

Liderët popullorë, ata që janë përgjegjës për etikën e tyre, atyre që u është besuar përgjegjësia që të udhëheqin me jetërat dhe mendimet e tyre, ata të cilët ballafaqohen me realitetin e pashmangshëm, i kanë mbyllur sytë. Ua kanë dhënë shpirtrat e tyre ideologjive shpirtërore dhe mendimeve të tyre të vjetra. Bëjnë përpjekje që të ruajnë karrocën të cilën e ngrenë kuajt paralel me taksi-veturat. Ata edhe më tej i ndezin llambat edhe pse kanë rrymë elektrike. Ata janë të vetëdijshëm. Aq më tepër, ata në mënyrë korrekte profetizojnë këtë të vërtetë. Ata mohojnë paraqitjen e nxitimit drejt botës inferiore. Ata janë të vetëdijshëm se kjo do të shkaktojë shkatërrimin e shumë besimeve, feve, devocioneve, shëndeteve dhe pavarësive. Ata e dinë se përdhosja dhe çoroditja do të gjejnë vendin e tyre thellë në trutë e njerëzve.

Por duke u ballafaquar me këtë detyrim dhe nxitimin drejt dukurive të reja, duke e njohur rregullimin dhe qëndrimin i cili imponohet kur arrin deri te pikat më të skajshme dhe fiset më primitive të shoqërisë, e aq më tepër edhe deri te fiset e vendosura në thellësitë e shkretëtirave, ata thonë vetëm një fjalë të vetme: "E ndaluar!" Radio-aparatet? Mos i bleni. Filmat? Mos i shikoni. Televizorin? Mos e shikoni. Altoparlantin? Mos e dëgjoni. Universitetin? Mos e vijoni. Shkencat e reja? Mos hulumtoni. Gazetat? Mos i lexoni. Votimet? Mos votoni. Puna në zyrë? Mos e punoni... ndërsa gratë? Ah... mos e artikulloni atë fjalë?

Sy më sy me vërshimin e industrisë që kaploi botën dhe me ndryshimet që janë bërë në rregullimin botëror, duke parë civilizimin i cili u shet frigoriferë eskimezëve, ata ngrihen që ta ndalojnë atë duke e mbrojtur të kaluarën në përgjithësi. E tërë ushtria dhe mbrojtja e tyre përkufizohet vetëm në dy gjëra, fjalët së bashku me urdhrin negativ: "E ndaluar!" dhe "Jo!".

Çfarë është rezultati? Shohim atë që po ndodh. Ndodhitë dhe realitetet rrënojnë barrierat dhe shkatërrojnë kullat e gardianëve. Realiteti i rrënon tullat nga muri dhe shkatërron mbrojtësit e pafuqishëm të të kaluarës, të fshehur pas murit, me sy të mbyllur apo koka të kthyera, si shenjë e moslejimit dhe mospëlqimit të tyre.

Forca e këtij realiteti shkatërron çdo gjë përnjëherë. Ata shkatërrojnë pjesët e banuara të qyteteve, tregjet, xhamitë, bile edhe shtëpitë tona si dema e ujq të tërbuar dhe si qen të lidhur. Ata plaçkisin çdo gjë, por nuk shkojnë.

Ata vijnë, ata vrasin, ata djegin dhe marrin, mirëpo ata nuk shkojnë ashtu siç vepronte ushtria e Xhingis Kanit. Pse?

Sepse ata askush asnjëherë nuk i sheh. Kufitarët tanë, rojtarët tanë, ata nuk i duan. Ata janë aq shumë të pezmatuar dhe të mllefosur, saqë as që bëjnë përpjekje që t’i shohin.

Ata dëshirojnë të shkojnë dhe të ndajnë të mirën nga e keqja, t’i drejtojnë. Ata nuk dëshirojnë që t’ua përshtasin klimës dhe popullit të vendit tonë. Ata nuk dëshirojnë të bëjnë zgjedhje mes tyre. Ata nuk dëshirojnë t’i akuzojnë, t’i kontrollojnë, e as të qeverisnin me ta. Ata qëndrojnë në mes të rrugës duke u ndeshur me qerren pa vozitës.

Kështu shkelen dhe dërrmohen.

Janë ata, për të cilët gratë e mbuluara që duhet të lindin, klithin: "Pse mashkulli mjek? Pse gruan nuk e kontrollon gruaja mjeke?" Ajo dëshiron që fëmija i saj të shkojë në shkollë ose në fakultet. Klithja e saj përforcohet se a është ky universitet i letërsisë apo pistë e modës? A është ky universitet islam? A është kjo shoqëri islame? A thua kjo shkollë së paku frymon me Islam? A thua ka së paku një pjesëz të etikës dhe domethënies? A është kjo radioja e një vendi religjioz, apo kuti zhurmëbërëse? Çfarë është ky lloj i kalimit prej një kulture në kulturën tjetër - televizioni i tillë, publikimi i tillë, tubimi i tillë, ligjet e tilla të cilat reflektohen si peshojë balancuese, bankat e tilla? Çfarë është ky film? Çfarë teatër? Çfarë arti?. Çfarë shkathtësie?

Në të vërtetë, cili është ky lloj i civilizimit?"

E pastaj përsëri, ashtu siç ka thënë Hafizi (poeti i madh iranian):

Ndërsa në rastin tonë, medoemos duhet të themi:

Kur këto realitete arrijnë që të mbeten, kur fillojnë të veprojnë, Ju s’jeni të pranishëm. Keni ikur. Kur Ju, njeri fetar, religjoz, musliman i moralshëm, i ndieshëm ndaj ndjenjave njerëzore, përgjegjës për shpirtin dhe të menduarit e shoqërisë, rojtar i kulturës islame, të mllefosur tërhiqeni më një anë, i lejoni shahut (Reza Pahlaviut) që ta fusë dhe përforcojë civilizimin e ri dhe të aplikojë industrinë dhe shkencën e re në shoqërinë Tuaj.

Ju nevojiten përpjekje të shumta që në mënyrë të suksesshme të kyçeni në zhvillimin e ngjarjeve. Megjithëkëtë, vetëm me përpjekje të tilla mund të drejtoni me lëvizjet e determinuara të shoqërisë. Njerëzit të cilët besojnë se duhet të ruajnë atë që është e pamundur të ruhet, dhe atë që shuhet e zhduket, të cilët janë në gjendje t’i këshillojnë ata që frymëzojnë, ata të cilët qetësojnë dhe shprehin ngushëllimet, nuk e vërejnë rrezikun. Ata krijojnë besimtarë ndërmjet atyre të cilët pranojnë atë që është e papranueshme. Ata mashtrojnë shumicën në shoqëri. Ata i mbajnë në gjendje të përkuljes së qetë, të dobët dhe degraduese.

Ata që kërkojnë shoqërinë e papenguar aktive dhe të cilët anojnë nga jeta më e mirë e njerëzve, e pranojnë realitetin.

Ata i njohin dhembjet. Ata shterojnë fuqinë e tyre nga këto realitete me qëllim që t’i shërojnë plagët e tyre. Kjo nuk i ndërfut ata të cilët si gjysmëzota, mbrojnë atë që s’mund të mbrohet, e as ata të cilët marrin opinionin në duart e veta, as ata të cilët i përcjellin stilet ditore, as ata që e lavdërojnë modën si dhe as ata të cilët tentojnë të lidhen për diç.

Ata që e pranojnë realitetin janë njerëz të cilët e dinë se koha lëvizë dhe rrjedh. Ata e dinë se shoqëria ka lëkurën e cila ndryshon. Ata janë të vetëdijshëm se fuqi të mëdha të botës janë kthyer nga ne me qëllim që të na ndryshojnë. Atyre nuk u mungon zemërimi që të qëndrojnë duarkryq dhe të shikojnë, as që janë pa turp që të jenë të gatshëm t’i qasen çdo pune që u ofrohet. Ata nuk janë aq mendjelehtë që të veprojnë asisoj, që kur të shohin se rrebeshi do të mbulojë qytetin e tyre, të tentojnë të shpëtojnë vetëm bashkëshorten dhe fëmijët e tyre. T’i mbajnë në vend të sigurt dhe të tërheqin qilimin e vet sa më larg ujit, sepse e dinë se ky është një veprim i gabueshëm dhe i pavlerë. Ata e dinë se sot nuk është si dikur, kur familjet kanë jetuar në shoqëri të mbyllur. Sot, nëse vajzën tuaj e fshihni në dhomat e skajshme të shtëpisë suaj, televizioni kombëtar dhe ndërkombëtar do ta gjurmojnë, do ta gjejnë dhe do t’ia prezentojnë asaj atraksionet e botës së jashtme.

Në realitetin ekzistues, në shoqërinë tonë, ata të cilët pyesin: "Kush jam unë?", "Kush do të duhej të isha?" ose "Çfarë është identiteti im?" u takojnë dy tipeve të njerëzve. Tipit të parë i takon njeriu i cili është tërhequr me traditën ekzistuese të tejshkuar, ku bëjnë pjesë religjioni dhe etika të cilat dëshiron t’ua imponojë të tjerëve. Por nuk ia del në krye kësaj. Madje, edhe po qe se është i vetëdijshëm se nuk mundet, ai megjithëkëtë ngul këmbë në këtë, ai edhe më tej i mbështet fuqishëm.

Bën përpjekje që t’ua imponojë njerëzve të rinj.

Ekziston tipi tjetër i cili frikohet të veprojë madje edhe nën emrin e intelektualit të rrejshëm. Modernistët apo gjurmuesit pas lirisë, mendojnë kësisoj: "Në qoftë se inkuadrohem, mohoj apo pajtohem dhe i kontrolloj mundësitë, do të më padisin se jam i prapambetur, lindor, religjioz dhe me botëkuptime të vjetra". Prandaj, ndonëse ekzistojnë ndryshimet shoqërore, ndryshimet që bëhen në tipet e djelmoshave dhe vajzave, ai luan rolin e "njeriut kinse të vdekur". Me fjalë të tjera, fëmija i tij vepron përderisa nëna dhe babai ia sigurojnë kushtet. E quajnë vetveten prindër - intelektualë.

Mirëpo, mosaktiviteti dhe dorëzimi i tyre nuk burojnë nga aftësitë e tyre intelektuale. Ato nuk vijnë nga bindjet e tyre po aq më parë paraqiten nga paaftësia dhe dobësia e tyre. Ai i thotë vetes: "Po qe se inkuadrohem, do të heq dorë nga fuqia ime e jashtme, ndërsa boshllëku im i brendshëm do të dalë në sipërfaqe". Autoritetit, lamtumirë!

Këto janë dy tipet, dy tipet e njerëzve që mund të shartohen në një model. Njëri tip i dhënë pas traditës së Çahar Baghut në Isfahan - të madhit, të shëmtuarit, të rrënuarit dhe të drobiturit. Tipi i dytë është prodhim i kallëpit evropian - i drejtpërdrejtë, i brishtë, pa qëndrueshmëri, i zbrazët dhe absurd.

Këta janë ata dy tipa dhe mënyra, që të dy të gabueshëm dhe të paqëlluar. Pse? Njëri i kundërvihet vërshimit të zëshëm të realitetit, i cili gatise shkatërron çdo gjë para tij. Ai bën përpjekje që ta rikahëzojë ujin me duart e veta. Përpiqet që ta ndalë rrebeshin.

Ai mallkon, bërtet, vajton, ankohet në rrebeshin që vazhdimisht rritet, shpërthen dhe shembë çdo gjë në rrugën e vet.

Tjetri shtrihet përreth ujit të fryrë si i pajetë, si vrojtues i padobishëm. Ky njeri i dashur pa personalitetin e tij vetjak është i qetë, punon që nga mëngjesi e deri në mbrëmje, shkakton vrasjen, i mashtron njerëzit, vjedh, bën me mijëra veprime të liga, i lavdëron dhe i mashtron njerëzit e pastaj i mbushë xhepat e vet që t’ia zbrazin kompanitë e huaja apo ndoshta që vetë t’ua mbushë xhepat.

Femrat të cilat nuk mund t’i njohim

Kemi të drejtë që t’i njohim vetëm evropianet individuale. Ato janë të cilat doemos duhet t’i njohim. Ato janë gratë e paraqitura në film, në magazine të ndryshme, në televizion dhe në filmat pornografikë, nga ana e autorëve të cilët kanë realizuar kontakt intim me to. Neve na janë prezentuar si tip universal i evropianes.

Ne nuk gëzojmë të drejtën që të njohim femrën evropiane e cila qysh si gjashtëmbëdhjetëvjeçare ka shkuar në shkretëtirën Nubijane të Afrikës, në shkretëtirat e Algjerit dhe të Australisë. Ajo tërë jetën e saj e kaloi në viset e vrazhda e të padepërtueshme. Jetoi në kushtet e rrezikut permanent nga epidemitë, vdekja dhe fiset e egra.

Gjatë rinisë dhe pleqërisë së saj hulumtonte valët të cilat i emetojnë dhe i pranojnë antenat e buburrecave. Kur është plakur, misionin e saj e vazhdoi e bija e saj. Gjenerata e dytë e kësaj evropianeje është kthyer në Francë në moshën pesëdhjetëvjeçare.

Në universitet ka thënë: "Kam zbuluar gjuhën e buburrecave, dhe jam në gjendje të dalloj disa shenja specifike të komunikimit të tyre".

Ne s’kemi të drejtë të njohim zonjën Goshan e cila tërë jetën e saj e kaloi duke hulumtuar dhe duke zbuluar rrënjët e ideve filozofike dhe të urtësisë së Avicenës, Ibn Rushdit, Mulla Sadrit dhe të Haxhi Mulla Hadi Sabzevariut në filozofinë greke dhe në shumë vepra të Aristotelit, të cilat më vonë i ka krahasuar. Dëshmoi se filozofët tanë kanë huazuar dhe kanë përvetësuar shumë gjëra prej tyre. Rregulloi atë që ata gabimisht e përkthyen dhe e kuptuan gjatë 1000 vjetëve të civilizimit islam.

Ne s’kemi të drejtë të njohin zonjën italiane Dela Vida. Një nga veprat e saj duhej të rregullonte dhe përmblidhte "Shkencën për shpirtin" të Avicenës nga dorëshkrimi i vjetër grek i vetë Aristotelit.

S’kemi të drejtë të njohim zonjën Kiri e cila zbuloi kvantumin dhe radioaktivitetin ose zonjën Resas Du La Çapel e cila kishte dijeni shumë më të madhe për hyjninë e h. Aliut se të gjithë shkencëtarët islamë bile edhe të gjithë shiitët të cilët sot deklarojnë se kanë njohur Aliun dhe Alevizmin. Ajo ka qenë vajzë e bukur, e re dhe e lirë suedeze, e lindur larg kulturës islame. Ajo ka qenë larg jetës dhe besimit shiit. Që nga ditët e para të rinisë së saj, jetën ia përkushtoi njohjes së atij shpirti i cili mbeti i panjohur në strukturën e Islamit. Ndiqte njeriun e mbuluar nga urrejtja e armiqve të tij, të zënë në kurthin të cilin ia vunë njerëzit e dyfytyrshëm, të zbukuruar me lavdërimet poetike dhe miqtë e parëndësishëm. Ajo zbuloi dorëshkrimet më të sakta për Aliun. Njohu dridhjet më të buta të shpirtit të tij, thellësinë e ndjenjave të tij dhe fluturimet më të larta të mendimeve të tij. Për herë të parë, ajo ndjeu zemërimin e tij, dhembjen, vetminë, dërrmimin, frikën dhe nevojat e tij. Jo vetëm që Aliun e zbuloi në Betejën e Uhudit, Bedrit dhe Hunejnit, por e gjeti edhe gjatë lutjes në minberin e xhamisë së Kufes. Ajo zbuloi netët e tij dhe këputjet shpirtërore rreth mureve të Medines.

Ajo mblodhi Nehxhul Belagën, të cilës arabët muslimanë mund t’i qasen nëpërmjet botimit të shkruar të Muhammed Abduhut, muftiut të madh sunnit, përderisa shiitët disponojnë me gojëdhënat e Xhevad Fazelit, bashkëpunëtor i Aliut ose ato mund t’i qasen nëpërmjet përkthimit të Faizit (i cili është i saktë por duhet të lexohet me ndihmën e tekstit arab).

Kjo vajzë - jobesimtare e paracaktuar për xhehennemin, - përmblodhi gjithë atë që është shkruar për Aliun në këtë e në atë libër, fletore apo dorëshkrim, të fshehur aty - këtu. Të gjitha i lexoi, i përktheu dhe i prezentoi. Përshkrimi më i bukur dhe më thelbësor, kurdo qoftë i bërë për njeriun, doli nga pena e saj.

Ajo gjatë 42 vjetëve vazhdoi ta hulumtojë, të mendojë dhe të gjurmojë pas Aliut.

Ne s’kemi të drejtë të njohim Angjelën, vajzën e burgosur amerikane, e cila s’është vetëm shpresa e të dy vendeve, por e mbarë njerëzve të lirë të botës, shpresë e të gjithë të lënduarve, e të gjithë të akuzuarve me rastin e diskriminimit racor të njerëzimit - të të persekutuarve.

Ne nuk guxojmë të dimë se ato gra të huaja s’janë vetëm lojëra të Don Zhuanit të cilat pranojnë të hollat, gjërat tërheqëse dhe stolitë - robëresha të cilat u shërbejnë burrave derisa ata i duan, derisa janë tërheqëse. Nuk guxojmë të besojmë se ato meritojnë kujdesin, me gjithë kënaqësitë, dëshirat dhe lakmitë e tyre. Pas kësaj periudhe ato janë sikur makinat të cilat vjetërohen. Para kësaj, të huajat kanë përparuar deri në shkallën kur janë bërë mishërim i ideologjisë së tokës dhe vatrës familjare, i shpëtimit (ikjes), i krenarisë dhe nderit të gjeneratave. Por ne nuk kemi të drejtë t’i njohim.

Ne guxojmë të njohim vetëm zonjën Tvigi! Dhe si nivel i prezentimit të fundit ideal të civilizimit perëndimor, mbretëreshën e vitit 1971, e së bashku me te, formën më të lartësuar të evropianes, Zhaklinën Onazis, e cila paratë e veta i shfrytëzoi si mjet për zëvendësimin e çdo gjëje, Brizhit Bardonë dhe Princeshën nga Monakoja dhe të shtatë gratë - rojtare rreth Xhems Bondit. Të gjitha ato janë viktima të pjesës së produksionit evropian. Ato janë kukulla dhe lojëra të pasanikëve dhe robëresha të civilizimit të ri në shtëpitë e tregtarëve të vegjël.

Ne, iranianët, vetëm ato guxojmë t’i njohim si shembuj të femrës së civilizimit evropian. Kurrë s’i kam parë fotografitë nga Kembrixhi, nga Sorbona ose nga Universiteti i Harvardit në të cilët janë studentet të cilat në biblioteka punojnë në dorëshkrimet që datojnë nga shek. XIV dhe XV dhe në punëdoret kineze të para 2500 - 3000 vjetëve, por ato janë përkulur mbi dorëshkrimet kur’anore të cilat janë të bazuara në tekstet latine, greke, kuneale dhe sanskrite, pa lëvizur dhe pa bredhur me sy. Ato nuk ngrenë kokat nga librat e tyre përderisa bibliotekarët nuk i largojnë apo nuk i lusin që të dalin nga biblioteka.

Ju, burra dhe gra, gjurmues të diturisë, njerëz të arsimuar, studiues, a thua keni dëgjuar ndonjëherë për shkencëtaren bashkëkohore gjermane, zonjën Huneke. A keni dëgjuar se jo moti ajo shkroi studimin mjaft vëllimor për Islamin dhe ndikimin e tij në civilizimin evropian, i cili është përkthyer në gjuhën arabe dhe titullohet "Zgjerimi i diellit arab në Perëndim"?

Ato nuk janë gratë e së sotmes dhe për to nuk guxon të dihet. Pse? Për atë se një numër i tyre janë në mesin e të moshuarave. Ato janë hulumtueset e traditës.

Besëtytnia e dytë është edhe e fshehur, edhe e njohur por edhe e tejdukshme njëkohësisht. Po qe se unjësohen, do të na zgjojnë.

Do të shkatërrojnë çdo gjë me të cilën disponojmë. Andaj njerëzit janë të detyruar të marrin formën e konsumuesve të butë dhe të robërve të qetë.

Ata që të dy, ata me botëkuptime të vjetra, tradicionalistët dhe ronxhobonxhot, për të gjitha destinimet praktike veprojnë njëzëri që të gjallërohet lloji i ri, njëri nën emrin e etikës dhe religjionit ndërsa tjetri nën emrin e lirisë dhe progresit.

Ithtarët me botëkuptime të vjetra të traditës e marrin në shënjestër gruan me paragjykime fanatike dhe e zbrapsin, duke e lënë pa bukë dhe pa ujë. Shprehin zemërimin. S’kanë mëshirë. Sillen aq keq me te, saqë gruaja si e tërbuar, me sy dhe veshë të mbyllura u hidhet në përqafim atyre me republika cilindrike dhe mjekra cjapore, të cilët me dashamirësi e presin, heqin para saj republikën (sheshirin) me nderim të thellë dhe manire të buta, përkulen ngadalë në mënyrë të sjellshme, me buzëqeshje në fytyrë dhe sillen butë me të.

Kjo evropiane e njëjtë të cilën e njoftuam është gruaja e së sotmes. Ajo është liruar mirëpo ajo prapëseprapë është fëmijë i Mesjetës. Ajo i kundërvihet sjelljes jonjerëzore dhe fanatizmit të klerikëve mesjetarë, të cilët në emër të Krishterimit dhe besimit shpërkëndyenin, mallkonin dhe i nënshtronin gratë. Bile edhe i prezentonin si të urrejtura para Zotit. Ato kanë qenë iniciatore të bastardimit.

Gruaja ka qenë shkaku kryesor i rënies së Ademit nga qiejt në tokë.

Në Mesjetë i kanë pyetur priftërinjtë: "Nëse gruaja është në shtëpi, a guxon mashkulli që nuk është fis i saj të hyjë brenda?"

Ata janë përgjigjur: "Kurrë"! Sepse kur mashkulli hyn në shtëpinë ku gjendet femra, farefis i të cilës ai nuk është, edhe po qe se nuk e sheh, ai ka gabuar!"

Me fjalë të tjera, nëse mashkulli i cili është i fisit të huaj, hip në katin e dytë të shtëpisë, ndërsa në katin përdhesë gjendet gruaja, paraqitet mëkati. Siç duket, mëkati i gruas përcillet nëpërmjet ajrit!

Shën Tomas Dakini ka thënë: "Nëse Zoti në fytyrën e mashkullit vëren dashurinë ndaj gruas, edhe në rast se ajo është bashkëshorte e tij, Ai zemërohet sepse në zemrën e mashkullit nuk guxon të ekzistojë dashuri tjetër pos dashurisë ndaj Zotit. Jezu Krishti ka jetuar pa grua, ndërsa mashkulli mund të jetë i krishterë edhe po qe se asnjëherë nuk prek gruan. Prandaj qeniet krishtere, etërit shpirtërorë, madje as motrat e nderit kurrë nuk hyjnë në bashkëshortësi, meqë bashkëshortësia është lidhje që zgjon zemërimin dhe mllefin e Zotit. Ne doemos u desht që të bashkohemi me Zotin nëpërmjet Jezu Krishtit, sepse dy dashuri nuk mund të qëndrojnë në një zemër të njëjtë.

Vetëm ata që mbeten jasht kurorës mund të bartin shpirtin e shenjtë. Në Krishterim, mëkati i parë ka qenë mëkati i gruas. Çdo mashkull, si pasardhës i Ademit, i cili i përkushtohet gruas, madje qoftë ajo edhe bashkëshortja e tij, ashtu siç ka qenë edhe Hava bashkëshorte e Ademit, përsërit mëkatin e parë të stërlargët. Mëkati i Ademit dhe mosdëgjueshmëria e tij paraqiten sërish në kujtesën e Zotit!

Njeriu duhet të veprojë asisoj që Zoti të harrojë Ademin dhe mëkatin e tij! Për këtë arsye gruaja është aq shumë e urrejtur në mendimet e njerëzve mesjetarë, e dobësuar dhe e privuar nga pronësia e çdo gjëje. Kjo shkonte aq larg saqë kur gruaja e cila kishte pronën e vet shkonte në shtëpinë e burrit të saj, ajo humbte të drejtën mbi pronën e vet personale. Prona e saj kalonte prej duarve të saj në duart e bashkëshortit. Gruaja nuk kishte pozitën e saj ligjore. Pasojat e gjithë kësaj edhe sot e kësaj dite mund të vërehen në civilizimin evropian, që për ne është krejtësisht e papranueshme. Aq më tepër, edhe sot nëse gruaja martohet, ajo e ndërron emrin e saj. Kjo s’bëhet vetëm për hir të përdorimit në shtëpinë e saj, apo jozyrtarisht. Dëftesa për shkollim të kryer, letërnjoftimi i saj, pasaporta e saj, të gjitha duhet të ndërrohen me rastin e zëvendësimit të emrit të babait të saj me emrin e burrit.

Kjo do të thotë se vetë gruaja nuk paraqet asgjë. Ajo nuk ka ekzistimin e saj të mirëfilltë. Domethënie ka vetëm emri. Qenia pa domethënie ekziston nëpërmjet të tjerëve. Në shtëpinë e prindërve të saj ajo shfrytëzon mbiemrin e babait. Jeton me pronarin e saj të parë. Kur shkon në shtëpinë e bashkëshortit, ka njeriun tjetër, pronarin tjetër të saj i cili e karakterizon. Ajo nuk posedon vlera të mjaftueshme e as besueshmëri që të ketë emër.

Tradita e tillë ka patur ndikim edhe në Iran, nga arsyeja se ajo është traditë evropiane. Zakonet e tyre janë më të mira se zakonet tona. Edhe po qe se bëhet fjalë për zakonet nga periudha e skllavërisë, edhe po qe se janë marrëzira, veprime të neveritshme dhe të shëmtuara, fakti se kanë etiketë të jashtme u është i mjaftueshëm modernistëve tanë, të cilët i karakterizon imitimi i kotë.

Në përgjasimin, qoftë të bëhet fjalë për modernistin apo tipin tradicional, zgjedhja është e paramenduar. Nuk shtrohen pyetje dhe nuk miratohen qëndrime për të mirën dhe të keqen, e as për dallimin ndërmjet të dobishmes dhe të padobishmes. Baza e përgjasimit të tyre bazohet në parimin se "Çfarëdo qoftë gjymtimi të miratojë Mbreti, ai është art".

Ata e pranojnë këtë përherë përderisa kjo nuk arrin atë pikë kur në qoftë se ai thotë se: "Dita është natë", ata shtojnë: "Po, shohim hënën dhe yjet".

Gjatë kurorëzimeve zyrtare evropiane, dy të rinjtë që martohen i pyesin: "Emri?" Pastaj pyesin për mbiemrin e nuses. Në përgjigjen e pyetjes së parë shënohet mbiemri i dhëndrit, si mbiemër i cili do të merret pas kurorëzimit. Në përgjigjen e pyetjes së dytë, shënohet mbiemri vashëror i nuses, mbiemri i babait të saj.

Me fjalë të tjera, gruaja i takon pronarit të shtëpisë. Edhe nëse shtëpia më parë i takonte asaj, ajo nuk mund të vazhdojë të jetë pronare e saj sepse është grua. Në shtëpinë e babait të saj ka qenë mbiemri i tij, ndërkaq në shtëpinë e burrit të saj, është mbiemri i tij ai i cili shfrytëzohet. Ky është shkaku për të cilin ajo zyrtarisht e ndërron mbiemrin në kurorë.

Modernistët tanë kohëve të fundit janë vetëdijësuar për këtë traditë të huaj. Gruaja, po ashtu, e ndërron edhe emrin e saj personal pas kurorëzimit - nuk e ndërron mbiemrin por më me dëshirë e ndërron emrin e vet personal! Kjo gjë është qesharake.

Ky është vetëm një shembull i asaj që pseudo - të huajt tanë e huazojnë nga ana e "racës më të mirë". Çdo gjë që bën ajo racë imitohet, bile edhe pa njohjen e arsyes për një gjë të tillë, pa njohjen e qëllimit dhe vlerës së kësaj, sepse modernistëve tanë u mungon arsyeja e shëndoshë.

Këta idiotë sillen në mënyrë qesharake, të pavetëdijësuar dhe mendojnë si të huaj, sepse ata, ose ato, nuk mund të dallohen.

Për këtë arsye edhe themi se në shoqërinë tonë bashkëkohore janë lindur njerëz të huaj të rrejshëm, të cilët nuk u përngjajnë të huajve, dhe janë paraqitur pseudo - evropianët, shembujt e të cilëve nuk ekzistojnë në Evropë.

Sipas ligjit pozitiv që ka të bëjë me shkurorëzimin, në Francë, kur gruaja ndahet nga burri i saj, ajo absolutisht nuk gëzon kurrfarë të drejtë ndaj fëmijëve të saj. Përkundrazi, në Islam, që nga fillimi, në formën më të pastër të Islamit, e jo në formën e tashme të përzier, gruaja është plotësisht e pavarur në aspektin e të drejtave të saj. Aq më tepër, ajo mund të kërkojë para nga bashkëshorti për përkujdesin e fëmijës. Ajo mund të vazhdojë me punën e saj pa ndërhyrjen e bashkëshortit. Mund të punësohet. Në aspektin e prodhimtarisë, ajo mund në mënyrë të pavarur dhe pa ndërmjetës të plasojë kapitalin e saj. Ajo gëzon pavarësinë më të madhe ekonomike të një individi në shoqëri.

Të gjitha presionet jonjerëzore dhe pseudo-religjioze të cilat janë bërë kundër gruas në emër të religjionit, kanë shkaktuar rezistencën në mesin e evropianeve. Kjo rezistencë femërore është drejtuar kundër Mesjetës. Kujtimet dhe mendimet lidhur me te kanë mbetur në gruan. Në Itali dhe Spanjë, ku religjioni është ende i fuqishëm, grave u janë cunguar shumë nga të drejtat njerëzore të tyre, edhe përskaj shenjave të lirisë dhe theksimit të të drejtave njerëzore dhe mahive të tjera të ngjashme të mëdha.

Ne flasim për lirinë njerëzore dhe të drejtat sociale, e jo për lirinë seksuale dhe të drejtat e gjinive. Ne jemi në gjendje të vërejmë se me çfarë shpejtësie këto të fundit mbisundojnë.

Si kompensim për naftën, diamantet, kauçukun, bakrin, kafenë dhe uraniumin nga Bota e dytë (më parë, Bota e tretë) të cilët me çmim të lirë importohen në Evropë, Evropa, nga ana tjetër, eksporton lirinë, etikën, teknikën, kulturën, artin, letërsinë e veçanërisht seksin, në këtë botë të uritur e të plaçkitur, - lirshëm dhe me zemërgjerësi të madhe. Të gjitha mjetet e komunikimit dhe zëdhënies së një vendi të pazhvilluar, shkojnë në shërbim të propagandës, promovimeve dhe shtrirjeve. Të gjitha këto gjëra dallojnë nga liria dhe të drejtat njerëzore.

Liritë seksuale mashtrojnë. Ky është lloj i skllavërisë së re, lloj i mashtrimit të pakufishëm të cilin sistemi i degjeneruar i kapitalizmit perëndimor në botën e sotme ia bën në mënyrë të njëjtë si Lindjes ashtu edhe Perëndimit, në mënyrë naive dhe të pavarur, që të shfaqet deri në atë masë kur perëndimorët dhe ato vende lindore të cilat kanë rënë nën ndikim, nuk i gjejnë vetvetes rreth dhe përhershmëri të sigurt dhe stabile.

Gjenerata e re, veçanërisht ata të cilët posedojnë njëkohësisht elemente të rezistencës dhe guximit, dhe ata të cilëve u mungon trimëria, si dhe ata të cilët nuk janë bërë të marrë nga shantazhet religjioze, janë liruar nga zinxhirët e trashëguar të traditës, të cilët do të skaliteshin në mendimet e tyre, sepse kanë kuptuar se ata nuk kanë të bëjnë me sensibilitetin e tyre. Në çdo moment është e mundur që ata, duke u rebeluar, të marrin qëndrim të kundërt nga interesat vetjake, dhe që, si pasojë e gjithë kësaj, t’i fusin kokat e tyre në kapelën e lirë të ithtarëve të të huajve, dhe të bëhen aq të përmbytur dhe mendjelehtë në lirinë artificiale, të prezentuar nga ana e kapitalistit, saqë më të mos e dinë se çfarë është bota. Ata aq tepër dhe plotësisht kënaqen me këtë saqë më nuk e ndiejnë varfërinë dhe robërinë e vet. Andaj shohim se deri në çfarë mase kushtet e brendshme të despotizmit në Azi, Afrikë, dhe në Amerikën Jugore, shndërrohen në ashpërsi të krisur, seriozitet dhe insistim të kapitalistëve perëndimorë për lirinë dhe të drejtën për seks. E gjithë kjo është theksuar dhe përforcuar në atë mënyrë saqë është përgatitur edhe terreni për rritjen e tyre ditore.

Ne mundemi që me pak kujdes dhe mendjemprehtësi, të kuptojmë se çfarë është, pas këtyre formave tërheqëse të rënies së rrufesë, seksualiteti, i cili nuk është gjë tjetër pos mohim i botës bashkëkohore. Doemos duhet njohur këta idhuj të mëdhenj dhe tri fytyrat e trinisë religjioze bashkëkohore: eksploatimin, kolonializmin dhe despotizmin. Frojdin e kanë bërë të dërguar të gënjeshtrave. Nga frojdizmi kanë ndërtuar religjionin shkencor dhe njerëzor. Nga seksualiteti, ndërgjegjja etike, ndërtojnë institucionin, dhe më në fund, mbi kurvërinë është ndërtuar tempulli i bekuar. Ata ndërtojnë këtë vend të adhurimit dhe krijojnë personelin e fortë shërbyes. Viktima e parë e shënuar në pragun e tij është gruaja.

Cila është gruaja bashkëkohore? Shërbimi vetvetes kundruall të shërbyerit të tjerëve

Në shekullin e pesëmbëdhjetë dhe të gjashtëmbëdhjetë, duke ndjekur rilindjen, duke varrosur traditën dhe religjionin e vjetër, mendimet dhe logjika e Dekartit, e shkencës analitike, zëvendësojnë ndjeshmërinë natyrore dhe ndjenjat religjioze. Sipas Dirkemit, teorisë së individualitetit, pavarësia individuale në raportin e individit ndaj shoqërisë së tij (familjes, fisit apo shtetit të tij) apo shërbimi i vetvetes, zëvendëson frymën e shoqërorizimit në shoqëri dhe të shërbimit të të tjerëve (socializmi i Dirkemit).

Interesi zëvendëson vlerat. Realizmi zëvendëson idealizmin. Instinktet zëvendësojnë përpjekjet shpirtërore. Mirëqenia dhe problemet jetësore zëvendësojnë gjurmimin pas të përkryerës, ndërgjegjen ndaj Zotit dhe vetëmjaftueshmërinë.

Logjika e arsyeshme është zgjedhur me vetëdije që t’i zëvendësojë rrënjët hyjnore, shpirtërore dhe kulturologjike, të cilat, nëpërmjet një veprimi të parapranueshëm analitik, janë të lidhura me llojin e kënaqësisë së amshuar.

Më në fund, dukuritë e njohura dhe adekuate, të përshtatshme për analizën dhe sintezën, të cilat janë të pranueshme, të cilat mund të konsiderohen relative dhe materiale, në tërësi e trajtësojnë në atë mënyrë botën, kështu që i pranojnë ndyshimet.

Ato i trajtësojnë njerëzit, jetën, kulturën, të gjitha dimensionet e tokës, elementet shoqërore dhe tërheqshmëritë e pakufishme të shpirtit të ri. Ato zëvendësojnë thelbin e frymëzimit dhe të vërtetat e ndërlikuara të vlerave të cilat janë jasht vullnetit të individit. Ato shmangin çdo gjë që mund të kuptohet vetëm nëpërmjet super-intelektualitetit, që do të thotë, gjithë atë që është jasht kontinuitetit shpirtëror të shkencës logjike, siç është e përhershmja, e fshehta dhe platonikja.

Rrënjët e këtyre gjërave ekzistojnë në thellësitë e qenies. Nxirrnin kokat e veta që nga fillimi i njerëzimit. Ato janë tërheqmëri enigmatike nga bota tjetër. Ato janë nga thelbi i fatit. Ato janë absolute. Burimi i tyre është forca e fatit hyjnor. Më në fund, natyra zëvendëson metafizikën.

Shkenca zëvendëson frymëzimin. Kënaqësia zëvendëson virgjërinë.

Ashtu siç ka sinjalizuar Frensis Bekoni: "Forca zëvendësoi të vërtetën".

Ky ndryshim shpirtëror dhe intelektual në evoluimin e thellë të vlerave njerëzore, ndryshimi në orientimin themelor të kulturës, dijenisë dhe ndjeshmërisë, mënyra e re e sigurimit të mjeteve për ekzistencën e familjeve, shikimet e reja ndaj dashurisë dhe marrëdhënieve ndërmjet meshkujve dhe femrave, pozita e grave në shoqëri dhe lidhjet e tyre me burrat, kanë realizuar ndikim revolucionar në rrënjët e indit jetësor, në literaturën, artin dhe ndjeshmërinë.

Të gjitha gjërat analizohen në pajtim me shkencën dhe vizionin logjik të Dekartit. Kjo inkuadron edhe parimet hyjnore etike të cilat njerëzit përherë i kanë konsideruar si vlera të cilat janë jasht diturisë njerëzore, që d.t.th. si gjëra shembullore hyjnore. Ato tani analizohen rrugës së gjërave materiale. Në mesin e vlerave tani gjenden gruaja dhe dashuria, të cilat kanë ekzistuar bashkërisht nën aureolën e shenjtërisë. Ato kanë qenë të fshehura në imagjinatën, shpirtin, frymëzimin dhe arsyen e shëndoshë, ku këto forma kanë mbetur të paprekura. Ata i ngjesin në dërrasë të zezë dhe i analizojnë.

Njëri nga ata që janë përgjegjës për këtë është Klod Bernari i cili qeniet njerëzore i shihte si trupa pa shpirt. Frojdi e konsideronte shpirtin si kallëp pervers, ndërsa nga pikëvështrimi i borgjezisë, jeta është para. Rezultatet e studimeve të tyre i shohim tani.

Klerikët krishterë ishin kundër kësaj. Kishat kanë qenë pranë laboratorëve. Ata s’kishin ç’të ofrojnë tjetër pos "ekskomunikimit". Ata kanë qenë kamxhik i pushtetmbajtësit të cilit askush s’i frikohej. Në krahasim me këta njerëz të cilët së paku kanë menduar dhe kanë këshilluar, ata thjesht kanë bërtitur: "Vdes religjioni". Miratonin kanune të papërmbajtura. Vazhdimisht ua përplasnin zjarrin e ferrit në fytyrë famullitarëve të tyre, pa kurrfarë suksesi.

Gruaja, në aspektin e jetës së saj personale, ishte pjesë e familjes.

Edhe pse nuk gëzonte rrojtjen e pavarur njerëzore, kishte mundësi që bile së shpejti t'i adaptohet familjes, e cila ishte një shpirt.

Dalëngadalë ajo u bë ekonomikisht e pavarur. Filloi të punojë jasht shtëpisë.

Krahas industrializimit të hovshëm dhe kthesave të shumta të reja, progresit të përditshëm dhe avancimit të punëve shoqërore, edhe gratë u tërhoqën dhe dolën të punojnë.

Nga pikëvrojtimi shoqëror, pavarësia ekonomike e bëri po ashtu të pavarur në shoqëri, kështu që, krahas bashkëshortit dhe fëmijëve, ajo gjen edhe ekzistencën e saj individuale. Zhvillimi i saj intelektual dhe logjik, vetvetiu ndryshoi qëndrimin e saj ndaj të tjerëve, ndaj mashkullit, dashnorit, babait dhe familjes së saj.

Ky qëndrim tanimë nuk bazohet në ndjenjat skofiare apo nxitjet instinktive, e as në përpjekjet e thella, të pavetëdijshme e shpirtërore, por aq më parë në manirin e llogarisë intelektuale dhe kalkulimit të hollësishëm.

Ajo është liruar nga pranga të shumta shoqërore, familjare dhe religjioze nëpërmjet pasqyrës së saj të paramenduar për realitetin. Ajo tanimë është e aftë të shohë realitetin, të analizojë dhe intelektualizojë, duke gjurmuar pas vete, duke zbuluar interesat dhe dobitë e saj personale dhe duke i konsumuar në vetvete. Ajo kërkon kënaqësinë burimore, ballafaqohet me gjërat dhe hulumton qetësinë, urtësinë dhe lumturinë. Sidoqoftë, ajo është privuar nga shumë ndjenja të thella. Ndjenjat e saj trashëguese, që dallojnë nga ato intelektuale, eliminohen.

Duron njerëzia e saj (dhe e lë të vetmuar). Por kjo e bën të pavarur. Dirkemi bëri të ditur se në të kaluarën shpirti shoqëror ka qenë i fuqishëm.

Nga aspekti ekonomik, me rritjen e prodhimtarisë dhe të individualitetit, individët shkatërrojnë rrënjët familjare, ndjeshmërinë, idetë tradicionale dhe shpirtin. Bëhen të pavarur. Kjo pavarësi u ofron mundësi të shumëfishta. Fakti se një e re tetëmbëdhjetëvjeçare shumë lehtë mund t’ia lejojë vetvetes banesën dhe të jetojë vetë, pa kurrfarë mbikëqyrjeje, është një mundësi e tillë.

Gruas në shtëpi i janë lejuar liri të shumta nga arsyet ekonomike.

Kurdo që ta hidhërojë jeta, ajo mund të ikë meqë gëzon të drejtat personale. Për atë se ka pavarësinë ekonomike dhe praktikon sjelljen inteligjente, duke patur durim të durojë pikëllimin e huaj, çdoherë kur duhet të flijohet, ose të ofrojë ndihmë me të madhe, ajo i mbyll sytë.

Për qetësinë shpirtërore, kënaqësinë, lirinë dhe gjithë atë që ka të bëjë me mirëqenien e saj, ajo i çelë sytë. Kjo është kështu sepse shfaqjet si besnikëria, flijimi, zemërgjerësia, mirënjohja, premtimi, pajtimi, të gjitha këto janë gjëra etike dhe shpirtërore. Ato nuk janë të përshtatshme për rezonimin intelektual dhe logjik.

"Të flijosh jetën që të tjerët të mund të jetojnë" ose "të tolerosh jetën që të tjerët të kenë qetësi", janë transaksione që s’kanë kurrfarë levërdie, pa marrë parasysh se sa mbështeteni në to. "S’ka nevojë për këtë!". Atëherë, kush mund të përgjigjet në pyetjen e saj: "Pse ta flijoj vetveten për atë të cilit i nevojitem? Pse duhet t’i mbetem besnike? Pse duhet të mbetem pranë këtij mashkulli të shëmtuar dhe të dobët për hir të fjalës së dhënë, marrëveshjes, marrëveshjes e cila është bërë në kohën kur ai ishte tërheqës, i fuqishëm dhe kur ishte njeriu i vetëm pranë meje? E kam duruar me durim të madh. Pse tani t’i mbyll sytë para mashkullit tërheqës dhe të fortë, i cili është i kuptueshëm dhe i kupton dëshirat dhe shpirtin tim?"

Sartri jep një shembull. Gruaja është bashkëshorte e njeriut i cili nuk ka cilësi tërheqëse. Ekziston mashkulli tjetër, i cili në krahasim me te, është tërheqës, dhe i cili e dashuron. Rruga e arsyeshme është e qartë. Për të kanë nevojë të dy meshkujt. Njërit i nevojitet si bashkëshorte, tjetrit si dashnore.

Gruas nuk i nevojitet mashkulli i parë, por aq më tepër ajo ka nevojë për të dytin. Duke i mbetur besnike bashkëshortit të saj, ajo flijon dy nevoja, ndërsa kënaq njërën.

Duke ikur nga ai dhe duke e lëshuar që të shkojë, dy nevojat janë të kënaqura. Obligimi i kësaj gruaje është i qartë.

Mendja e saj merr vendim të fortë, formulën e qartë matematikore. Arsyeja për të cilën gruaja do të flijonte dy nevoja për një nevojë të vetme nuk është arsye thjesht intelektuale, logjike dekartiane e as frojdiane. Gruaja e mençur mendon dhe vepron në mënyrë logjike. Gjykimi i drejtë ekonomik dhe të drejtat shoqërore e njoftojnë me mundësitë e veprimit të tillë. Ajo ashtu edhe vepron.

Lindën fëmijët. Fëmija ua kufizon lirinë prindërve të vet.

Arsyeja nuk mund të pranojë faktin se qetësia shpirtërore dhe liria e dy njerëzve duhet të flijohen për një individ.

Ata ose nuk lindin fëmijë, ose i lënë nën përkujdesin e dadove apo të ndonjë institucioni tjetër. Në mesin e të gjitha këtyre rrënjëve jopraktike, ndjenjave jologjike, lidhjeve etike dhe tradicionale, ekziston vetëdija, shpirti për të cilin mbahet gruaja.

Ajo e bën zgjidhjen e tërë kësaj, duke u futur në indin dhe thellësitë shpirtërore të familjes. Ekzistojnë me qindra racionalizime të pakuptueshme dhe jopraktike të cilat e trimërojnë që të përcaktohet për faljen, mundimin, flijimin për bashkëshortin e saj, për fëmijët, shtëpinë, familjen, të afërmit, parime dhe vlera sensibile të jetës, të cilat kanë qenë plotësisht të shkapërderdhura. Krahas pavarësisë ekonomike-shoqërore, logjikës e cila mund të mbështesë ndjenjat dhe kuptimet e realitetit, në gjurmimin e saj pas të vërtetës, ajo ka zhvilluar shpirtin dhe pavarësinë e saj të veçantë, në vend të pushtimit të shpirtit shoqëror ku tretet veçantia.

Vetmia

Vetmia është tragjedia më e madhe e shekullit. Dirkemi e analizoi situatën në librin e tij me titull "Vetëvrasja". Në Lindje vetëvrasja është përjashtim. S’është akt i zakonshëm. Ajo në Evropë nuk konsiderohet si fatkeqësi, por si dukuri shoqërore. Ajo nuk është ndodhi apo rast i fatkeqësisë.Ajo është realitet. Lakorja e saj në shoqëritë e zhvilluara ngrihet lart nga dita në ditë.

Numri i vetëvrasjeve në Spanjë, vend i prapambetur, është më i vogël se numri në shtetet tjera evropiane.

Në Evropën Veriore ky numër është i madh, ndërkaq në Amerikën Veriore edhe më i madh. Raporti i tillë i ngjashëm ekziston në vend, ndërmjet katundeve dhe qendrave qytetare, në suazat e zhvillimit qytetar, ndërmjet rajoneve të zhvilluara dhe më pak të zhvilluara, në suazat e shoqërive, ndërmjet grupeve ateiste, moderne dhe grupeve të vjetra religjioze. Pse? Sepse njerëzit janë të vetmuar.

Religjioni i lidh njerëzit. Krijon shpirtin e përbashkët i cili bindet te ithtarët që më vonë të mund të ndahet. Ushqen admirimin ndërmjet çdo individi dhe Zotit. Në të kaluarën, çdo individ ishte i lidhur me qindra lidhje me të tjerët - me familjen, miqtë dhe fiset. Vetëmjaftueshmëria sociale dhe ekonomike i bënte të pavarur nga të tjerët. Ajo ka qenë shoqëri që i mbante individët të bashkuar. Tani, në vend që të bashkojë individët, familjen, fqinjët, nënat, etërit, fëmijët, miqtë dhe të afërmit, mbron individin dhe nevojat individuale të tij apo të asaj. Zhvillimi intelektual dhe logjika gërryejnë lidhjet religjioze shpirtërore dhe tradicionale. Zhvillimi intelektual, logjika matematikore, fryma e materializmit, ndryshimet natyrore dhe konfliktet i bëjnë lidhjet shpirtërore jostabile dhe të ndryshme nga ato intelektuale.

Individi bëhet i pavarur. Rezonimi individual bëhet vetjak nga nevoja. Bëhet i pavarur nga të tjerët dhe mbetet i vetmuar.

Meqë të tjerët janë bërë pikërisht të tillë dhe më nuk kanë nevojë për askënd, shmangen nga ata, ashtu që çdo individ hulumton pas interesave dhe dobive personale. Individët janë të vetmuar në ishujt e tyre. Atëherë i preokupon mendimi për vetëvrasjen (sepse vetëvrasja është fqinje e vetmisë).

Gratë i zgjedhin burrat e vet dhe burrat gratë e veta.

Megjithëkëtë edhe vetë fakti se edhe burrat edhe gratë janë të pavarur dhe se që të dy janë të fortë e nuk janë të nevojshëm, bën që t’i kthehen njëri-tjetrit vetëm për shkak të seksit. Faktorët tjerë siç janë ndjenjat, dashuria, mirësjellja, rrënjët shoqërore dhe tradicionale, animi nga miqësia dhe simpatia, shoqërimi miqësor, nuk merren parasysh. Sot llojet e tilla të individëve janë raritet. Atëherë, ç’na mbetet? Kalkulimi i brishtë intelektual, pa dritë, nevoja logjike apo detyrimi.

Liria seksuale në mendimet e burrave dhe grave, e cila zyrtarisht fillon në periudhën e adoleshencës, në praktikë fillon kurdo që të dëshirojë epshi seksual, kërkesa e vetme është nevoja seksuale. Dhe po qe se është e dobët, dobësia e saj mund të eliminohet me para. Vetëm paratë janë të domosdoshme.

Në nivele të ndryshme ose me shuma të ndryshme të parave, nevoja seksuale mund të kënaqet. Individi mund që në çdo kohë dhe nën çfarëdo qoftë pushteti të bëhet Don Zhuan apo Onazis. Zonja e parë e Amerikës, mund po ashtu të blihet me para. Dallimi ndërmjet saj dhe atyre që qëndrojnë në rrugë është në lartësinë e çmimit. Meqë djemtë dhe vajzat e reja e gëzojnë liritë seksuale, askush nuk dëshiron të përmbahet deri në fund të jetës. S’është në interes të tyre që ta kufizojnë fuqinë e nevojave të veta gjinore.

Prandaj asnjë nga arsyet logjike dhe të urta nuk arsyeton zgjedhjen e vetëm një personi për tërë jetën, duke i kufizuar në atë mënyrë të gjitha liritë e zgjedhjes, të kënaqësisë, bukurisë dhe të tërheqshmërisë së gjërave në jetë.

Krijimi i familjes

Gjatë kohës së sotme, burrat dhe gratë në mënyrë të lirë i kënaqin nevojat e tyre gjinore në fakultetet, restorantet, në pikniqet dhe gjatë tubimeve të ndryshme. Ata vazhdojnë kështu përderisa gruaja nuk vetëdijësohet dhe nuk e kupton se është e vetmuar. Atë askush më nuk e kërkon, por edhe nëse e kërkon, kjo bëhet për shkak të ripërtëritjes, evokimit të kujtimeve nga e kaluara.

Kur për mashkullin liria e rrethit të tij seksual bëhet diç e shkuar, pasi që këputi lulen nga çdo lulishte dhe të çdo lloji, për atë më nuk ekziston diç që është interesante apo e re.

Shuhen nevojat e tij seksuale. Ato zëvendësohen me përkushtimin ndaj punës dhe parave. Hulumton famën dhe lakmon pozitën.

Synimet e tij kanë të bëjnë me ndërtimin e shtëpisë dhe krijimin e familjes. Ndjenjat e tilla paraqiten tek ai.

Gruaja, e ballafaquar me të vërtetën se më nuk është e zënë dhe se askush më nuk e kërkon, si dhe mashkulli i rraskapitur nga liritë e tij dhe përvojat e pakufishme të ndaluara seksuale të cilat definitivisht e bastarduan zemrën e tij, bien në konflikt me njëri-tjetrin. Ata shtrijnë dorën nga njëri-tjetri në fund të rrugës së gjatë dhe të lodhshme.

Dëshirojnë të krijojnë familjen.

Familja është krijuar, por ajo që i tërhoqi nga njëri-tjetri, ajo që bëri t’ia shtrijnë dorën njëri-tjetrit, është frika nga shkatërrimi dhe mungesa e kujdesit në anën e gruas.

Mashkulli është i lodhur dhe më s’është i interesuar për asgjë.

Familja është krijuar, mirëpo në vend të dashurisë dhe idhullit të fuqishëm, në vend të realizimit të përbashkët të ndjeshmërisë, pulsimit, lumturisë dhe fantazisë, në të janë shkurrimi dhe stërngopja, kështu që s’ka asgjë të re.

Ata janë të vetëdijshëm se ç’kanë aty. S’kanë asgjë!

S’ka asgjë për të cilën do të rrihnin zemrat e tyre. Ata e dinë përse e kanë gjetur njëri-tjetrin. Ata e dinë se çfarë obligimi kanë ndaj njëri-tjetrit. Që të dy, plotësisht të vetëdijshëm, duke bërë llogari, ia shtrijnë dorën njëri-tjetrit. Që të dy e dinë se çka ka menduar tjetri me fjalët: "Bëhu viktima ime hyjnore".

Secili ka kuptuar domethënien e tyre. Që të dy flijohen për njëri-tjetrin. Që të dy vdesin për njëri-tjetrin. Mirëpo në mënyrë tjetërfare nga ajo të cilën ne zakonisht e kuptojmë.

Për këtë arsye në ditën e martesës së tyre, salla kryesore e Këshillit të qytetit është përplot. Atyre s’u është lejuar hyrja në kishë. Dikush nga këshilli, me medalje rreth qafës, i ngjashëm me nëpunësin e Këshillit të qytetit, e kryen ceremoninë për ta e jo prifti i cili është simbol i fesë, shpirtit, nderimit dhe shenjtërisë. Çdo çift thirret pikërisht sikur të bëhej fjalë për koka të sheqerit. Emrat e tyre lexohen nga lista. Ata përgjigjen me: "Po".

Shpeshherë, disa fëmijë të cilët qëndrojnë pas dhëndrit dhe nuses, po ashtu përgjigjen me: "Po".

Kjo bën të ditur se ekzistimi i tyre ka shkaktuar atë "Po-në" të cilën e thonë etërit dhe nënat e tyre. Paguajnë. Nënshkruhen në regjistër. Solemniteti mori fund. Secili i kthehet mënyrës së vet, shtëpisë së vet. Këtu është pjesa interesante. Në mesin e dyqind e treqind nuseve vetëm njëzet apo tridhjetë kanë veshur fustanin e nusërisë. Shumica prej tyre thonë: "Çfarë, në vitet e mia, në rrethanat e mia, do të ishte degraduese të vesh fustanin e nusërisë. Kjo nuk është në rregull".

Pastaj gruaja shkon në punë e burri po ashtu. Ata do të takohen me miqtë e tyre në mesditë për shkak të drekës.

Kjo gjithsesi, ndodh në rastin kur kurorëzimi deri në njëfarë mase ka qenë i lumtur dhe emocionues. Në të kundërtën, ata harrojnë se çfarë ka ndodhur dhe çfarë ngjarje është për ta.

Më së shpeshti, jasht Këshillit të qytetit, pas ceremonisë së kurorëzimit, dhëndri dhe nusja, të cilët jetojnë së bashku një vit apo me vite të tëra, prej të cilave çdonjëri prej tyre një vit ose vite të tëra i ka kaluar duke jetuar me dikë tjetër, i dërgojnë njëri-tjetrit nga një shikim të ftohtë sikur të thonin: "E po çka? Ku duhet të shkojmë? Në gazmend! Një mijë herë kemi dalur së bashku. Ta përqafojmë njëri-tjetrin? E kemi shijuar njëri-tjetrin me mijëra herë dhe jemi ngopur? Në shtëpi?

Vijnë nga shtëpia. "Ç’u përgjigjet atyre? A thua ia zgjojnë fantazinë dhe ndjenjat ata njëri-tjetrit? Aspak.

Prandaj është më së miri nëse secili vazhdon si përherë punën e tij të përditshme.

Në këtë mënyrë krijohen familjet. Barabarësisht burrat dhe gratë, me planifikim të mirë, gjejnë njëri-tjetrin dhe krijojnë ndërmarrje prodhuese, apo edhe lidhin bashkëshortësinë nën presionin e ligjit. Ndoshta fëmija është lindur nga shkaku që nëna dhe babai i fëmijës të bëhen dhëndër dhe nuse. Ata nuk shprehin mirëkuptim, ndjeshmëri dhe dëshirë ndaj njëri-tjetrit. Ata nuk ndjejnë kurrfarë fshehtësie njëri në tjetrin, e as paradoksin në bashkimin e tyre. Asgjë nuk fillon. Asgjë nuk ndryshon. Mungojnë pikat e paramenduara dhe të rrahurat e zemrës. Bile edhe buzëqeshja në buzë. Prandaj themelet e familjes bëhen të brishta. Me dobësimin e bazave, fëmijët në familjen e tillë nuk zgjojnë më mirëkuptimin, ngrohtësinë dhe tërheqshmërinë. Meqë nëna dhe babai nuk mund të flijojnë tërë lirinë për fëmijët e tyre, e vendosin fëmijën në shkollë apo në pansion duke i dhënë vetëm para, në mënyrë që të mund të vazhdojnë jetën e tyre të lirë.

Më vonë, pas konstatimit të partneritetit logjik e të rrejshëm, në pajtim me ligjin, edhe pas krijimit të familjes, ata ndahen nga njëri-tjetri, edhe nga shpirti, ndërkaq për mashkullin i cili ka shijuar me mijëra përqafime të zjarrta rinore, vazhdojnë mundësitë e tilla.

Si mundet kjo grua, e lodhur dhe me shpirt të rrënuar, sjelljet absurde të së cilës shkaktojnë neveri te mashkulli, t’i kënaqë kërkesat dhe nevojat e tij? Si mundet ta ndalojë?

Dhe e kundërta? Gruaja e cila mund të bëjë me qindra krahasime, pranon mashkullin e shkurruar në përqafimin e vet.

Në krahasimet e saj, vendi i tij është i lartë. Në situatë të tillë, në familjen ku mungojnë mirëkuptimi, ndjenjat e mirëfillta, ndryshimet, dhe e cila është përherë jotërheqëse, pa përqafime, ai u përkushtohet kafe-bareve, vëllazërive, përvojave të reja, qendrave zyrtare dhe jozyrtare.

Përsëri, përkundër nxitjes burimore, arsyeja që i mban këta të dy nën një kulm të njëjtë, është jologjike.

Gratë në shoqërinë konsumuese: Seksi në vend të dashurisë

Shoqëritë të cilat gjërat i verifikojnë vetëm me anë të shprehjeve të ekonomisë prodhuese, konsumit të gjerë, me anë të mallit dhe prodhimeve, në mënyrë përjashtuese kuptojnë vetëm ekonominë. Gratë nuk janë më qenie të cilat trazojnë fantazinë, e as mbrojtëse të ndjenjave të pastra. Ato s’janë më as të dashuruara nga ana e dashnorëve të mëdhenj, e as që kanë rrënjë të shenjta. Për to më nuk flitet me fjalët: nënë, shok, burimi i frymëzimit, pasqyrë e jetës, e as që janë ato besnike.

Aq më parë, krahas prodhimit ekonomik, gratë blihen dhe shiten në pajtim me veçoritë pozitive dhe negative të tërheqshmërisë së tyre seksuale.

Kapitalizmi, si pasojë e zhvillimit të kohës së lirë, e trajtësoi gruan që të shërbejë për dy destinime. Në rend të parë, ajo përmbush kohën ndërmjet dy punëve, që është pjesë e fatit të shoqërisë.

Borgjezia e eksploaton dhe ndërton për të ardhmëri absurde dhe të zbrazët, pa kurrfarë qëllimi. A thua ajo nuk do të duhej të pyetet: "Pse unë punoj? Pse jetoj? Për kë unë mundohem?"

E dyta. Gratë janë të dobishme si mjete për dëfrim. Si qenie e vetme që posedon edhe gjininë edhe seksualitetin, i është paracaktuar që të punojë në atë mënyrë që punëtorët, nëpunësit dhe intelektualët të mund të mendojnë për mënyrat se si do t’i harxhojnë paratë e tyre gjatë kohës së lirë, në vend që të merren, për shembull, me idetë për shoqërinë pa klasa. Gratë janë të destinuara për punë që të plotësojnë çdo çast të lirë në jetën e shoqërisë. Arti me të shpejtë i bashkangjitet tregut, kështu që mund t’u përgjigjen kërkesave të kapitalistëve dhe të borgjezisë.

Qëllimi themeltar i artit përherë ka qenë bukuria, shpirti, ndjenjat dhe dashuria e cila tani është shndërruar në seks të rëndomtë. Tregu frojdian, adhurimi i seksit më të neveritshëm dhe më qyqar, na servohen si filozofi intelektuale. Realizmi sot është prezentuar në formën e një individi intelektualisht të vetëdijshëm.

Imagjinata, poezia dhe ndjenja e idealizmit janë shkurruar, ndërkaq seksi është prezentuar si formë në bazën e artit bashkëkohor.

Prandaj në rrethin tonë gjejmë vizatime që janë bërë me veprime të shpejta, poezinë, filmat, teatrin, rrëfimet, novelat dhe pjesë të ndryshme në korniza të seksualitetit.

Kapitalizmi i trimëron njerëzit që të kërkojnë më tepër me qëllim që t’i bëjë të varur nga ajo. Kjo gjithashtu rritë sasinë e të mirave të prodhuara dhe konsumuese. Gratë janë prezentuar vetëm si qenie gjinore e asgjë veç kësaj.

Me fjalë të tjera, ajo shfrytëzohet si qenie njëdimensionale. Është shpallur dhe është shfrytëzuar si propagandë për krijimin e vlerave të reja, ndjenjave të reja, dhe për shkak të tërheqjes së vëmendjes nga të mirat e reja konsumuese. Ato krijojnë domosdoshmërinë e ndjenjave artificiale te njerëzit. Me qëllim që t’i vrasin ndijimet të cilat rrezikojnë interesin kapitalist, gratë janë shtyrë në to.

Me qëllim që t’i vrasin ndijimet e mëdha shpirtërore të cilat e shkatërrojnë kapitalizmin, ato marrin pjesë në ndalimin e vdekjes së kapitalizmit. Seksualiteti e zëvendëson dashurinë. Gratë, qeniet e robëruara nga Mesjeta, kanë marrë formën e robëreshave të lira të kohës së re. Në histori, në civilizimet e mëdha të religjioneve përparimtare, gratë kanë gëzuar vend të lartë, në bazë të llojit të dashurisë të cilën janë në gjendje ta dhurojnë. Në ndijimet popullore, bile as në art, gratë nuk kanë përbashkësi të plotë apo lidhje të drejtpërdrejtë. Mirëpo gruaja konsiderohet si burim i frymëzimit, ndjeshmërisë dhe i veçorive shpirtërore. Ajo është shfrytëzuar për hir të transformimit të artit, i cili ishte teofania e shpirtit të shenjtë të njerëzimit.

U metamorfozua në instrument të seksualitetit që të mund të ndryshojë tipin e njerëzisë.

Ndërkaq, në Lindje

Tani i afrohemi Lindjes. Radha është e jona. Këtu puna është tejet e lehtë. Që nga Mesjeta, veçanërisht në Perëndim, në Suedi, Norvegji, bile edhe në Francë e Gjermani, ndjenjat seksuale të djemve të rinj zhvillohen vonë, kështu që në moshën 17-18 vjeçare, njeriu i ri nuk ndjen tërheqshmërinë ndaj gjinisë së kundërt, përderisa vajzat e reja gjenden në kulmin e seksualitetit të tyre dhe i kërkojnë djemtë e rinj. Për këtë arsye mashkulli ka ndjenjën se dëshiron të ikë, ndërsa femra e ndërmerr iniciativën. Ky është shkaku që shkakton neverinë te meshkujt dhe nxit jetën e bastarduar seksuale, e cila deri në fund të jetës lidhet për qafe, madje ka edhe ndikim të fortë në familjet e tyre.

Për këtë arsye sociologët dhe psikologët e shoqërive veriore evropiane disponojnë me shumë plane dhe zgjidhje që kanë të bëjnë me zgjimin e nxitjeve seksuale të evropianëve të rinj nëpërmjet rrugës së stimulimit artificial dhe nevojave të ndryshme seksuale me ndihmën e femrave.

Në Lindje kjo çështje s’paraqet kurrfarë problemi. Lindorët e rinj para se ta arrijnë moshën e adoleshencës arrijnë adoleshencën gjinore, dhe ky zgjim tepër i ri seksual bën që sociologët dhe psikologët lindorë të ballafaqohen me probleme të shumta. Shtrohet pyetja, ku është sunduesi i kësaj gjenerate i cili mendoi për të? Zhvillohet lufta ndërmjet dy grupeve. Mirëpo edhe krahas çështjeve të tjera, heronjtë mendojnë se e kaluara e tyre është krejtësisht e pavlerë. Kur besojnë se religjioni i tyre është i zbrazët dhe plot mitologji, atëherë besojnë se domethëniet shpirtërore janë të vjetëruara, reaksionare, ndërsa mënyra e tillë e jetesës mendojnë se është e shëmtuar dhe pa shije.

Ata nuk njohin as vetveten, as fëmijët e tyre e as nuk e njohin shpirtin e tyre, ose i njohin në mënyrë të shtrembëruar.

Atëherë, çfarë forme ata ndryshojnë? Dalin të zbrazët, të etshëm dhe të varur nga urdhrat e eksploatuesve. Çkado që eksploatuesit dëshirojnë të derdhin në sipërfaqen e tyre, çfarëdo qoftë urdhri ata të zgjedhin, ata punojnë duke bërë kërdi. Për këtë arsye ata krijojnë gjarpërinjtë e përhershëm me krahë për plaçkitjen e Lindjes, duke shkurruar mendimet e muslimanëve, budistëve, hindusëve, iranianëve, turqve, arabëve, të zinjve dhe të bardhëve. Të gjithë duhet të kenë trajtën e njëjtë. Ata duhet të kenë vetëm një dimension. Ata doemos duhet të jenë konsumatorë të prodhimeve perëndimore dhe të kenë mendime, por nuk guxojnë të mendojnë për vete.

Me insistimin për vlerat e vjetra, vlerat njerëzore, traditën dhe religjionin të cilat kanë domethënie të madhe, mbyllet rruga drejt Perëndimit dhe ruhet Lindja. Insistimi në vlerat tradicionale qëndron si kullë rojtare me shpirt të fuqishëm kundruall Perëndimit. Ai mbron Islamin dhe pavarësinë. Ajo që është e huaj nuk depërton këtej. Muslimanët i vërshojnë nderi, domethënia shpirtërore, vlerat dhe krenaria. Historia e tyre, njerëzit, kultura, besimi dhe veçoritë religjioze të tyre ua japin pavarësinë, madhështinë dhe diç për të cilën ata kokat e tyre i ngrenë lart.

Ata perëndimorët i shohin si "nouveau riche" dhe të civilizuar të rinj. I kritikojnë, i poshtërojnë dhe ballafaqohen me ta. Por, Perëndimi ngjitet në shpirtin e lindorit si termit. Dalëngadalë bisedat e kota shpiejnë deri te lloji i veshmbathjes, sjellja, shprehia dhe shija e veçantë. Problemet njerëzore, qoftë të reja apo të vjetra, shikohen me indiferencë.Zhvillohet lufta midis asaj "të jeshë i demoduar" dhe "i moderuar". Fitorja s’është në interes të askujt.

Të parët, duke mashtruar, e quajnë veten të civilizuar, ndërkaq të tjerët, po ashtu duke mashtruar, vetëquhen fetarë dhe religjiozë. Megjithëkëtë, asnjëri nga të gjithë ata s’ka kurrfarë lidhjeje as me civilizimin e as me religjionin. Njëri tip i ideologëve e quan Fatimenë, Zejneb, ndërkaq tipi tjetër i quan "gra evropiane". Që të dy janë ofendues në llogari të njëri-tjetrit. Mirëpo ata gënjejnë njëri-tjetrin, apo ndoshta edhe vetë ideologjitë e tyre janë naive, dhe ndahen bile edhe nga vetvetja.

Evropianët dëshirojnë t’i ndryshojnë shoqëritë lindore që të mund të plaçkisin pasuritë tona, të drejtojnë me mendimet dhe ndijimet tona.

Dëshirojnë të na marrin kafshatën nga goja si dhe t’i rrënojnë vlerat tona të cilat janë fryti i arsyes së shëndoshë. Pa rrënimin dhe shkatërrimin e këtyre gjërave ata nuk mund të na grabisin kafshatën nga goja; nuk mund të marrin pronën tonë. Prandaj ne pikë së pari do të duhet të zbrazim vetveten dhe t’i braktisim kallëpet tona. Ne duhet të harrojmë të gjitha vlerat tona njerëzore dhe tërë traditën tonë të cilat na ndihmuan të mbijetojmë.

Duhet të heqim dorë nga ata dhe t’i thyejmë brenda nesh.

Në një moment, me koka të zbrazura dhe shpirt të zbrazët, të sakatosur dhe pa përmbajtje, do të duhej të bëheshim pikërisht si kovat për bërllog; të mbushura me gjëra të fëlliqura dhe të padobishme, e më vonë të zbrazura.

Ata e bëjnë këtë me shpirtin dhe trurin e Lindjes. Zbrazin përmbajtjet e tyre. Nuk besojnë në asgjë, nuk kanë arsye as vetëdije, kështu që nuk kanë përmbajtje. Ata madje i shkatërrojnë të gjitha forcat e rezistencës që kanë mbetur. Në vend të rojtarëve të guximshëm të kullave të mbrojtjes, plot shpirt e krenari, krijojnë njerëz pa arsye të shëndoshë, pa qëndrueshmëri dhe pa krenari. Madje, lindorët edhe i gëzohen takimit me armikun.

Ata pranojnë çdo gjë që ofron Perëndimi dhe punojnë çdo gjë që kërkohet prej tyre që ta bëjnë.

Ata bëhen pikërisht të atillë, ashtu siç dëshirojnë perëndimorët.

Gratë në shtetet islame kishin fuqinë me të cilën mund të ndryshonin traditën, rregullimet e vjetra, marrëdhëniet shoqërore, etikën, vlerat shpirtërore, dhe ç’është më me rëndësi, kishin fuqi të ndryshonin konsumin e përgjithshëm (në të njëjtën mënyrë siç kanë patur fuqi edhe ta ruajnë).

Pse? Për shkak të ndjeshmërisë të cilën e posedojnë, veçanërisht në Lindje. Ato synojnë pranimin e luksit të civilizimit dhe prodhimeve të reja sa më shpejt dhe sa më lehtë.

Kjo është veçanërisht e saktë kur ballafaqohen me prodhimet e shkëlqyeshme, të reja dhe të bukura të cilat janë tërheqëse për sytë, sidomos kur janë të ballafaquara me gjërat në të cilat nuk shohin kurrfarë shëmtie.

Në kohën e eksploatimit të Afrikës, mashtruesit evropianë shkonin prej fisi në fis duke u ofruar perla të qelta dhe stoli të rrejshme, shpeshherë shumë më të ndritshme se të vërtetat, kështu që, gjatë ceremonialeve të ndryshme, më të pasurit e fisit, kryeparët, fermerët "e trashë" dhe zotërinjtë feudalë, të mund të binin në sy. Kjo veçanërisht kishte të bënte me ceremonitë lokale dhe kurorëzimet, sepse ritualet e tyre tërësisht bazoheshin në efektet psikologjike. Ata që më së shumti i adhuronin gjërat e rrejshme ishin më primitivët.

Shohim se ata të cilët sot i adhurojnë stolitë luksoze janë sheikët arabë, kryeparët nga Afrika e Zezë, yjet filmike dhe ronxhobonxhot. Domethënë disa nga këto perla qelqore të rrejshme u jepeshin kryeparëve të fiseve afrikane dhe si kompensim fitohej një kope e dhenve, një kullosë e madhe, e drejta në nxjerrjen e diamanteve apo leja për kultivimin e kafes.

Prej gjithë kësaj është më se e qartë se sa është i rëndësishëm roli i gruas së modernizuar afrikane. Po ashtu është e dukshme se sa gratë e mbrojtura lindore vuajnë nën presionin e rregullave shoqërore të cilat u prezentohen në emër të religjionit dhe traditës, siç është Islami i sotëm.

Në momentin e pikërishëm atyre u është mohuar e drejta për mësim, arsimim, shumë të drejta njerëzore, mundësitë shoqërore dhe liria që të zhvillohen. Ato nuk kanë mundësi që t’i shfrytëzojnë dhe t’i pasurojnë shpirtin dhe mendimet e tyre.

Madje edhe të drejtat dhe mundësitë të cilat ua dha Islami, atyre u janë ndaluar në emër të Islamit. Gruan e kanë vënë në kategori të njëjtë me lavatriçen. Vlerat njerëzore të saj janë minimizuar deri në "nënë e fëmijëve". Ajo më nuk ka as emër por e emërojnë sipas emrit të fëmijës së saj, edhe atëherë kur fëmija i saj është ende vogëlush. E quajnë nënë e Hasanit.

Kjo duket si të jetë e paralizuar, e pastaj, krahas shpjegimit se është e paralizuar, ajo privohet prej çdo gjëje. Këtu pushon trishtimi.

Persekutuesit dhe të persekutuarit

Hazreti Aliu ka thënë se për persekutimin duhet të ekzistojnë dy anë. Njëra është persekutuesi, ndërkaq ana tjetër është ai i cili pranon persekutimin. Nga bashkëveprimi i këtyre të dyve, paraqitet persekutimi. Ai nuk mund të jetë i njëanshëm. Persekutuesi nuk mund të bëjë persekutimin në ajër. Persekutimi është si një pjesë e hekurit e cila formësohet me anë të të rënave të çekiçit të persekutuesit nëpërmjet farkimit të të persekutuarit.

Persekutimi nuk është rezultat vetëm i bastardimit, përdhosjes dhe mjerimit, por kërkon bashkëveprimin e dy palëve që të mund të vazhdojë. Nuk është fitues vetëm ai, i cili gjatë dështimit shoqëror thyen, edhe shoqëria, po ashtu, duhet të thyhet.

Për shembull në shek. VII pas Hixhretit, s’ishte Xhingis Kani ai i cili na shkaktoi disfatën. Ne vetë kemi qenë të përdhosur në vetvete.

Që nga shekulli V e deri në shekullin VI, ne jemi përgatitur për disfatë. Për këtë arsye edhe na fitoi Xhingis Kani. Ai vetëm një herë mëshoi në tokën e bastarduar, dhe ne kemi rënë të nënshtruar. Termitet të cilët ndërtonin shtëpitë e veta në brendi të drurit tonë, duke e brejtur drurin përbrenda, e kanë lënë të zbrazët, të tharë dhe pa rrënjë. Termitet kanë bërë që druri të bie përtokë e jo era e fuqishme e cila frynte rreth drurit. Erërat e forta përherë fryejnë në pyll. Për çfarë arsye pikërisht ky dru apo ai tjetri bien?

Krijimi i besëtytnive dhe zgjerimi i besimeve të prapambetura, të marra, në kornizat e traditave familjare, rregullimet e bastarduara të trashëguara, së bashku me skllavërinë, traditën e "autoritetit atëror" në bashkësi, mungesa e psikologjisë, përpëliten ndërmjet vete sikur fijet e merimangës. Ajo bëhet e njohur si "dikush pas perdes". E gjithë kjo paraqitet në emër të Islamit, në emër të religjionit, në emër të zakoneve, dhe që është më e keqja, në emër të "ngjashmërisë me Fatimenë".

Kjo asaj i është shpjeguar me anë të nderit të nevojës për rritjen e fëmijëve të saj. Nuk di se si personaliteti i cili vetë është i pakompletuar dhe i padobishëm, të cilit i mungon një pjesë e trurit dhe është shmangur nga shkrim-leximi, nga librat, arsimimi, disiplina, mendimet, kultura, civilizmi dhe maniret shoqërore, mund të jetë i përshtatshëm për ngritjen e gjeneratave të ardhshme.

Ata me siguri mendojnë në trashjen e trupave të tyre kur thonë "ngritja e fëmijëve të tyre". Kjo krijesë e dobët shtëpiake, e lindur që të qëndrojë pas perdes, pa mendime apo pa kulturë, krijesë e cila s’është arsimuar, çka mund të bëjë për zhvillimin e fëmijës së saj? A mund të zgjojë ajo thellësitë e shpirtit të qenies. Si mund të mësojë ajo pranimin e ideve dhe ndijimeve të ndërlikuara të fëmijës së saj? Çfarë mund të bëjë ajo tjetër pos ta ushqejë fëmijën e vet dhe t’ia ndërrojë pelenat.

Gjatë disiplinimit të fëmijës së vet ajo vetëm mund ta qortojë, të shërbehet me gjuhën e paditur ose të bërtasë, të ulëritë dhe të mallkojë fatin e vet. Në qoftë se asgjë nga kjo s’ka ndikim, atëherë ajo e frikëson me vëllain më të madh ose me babain. Po qe se edhe kjo nuk ndihmon, ajo thërret xhindët apo engjëjt e vdekjes, kërcënohet me botën nëntokësore ose me pusin.

Dhe nëse ky fëmijë i keq i babait shpirtlig vdes i ri, nëse vritet në ndonjë përleshje, kjo qenie e fshehur nuk mund të bëjë asgjë kur i lajmërojnë për vdekjen e fëmijës së saj. Ajo vetëm krijoi qeniet e reja të fshehta, më të tmerrshme se djalli. Ajo thërriste vdekjen, lugetërit e tmerrshëm.

Po! Këto janë mënyrat dhe mjetet për edukimin dhe disiplinimin e fëmijës në mjedisin ku obligim i vetëm i gruas është që t’i ushqejë fëmijët e vet. Ajo krejtësisht në mënyrë të natyrshme mendonte se, në rast se e shpenzonte kohën duke i shfrytëzuar mundësitë e saj kulturologjike dhe shoqërore, dhe nëse ka mundur të bëhet pjesë e civilizimit, nuk do të ishte në gjendje të realizonte misionin e saj special, të përkujdesit ndaj fëmijëve. Në qoftë se do të zhvillohej dhe do t’i pasuronte mendimet dhe shpirtin e saj, dhe nëse bëhej e vetëdijshme për sistemin, pjesë e të cilit është edhe ajo, me siguri do të përfundonte se misioni i saj nuk do të realizohej ashtu siç duhej.

Kështu e shohim fatin e gruas në shoqërinë tonë tradicionale konservatore, të cilit fat i janë shtuar tone të dobëta të religjionit.

Ajo rritet në shtëpinë e babait duke mos marrë lirisht frymë. Ajo shkon në shtëpinë e burrit të saj (zotëriut dhe pronarit të dytë të saj), në bazë të marrëveshjes së bërë ndërmjet shitësit dhe blerësit. Atë e përcjellin në shtëpinë e burrit të saj, ku detyrimi bashkëshortor apo dokumentet pronësore në mënyrë të njëjtë bëjnë të ditur rolin dhe çmimin e saj.

Ajo bëhet shërbëtore e nderuar. Burri i martuar nënkupton dikë që ka shërbëtoren që punon në shtëpinë e tij.

Ajo përgatitë ushqimin, ushqen fëmijët, kujdeset për ta, mbikëqyrë pastrimin dhe mirëmbajtjen e shtëpisë.

Gruaja udhëheq amvisërinë.

Ajo është punëtore e amvisërisë dhe ushqyese, prandaj punon pa rrogë, s’ka kurrfarë të drejtash. Meqë ushtron punën e shërbëtores në bazë të të drejtës së zakonshme, të të drejtës rituale ose qytetare, dhe meqë nuk mund të jetë shërbëtore, ajo emërohet si zonjë. Meqë burri i saj është njëkohësisht zotëriu i saj, ajo në bazë të kësaj quhet bashkëshorte. Pasi vepron si kujdestare e fëmijëve, e quajnë gjithashtu nënë.

Sidoqoftë ajo punon për vete. Ajo është mjeshtër i punës së saj, edhe pse niveli i punës që e kryen është i njëjtë me nivelin e punës së shërbëtores apo kujdestares. Kjo s’është më shumë se kjo, sepse ajo nuk është e stërvitur të bëjë diç më shumë. Ajo është e paarsimuar.

Këtu duhet theksuar se ankesa jonë është orientuar drejt etërve të furnizuar mirë dhe burrave të pasur të cilët i dënojë vajzat dhe gratë e tyre, dhe këtë e bëjnë me kujdes, meqë ato janë femra. I mbajnë larg arsimimit dhe vetë-përmbushjes në emër të religjionit dhe animit nga besimi. Në Islam ka shumë gra të cilat kanë arritur nivelin e teologëve pushtetarë, kanë formuar qendrat për mësim dhe që kanë shkruar punime të rëndësishme për shkencën dhe etikën.

Mirëpo vajzat që nuk kanë mjete për vazhdimin e shkollimit, dhe të cilat punojnë punë të vështira në shtëpitë e baballarëve apo burrave të tyre, janë më të meritueshmet që t’u mahnitemi. Vajza e tillë është gruaja në familje, apo në çiflik, e cila i ndihmon burrit të saj, bashkëvepron në procesin e prodhimtarisë, qoftë të kujdeset për kafshët apo të afrojë ndihmë në punët e fushës të cilat sjellin dobi, dhe e cila po ashtu i kryen të gjitha punët e shtëpisë. Ajo bën mbjelljen, vjel frytet, prashit tokën, vjel pemët, rrushin dhe pambukun. Ajo u jep ujë kafshëve dhe mjel lopët. Më pastaj bën tëlyenin, dhallin, apo djathin për nevojat e shtëpisë, apo për shitje në treg. Ajo pastron leshin dhe pambukun, tjerr fijet, përpunon pëlhurat, prodhon veshmbathjen. Njëkohësisht, ushqen fëmijën e vet, përgatit ushqimin dhe pastron shtëpinë. Shpeshherë ajo bën edhe prodhime të punëdores popullore.

Ajo është bashkëshorte, përkujdesëse, nënë, punëtore dhe artiste.

Ajo rritet lirshëm si druri në kopsht. Ajo jep dashurinë e saj me pastërtinë e turtullit. Si kaprojtë e luginës, ajo lind shumë dashuri.

Ajo mbetet besnike në këtë shtëpi të lirë edhe pse askush nuk e detyron. Ajo në mënyrë të lirshme ia jep dashurinë e vet familjes. Po! Ajo ka lirinë e dhënies dhe gjithashtu ka çfarë të japë.

Asaj nuk i është marrë liria që të mos ketë mundësi të lëvizë më tej. Kjo nuk është asisoj sikur po të donte të ikte, i është marrë fuqia. Tekefundit, ajo futë gishtërinjtë e vet në tokën e lavrës që ta përpunojë. Ajo luan me fëmijën e vet në shtëpi. Në dhomën e fjetjes së bashkëshortit të saj, ajo e zbutë lodhjen e tij. Ajo krijon punëdoret më të bukura dhe më artistike për në treg.

Ajo është gruaja të cilës ne i mahnitemi!

Nga ana tjetër, gruaja më qesharake, e cila doemos duhet të emërtohet "absurde", është zonja në shtëpi. Ajo është qenie e frikuar. Gruaja absurde nuk është as grua evropiane e as ajo tradicionale. Ajo nuk është si evropiania e cila është pjesë e familjes dyanëtarëshe, ku burri dhe gruaja punojnë jasht shtëpisë, janë të barabartë, dhe që të dy i kryejnë së bashku punët e shtëpisë. Kur evropiania është vashëz e vogël, është e lirë plotësisht sikur djelmoshat. Ajo është e lirë të rritet në mesin e gjithë asaj që e ofron shoqëria. Fiton përvojën nga përleshjet e ndryshme. Ka parë çdo gjë, ka njohur të gjitha tipat. Ajo mësoi çorodinë dhe zbrazëtinë, rrugën e drejtë dhe të gabuar, rrugën e keqe dhe të mirë, perfiditetin dhe mirësjelljen, dhe më në fund, të gjitha nuancat, format dhe gjithë arkitekturën e jetës dhe shoqërisë. Ajo të gjitha gjërat i ka parë në rrethin vetjak të saj. I ka ndjerë ato. Fitoi arsimimin si mashkull. U specializua si mashkull. Arriti pavarësinë shoqërore. Ka të ardhurat e veta.

Vetë bën zgjedhjen e bashkëshortit apo të partnerit për jetë.

Gruaja e absurdit është ajo e cila qëndron në shtëpi dhe nuk shërben për asgjë. Ajo mund t’i lejojë vetvetes të ketë shërbëtore, gjellëbërës, dadon, dhe në realitet ata i kryejnë të gjitha punët.

Ajo është gruaja e cila mbetet në shtëpi që të përkujdeset për atë, por në të vërtetë të tjerët e kryejnë punën. Meqë nuk është grua e fshatit, nuk punon dhe nuk i ndihmon bashkëshortit në fushë. Meqë s’është e arsimuar, ajo nuk lexon libra. S’ka talent artistik prandaj edhe nuk krijon.

Pasi ka mëndeshën, ajo nuk i jep gji fëmijës. Meqë ka shërbyesin i cili e furnizon shtëpinë, ajo nuk bën blerje për shtëpi. Pasi ka dadon, ajo nuk përkujdeset për fëmijët e saj. Meqë ka gjellëbërësin, ajo nuk gatuan dhe pasi ka interfonin ajo madje as që hapë dyert e shtëpisë së vet.

Ç’bën kjo krijesë? Asgjë. Çfarë roli ka ajo në botë? Kurrnjëfarë.

A mund të ndodhë që gruaja të mos i takojë as modelit perëndimor e asaj atij lindor, as modelit të vjetër e as atij bashkëkohor. As grua nëpunëse në zyrë, as punëtore në fabrikë. Ajo s’është grua as nga shkolla as nga spitali? As grua artiste, as shkencëtare, as nga opera as nga librat? S’është grua që përkujdeset për shtëpinë, e as grua që ruan fëmijët. Ajo s’është madje edhe gruaja më e thjeshtë nga revistat për femra. Po, ajo është grua për mbrëmjet e të shtunave.

Vërtet, cila është puna e saj? Kush është ajo? Ajo është zonja e shtëpisë. Zonjusha e babait e ditëve të hershme. Cili është profesioni i saj? Shpenzimi dhe vetëm shpenzimi. Si e kalon ajo kohën? Kohën e saj?

Fakt është se ajo është tepër e zënë. Ajo është një mijë herë më e zënë se gruaja e fshatit. Për shembull, ç’punon ajo? Ajo përfol, zhvillon xhelozinë, vërejtjet, prirjet, stolisjen, konkurrencën, krenarinë, miqësinë e rrejshme, apo ankohet, llomotit, qep sytë, ka pamjen me naze plot koketim dhe josinqeritet. Kjo zonjë e shtëpisë përherë është e zënë.

Në llojin e vet të shoqërive, dhe nëpërmjet lidhjeve të saj shoqërore, ajo vë në dukje jetën e saj tmerrësisht të zbrazët.

Larja publike e grave ka qenë tubim javor ku shkonin të gjitha gratë e ndershme të cilat s’kanë patur se çka të bëjnë, të cilat nuk kanë vuajtur për asgjë dhe të cilat kanë qenë të lumtura.

Ato tuboheshin dhe çdonjëra rrëfente ngjarjen më të rëndësishme që e kishte përjetuar gjatë javës së shkuar, qoftë sinqerisht apo jo, duke e përshkruar ngjarjen në mënyrë jo të shkathët. Ato e përfitonin njëra-tjetrën, me nderin e vet; i rrëfenin rrëfimet e veta njëra pas tjetrës; mendjemadhësitë e tyre bënin gara mes vete; padituria e tyre e padjallëzuar përmbushte mungesën e inteligjencës së tyre. Habit fakti se të gjitha ato, gjithashtu ishin të vetëdijshme për këto pretendime të pabazuara, të cilat ishin vetëm kompensim për koplekset e tyre të thella shpirtërore.

Secila prej tyre kishte skenar të tillë. Çdonjëra dëgjonte gënjeshtrat dhe teprimet e të tjerave me mahnitje, habi, me mirëkuptim të thellë dhe ndjenja të rrejshme. Secila i besonte tjetrës derisa të mos i vinte radha asaj, kur ajo bëhej e obligueshme ndaj tyre meqë e dëgjonin. Kështu të tjerat ia ofronin mundësinë dhe carte blanche (kartën e bardhë) që ajo të mund të flasë për të gjitha shpresat e saj të rrënuara, për anonimitetin, për mungesën e nxitjeve, për padobishmërinë dhe për mungesën e qëllimit.

Ekzistimi i saj, zbrazëtia e saj e brendshme dhe jeta e pavlerë të cilën e jetonte, zbuloheshin me qëllim që të theksonte aftësinë e saj, çmimin rrjedhës të saj, fantazitë dhe hakmarrjet e saj.

Tani banjat publike janë të mbyllura për gratë e kësaj shtrese.

Jeta moderne i largoi këto gra nga lokalet e tilla shoqërore, me 40 shtylla dhe 40 dritare, ku gjatë javës kalohej një ditë e tërë. Me qëllim që t’i zëvendësojnë, kanë hapur klube të grave me emra të ndryshëm.

Gratë absurde i lënë shtëpitë e tyre dhe shkojnë në këto klube të ftohta, të cilave madje u mungojnë avulli dhe uji i ndërtesave të mëparshme. Nëse gratë e tashme janë të marra dhe vazhdimisht ndryshojnë ngjyrën dhe pamjen si kukulla të huaja (jo gra të huaja), nëse hedhim shikimin nga ana tjetër e kufirit do të shohim ekonomitë e pafajshme eksplotuese, ndërkaq nga kjo anë e kufirit shohim vetveten, si punojmë krah për krahu me to. Ne bëjmë që gratë tona të ikin. Në atë rast ata shumë lehtë e gjuajnë.

Ne e emërtojmë "e dobët", "me këmbë të thyera", "shërbëtore e burrit të saj", "nënë e fëmijëve", bile edhe "ajo të cilës i mungon edukata" dhe e quajmë "dhi".

Ne e ndajmë gruan nga njerëzimi. Duke supozuar se ajo mund të mësojë, mendojmë se nëse ka shkrim të bukur, atëherë ajo do t’i shkruajë dashnorit të saj. (Me mënyrën e tillë të të menduarit, do të ishte më mirë që ta verbëronim, në mënyrë që asnjëherë të mos shohë "personin e ndaluar"). Në atë mënyrë, zotëri Xhelozi, i cili ndjen dobësinë e personalitetit të vet, nuk do të kishte nevojë të brengosej për shkak të jobesnikërisë së gruas së vet. Ai do të ishte i sigurt deri në fund të jetës.

Nderi dhe pastërtia e gruas ruhen në atë mënyrë, me ndihmën e mureve dhe zinxhirëve, jo si te qenia njerëzore e cila mendon, e cila pasuron arsyen e shëndoshë dhe e cila i njeh gjërat. Ne e paraqesim si kafshë të egër e cila është e pamundur të disiplinohet. Ajo asnjëherë nuk do të zbutet. Puna e vetme të cilën duhet bërë është që ta mbajmë në kafaz. Sa herë që ta lini derën e kafazit të hapur, ajo do të ikë. Nderi i saj është si vesa mëngjesore. Tretet me paraqitjen e diellit. Gratë janë të futura në burgun i cili nuk shpie as deri te shkolla, as deri te biblioteka e as në shoqëri. Si një qenie e papastër, si e paprekshme në Indi, gruan shoqëria nuk e konsideron si qenie njerëzore. Njerëzit që emërtohen me termin qenie njerëzore janë burrat, kafshët shoqërore. Gratë mbahen sa më larg shoqërisë.

Pejgamberi Muhammed (a.s.), ishte ai i cili tha: "Arsimimi është i domosdoshëm për muslimanët, në mënyrë të njëjtë si për burrat ashtu edhe për gratë". Mirëpo, përherë mashkulli është ai i cili ka të drejtë të arsimohet, ndërkaq grave, ndryshe nga gratë të cilat i mësojnë mësimdhënësit privatë, u është ndaluar e drejta për arsimim. Ato nuk mund të kenë kurrfarë dobie nga kjo traditë e rëndësishme.

Tubimet e bazuara në religjionin apo në traditat e vjetra religjioze, sot më nuk janë të hapura për gratë e reja të sotme.

Ceremonitë për shkak të arritjes së simpatisë dhe vajtimet sezonale për të nuk janë interesante si dhe flijimet e veçanta të kafshëve, ekzekutimi i ritualit special në ditën e tretë pas nisjes së dikujt në rrugë, si dhe nuk janë interesante as përgatitjet dasmore pa dhëndrin, e as tubimet për shkak të takimit të dhëndrit.

Gratë e reja ndjejnë vetminë dhe papunësinë e nënave të tyre, të cilat janë të mbuluara me besimin dhe traditën. Ato e dinë se kjo nënave të tyre u jep ndjenjën e veprimit pozitiv. Ua jep ndjenjën e përgjegjësisë. Ato janë të preokupuara me ardhjet dhe shkuarjet, me atraksionet, me punën, me sensitivitetin, me idetë dhe planet e rrejshme. Por, për gratë e reja të gjitha këto kanale janë të mbyllura.

Mundësitë që i kishin nënat e tyre për demonstrimin e bukurisë së tyre, modës së fundit, stolive dhe për demonstrimin e stabilizimit të tyre, tash janë zhdukur. Femrat e reja më nuk e detyrojnë vetveten për këto takime e tubime të rrejshme.Edhe po qe se shkojnë, ato kanë një pamje jotërheqëse, të ftohtë dhe të çuditshme, dhe qartë shihet se ato kërkojnë rrugën për të dalur jasht.

Bija e kësaj gruaje, e cila i takon gjeneratës tjetër dhe viteve të tjera, jeton një botë kalimtare që ka dy kuptime.

Bota e gjyshes është koleksion i marrive dhe i zakoneve të prapambetura, plot burra të shëmtuar dhe përkufizime. Ato dëshirojnë që mbledhimet e tyre t’i mbajnë në rrethin e vet të miqve, dhe ceremonitë e vajtimeve të cilat janë si ato të kohëve të shkuara.

Ndërkaq, për gruan e re janë më të rëndësishëm librat, përkthimet, novelat dhe veprat artistike. Ajo pak a shumë ndjeu shpirtin kulturor të botës. Ajo shijoi erën e mësimit, diturisë dhe të përparimit në shkollë.

Fjalimet që bëhen për gratë në tubimet e tilla, që kryesisht janë ceremoni të lavdërimit dhe vajtimit, në përgjithësi i kanë mbajtur ankuesit e paarsimuar. Vazhdimi i tyre shkurrues është i padurueshëm.

Gruaja dëshiron të fluturojë. Po ku? Ekzistojnë me qindra ftesa për tubime. Ekzistojnë vallëzimet, befasitë, kafe-baret, klubet e natës dhe kafenetë e papastra të cilat atë e konsiderojnë gjah të lirë dhe të lehtë.

Ato e tërheqin drejt vetes.

Ajo dëshiron t’i ruajë veçoritë e veta njerëzore me anë të besimit, etikës dhe lojalitetit, mirëpo sheh se çka nëna e saj, babai, daja dhe anëtarët tjerë të familjes i ofrojnë në emër të religjionit, etikës, karakterit, nderit dhe fuqisë. Ai është një koleksion i fjalëve: "Jo, mos shko, mos e bëj atë, mos këndo, mos shiko, mos fol, mos dij, mos shkruaj, mos kupto!".

Ajo sheh se nëna e saj jeton në një shkreti konfore të zbrazët.

Asaj i mungon orientimi, përgjegjësia, filozofitë jetësore dhe kuptimi i qenësisë vetjake. Ajo nuk ka para, nuk ka probleme e as arsye për jetë. Jasht dhomës së fjetjes, e lëshon shtëpinë kur shkon të blejë diçka dhe atëherë, ndër velin e saj, përpiqet që humbjet t’i kompensojë me zbavitje, teprimin në stolisje, teprimin me grim, me ndërrimet e shumëfishta të mobilieve, të cilat mund të shkaktojnë blerjet e shtrenjta të gjërave të pazakonshme, me qëllim që të shkaktojë habinë dhe shtangimin e të tjerëve.

Mirëpo bija e saj nuk është nën ndikimin e çudirave të tilla. Ajo frymon një ajër tjetër. Ajo është si kukulla e cila gjendet në librat shkollorë për klasën e dytë. Ajo është e zënë ndërmjet dy fëmijëve mjekroshë dhe s’kupton asgjë. Secili e tërheq nga vetja, derisa kukulla nuk bëhet copë-copë. Ajo bëhet e thyer.

Tani zemra e saj gjendet në retë e larmishme, në mendimet romantike, në nxitjet e lirisë dhe dashurisë, në pëshpëritjet e gjinisë së zgjuar, në krizat rinore, në lulëzimin, në synimet intelektuale dhe në fotografitë tërheqëse të botës së re e cila ekziston jasht murit të saj.

Shpeshherë shikon nëpër vrimën e derës ose kthehet nga dritaret, si vjedhës. Ajo është zhytur atje, mirëpo trupi i saj është nën ndikimin e urdhrit të nënës së saj dhe këshillës së babait të saj. Ajo është si miza e zënë në rrjetën e merimangës, prej "jo-së!" dhe "jo-në". Mbetet e syrgjynosur. Ajo ndjen se krimi i vetëm për të cilin mund të paditet, është ai se ajo është vajzë e re.

Ajo është një individ ilegal i rrezikshëm i cili duhet të mbetet i fshehur në një skaj të shtëpisë, përderisa nuk vjen ndonjë hajn i autorizuar dhe nuk e merr për grua në haremin e tij. Ndërkaq, atje e vetmja shenjë e paqartë e ekzistimit të saj do të jetë hapësira ndërmjet kuzhinës dhe shtratit bashkëshortor. Vetëm stomaku i burrit dhe ajo që gjendet nën stomak, janë ato të cilat mund ta kuptimësojnë ekzistencën e saj dhe gruas t’i japin rolin njerëzor! Burri madje nuk lejon që ta prezentojë në tubimet fetare e as t’i gëzojë ndijimet fetare.

Madje edhe besimi është i ndarë në këtë sistem të të menduarit.

Bisedimet, këndimi, ceremonitë e vajtimet dhe ofertat për hir të fitimit të simpatisë, janë religjion i grave, përderisa qendrat dhe burimet për shkollat, bibliotekat, trajtesat dhe ligjëratat janë ato të cilat krijojnë religjionin e meshkujve.

Klithma e të eksploatuarve

Cilat elemente përgatitën bazën e eksploatimit, e cila bërtet: "Lirohu!" Prej çkafit?

S’është më me rëndësi të dihet se prej çkafit. Doemos duhet të liroheni. Ju është këputur fryma. S’keni asgjë. Lirohuni! Lirohuni prej të gjithave.

Ai mbi të cilin është ngarkuar barra më e rëndë dhe i cili bie në gjumë, mendon vetëm për zgjimin, lirimin dhe ngritjen mbi ato gjëra të cilat shkaktojnë shqetësimin dhe ngritjen e tensionit.

Gruaja nuk mendon: "Si do të zgjohem unë?" Ata thonë:

"Gratë do të jenë të liruara, por jo me ndihmën e librave dhe dijenisë, apo formimit të kulturës dhe shfaqjeve të qarta, as me rritjen e standardit jetësor, me anë të arsyes së shëndoshë, nivelit të ndjeshmërisë, as me shkallën e kuptimit të botës, por aq më parë ato do të lirohen me ndihmën e gërshërëve. Po, me vënien e gërshërëve në ombrellë!" Ata mendojnë se gratë në atë mënyrë do të bëhen të arsimuara!

Komplekset e grave muslimane dhe të grave lindore janë bërë dokumentet më të rëndësishme të psikologëve dhe sociologëve në shërbim të eksploatimit, si dhe të ekonomistëve botërorë të cilët gratë i përshkruajnë kësisoj: "Gruaja është qenie që blen?"

Përshkrimi i shoqërisë dhe i përkufizimeve të saj të cilin e jep Aristoteli kur thotë: "Njeriu është kafshë e cila mendon", ka ndryshuar kuptimin kur ka të bëjë me gratë dhe ka kuptimin e ri: "Qenia njerëzore është kafsha që blen". Ajo s’di asgjë pos kësaj.

Ajo nuk ka ndjenja, dhe ç’është më me rëndësi, ajo nuk luan kurrfarë roli. Asaj i mungon të qenurit shpirtëror, i mungon besimi.

Ajo është e pavlerë.

Në njërën nga revistat që merren me çështjet e gruas lindore, qe shkruar se në Teheran gjatë viteve 1956-1966, numri i salloneve të kozmetikës dhe i qendrave për zbukurim, është rritur për pesëqind herë.

Pesëqind herë është sasi tejet e madhe. Kjo është çudi. Kjo s’ka ndodhur asnjëherë në tërë historinë e njerëzimit.

Konsumimi i të mirave ekonomike zakonisht rritet 8, 9, 10, 20 për qind, e jo 500 për qind! Ky është një konsumim simbolik.

Me fjalë të tjera, nëse para dhjetë vjetëve konsumimi i kozmetikës ka qenë 100.000 tonë në vit, sot ai është 50.000.000 tonë.

Në shoqëri, konsumin e ri e përcjellin konsumimet tjera.

Për shembull, kur u ndryshua kapota tradicionale, gaba, atë e zëvendësuan kapotat tjera dhe pantollonat. Lloji i këpucëve të vjetra u zëvendësua me këpucë të lëkurës. Llojet tradicionale të republikave (sheshirëve) u zëvendësuan me lloje të reja.

Nëpër shtëpitë, qilimat i zëvendësojnë mobiliet bashkëkohore, ndërsa shtëpitë e reja i zëvendësojnë ato të vjetrat.

Kështu, kur Evropa dërgon një prodhim të ri në shoqërinë tonë, ai ia shtron rrugën konsumimit të prodhimeve tjera të reja.

Kur ndryshon konsumi, kjo është shenjë se njeriu konsumues po ashtu ndryshon, meqë ekziston një lidhje fort e ngushtë ndërmjet konsumuesit dhe prodhimit.

Që të mund të ndryshojë konsumi i gjerë, duhet të ndryshojnë tipi i konsumatorit, shija e tij, tradita dhe historia. Shoqëria doemos duhet të shkatërrohet. Kjo është arsyeja që kapitalistët ia vënë zjarrin pallatit mbretëror për shkak të faculetës.

Femrat në shoqëritë islame nuk guxojnë të ndryshojnë vetëm si konsumatore të mallrave të importuara nga Evropa apo Amerika, por ato duhet të bëhen pjesëmarrëse aktive në shtëpitë e tyre. Ato duhet të mësohen që të marrin qëndrim të drejtë ndaj gjeneratave të tashme dhe të ardhme. Ato duhet ta ndryshojnë formën e shoqërisë. Gratë duhet të kenë ndikim në etikën, vlerat, artin dhe literaturën. Ato duhet të kenë ndikim të thellë revolucionar në raport me çdo gjë.

Ato në këtë kuptim duhet të jenë të punësuara.

Në shoqërinë islame koha, kultura, mundësitë shoqërore, ekonomike, ndryshimet në marrëdhëniet shoqërore, mendimet e reja, të gjitha këto kushte ndryshojnë tipet dhe traditën.

Gratë janë të detyruara që t’i ndryshojnë kushtet e brendshme dhe të jashtme, sepse kushtet nga e kaluara nuk janë më praktike e as të mjaftueshme për gratë e sotme.

Tash, kur gjërat duhet të ndryshojnë, tash kur mendimtarët e rinj dhe ata të posazgjuarit në shoqërinë tonë janë pa përvojë dhe pa vetëdije, a s’është e logjikshme që kapitalistët bëhen të preokupuar me përgatitjen e modeleve të tyre, kështu që në momentin kur gruaja ta mënjanojë modelin e saj tradicional, modeli i tyre të mund të zbatohet në të. Ata e trajtësojnë ashtu siç dëshirojnë, e pastaj e vënë, në vend të vetvetes, në pozitën që ta bastardojë shoqërinë.

Ç'duhet të bëjmë?

Në mesin e këtij mendimi pëlcitës i cili na imponohet dhe i cili do të vazhdojë të na imponohet, çfarë mund të bëjmë? Kush është ai që mund të marrë përgjegjësinë mbi vete?

Ajo që mund të bëjë diçka dhe që mund të na shpëtojë, që mund të luajë një rol aktiv s’është gruaja tradicionale e cila është e përgjumur dhe e qetë, e butë dhe model i vjetër, as që është gruaja e re e cila është kukull moderne që ka përfituar modelin e armikut, dhe me këtë veprim është bërë e përmbushur dhe e ngopur.

Aq më parë, ajo e cila mund të zgjedhë virtytet e reja njerëzore, që mund t’i këpusë shtrëngesat e traditës së vjetër të cilat kanë qenë të prezentuara në emër të religjionit, ndërkaq, në të vërtetë kanë qenë zakone kombëtare dhe fetare që kanë drejtuar me shpirtin, mendimet dhe sjelljet në shoqëri, është personaliteti i cili s’është i kënaqur me këshillat e vjetra.

Klithmat nga burimet e dyshimta nuk e entuziazmojnë.

Pas parullave kalkuluese për lirinë (mbretërore), ajo vëren fytyrat e shëmtuara dhe tmerruese të njerëzve të cilët veprojnë kundër shpirtërores dhe i kundërvihen njerëzisë. Ajo sheh se ata janë në disharmoni me shpirtëroren, racionalen dhe humanen. Ata janë kundër grave dhe respektimit të tyre.

Ata janë njerëzit të cilët e dinë se prej ku rrjedhin ato gjëra të cilat na imponohen. Ata e dinë se prej ku i marrin urdhrat e tyre. Çfarë krijesa kanë nxjerrur në treg! Krijesa pa ndjenja, pa dijeni, pa dhembje, pa mirëkuptim, pa përgjegjësi e madje edhe pa ndjenja njerëzore. Kukullat e freskëta, të pastra, ato të cilat "kanë vlerë".

Është më se e qartë se për çfarë pune është dedikuar vlera e tyre. Mjetet e përkrahjes dhe burimet e saj janë po ashtu të njohura. Kjo është hedhur në gratë tona, ndërsa ato e dinë arsyen.

Ato janë ato për të cilat pyetjet "Kush jam unë?" dhe "Çfarë do të duhej unë të jem?", janë tejet të rëndësishme, sepse ato nuk dëshirojnë të mbeten dhe të bëhen të atilla.

Ato nuk mund t’i dorëzohen asaj që ka qenë dhe që është, pa vullnetin e vet dhe pa rolin e zgjedhjes.

Ato dëshirojnë shembullin.

Cilin?

Fatimenë.

Zakonet shoqërore të Hixhazit

Fatimeja është bija e katërt dhe më e reja e Pejgamberit të Islamit. Ajo është bija më e re e familjes nga e cila nuk ka djem që mbijetuan. Ajo u lind në shoqërinë në të cilën edhe babai edhe familja birit i kushtojnë rëndësi të veçantë.

Rregullimi shoqëror arab kapërceu periudhën e maternitetit shekuj të tërë para Islamit. Gjatë periudhës së injorancës, që i parapriu misionit Të të Dërguarit, në botën arabe u themelua patriarkati. Zota të tyre u bënë meshkujt, ndërsa idhujt e tyre, engjëjt ishin gra (që d.t.th. bijat e Zotit të madh). Me fiset kanë administruar "mjekrat e bardha", ndërkaq familjet i kanë udhëhequr gjyshërit. Parimisht, religjioni i tyre ka qenë lloj i adhurimit të të parëve.

Ata mbaheshin për besimet dhe traditat të cilat i kishin të parët e tyre.

Ishte në kundërshtim me besimin e stërgjyshërve që të dërguarit e mëdhenj, të përmendur në Kur’an, të rebelohen.

Të ballafaquar me kundërshtimin e besimeve dhe miteve stërgjyshore, të paraqitura në kohën e të parëve më të vjetër, fiset u ngritën në mbrojtjen e traditës së gjinisë mashkullore.

Ishte ky një lloj i adhurimit të trashëguar, imitues, i bazuar në parimet e adhurimit të të parëve.

Të dërguarit sjellin mesazhin revolucionar. Bëjnë përpjekje që ta zgjojnë mendimin i cili bazohet në parimin e adhurimit të Zotit. Veç kësaj, jeta e vështirë e fiseve të shkretëtirës së thatë është e përmbushur me armiqësinë ndërmjet fiseve, kështu që parimet themelore të jetës janë "mbroju dhe sulmo" dhe "realizoi premtimet tuaja". Në këtë shoqëri, biri ka rol të veçantë të bazuar në "dobitë dhe nevojat" e bazamenteve sociale dhe ushtarake të shoqërisë.

Në pajtim me sentencën universale të sociologjisë, kufizimi është zëvendësuar me vlerën, të jesh biri i dikujt, është vetvetiu vlera më e lartë. Kjo nënkupton trupëzimin e virtyteve, vlerave të rëndësishme shoqërore dhe etike si dhe trupëzimin e dinjitetit njerëzor. Për këtë arsye, është degraduese të jesh femër, apo të kesh vajzë. Butësia e saj është zëvendësuar me nocionin "të jesh i dobët". Kjo "të jesh i dobët" e saj, e shtyn nga robëria, ndërkaq robëria ndikon që vlerat e saj njerëzore të zvogëlohen.

Ajo bëhet qenie që është rob i mashkullit, trupi i babait të saj, lodër për kënaqjen e nevojave seksuale të meshkujve, "dhi" ose robëreshë në shtëpinë e bashkëshortit të saj.

Tekembrëmja, kjo krijesë përherë ofendon ndjenjën e krenarisë së mashkullit, sepse ajo është forma më e lartë e turpit dhe amoralitetit. Për hir të përmirësimit të shoqërisë dhe lirimit të mendimeve, është shumë më mirë që të mbytet në foshnjëri, që nderi i baballarëve, vëllezërve dhe nderi i të parëve, nderi i të gjithë meshkujve që janë të lidhur me të, të mos përlyhet dhe nëpërkëmbet. Ashtu siç na thotë Firdusi, poeti i madh iranian, në Shahname:

"Më mirë do të ishte që gratë dhe kuçedrat të varrosen në tokë. Bota do të jetë më e mirë në qoftë se lirohet nga prania e tyre". Një poet arab na thotë: "Në qoftë se babai ka bijën dhe dëshiron të mendojë për tre dhëndurë të ndryshëm: i pari, shtëpia që do ta fshehë; i dyti, bashkëshorti i cili do ta mbajë; dhe i treti, varri i cili do ta mbulojë. Dhëndri i tretë, varri, është më i miri!"

Shprehja që ka të bëjë me varrin, si dhëndër më i mirë ekzistonte në fjalorin e njerëzve më të pasur dhe më të nderuar. Të gjithë indigjenët dhe baballarët e nderuar, të cilët janë të lidhur për familjen dhe asaj i kushtojnë rëndësi të madhe, si dhe u kushtojnë rëndësi etërve dhe të parëve mashkullorë, të gjithë ata që kuptojnë idealet e emrit dhe nderit, janë të gatshëm dhe jetojnë në pritje të vdekjes, kështu që mund të kërkojnë dorën e motrave dhe bijave të tyre për shkak të bashkëshortësisë. Nusja dhe dhëndri i tmerrshëm bashkohen ose nëpërmjet duarve të veta, ose për nusen zgjedhet dhëndri më i mirë i mundshëm. Poeti përkujton bijën e vet për dhëndrin më të dashur: "Varri është dhëndri më i dashur".

Ai është poeti i njëjtë i cili thotë se është më mirë që gratë dhe kuçedrat të mbulohen me dhe, sepse kjo është mënyrë e ndryshimit "Mbulimi i vajzave me dhe është mënyrë e ruajtjes së nderit". Kjo është arsyeja për të cilën Kur’ani, me fjalët më të rrepta, tërheq vërejtjen për rrezikun nga ky "nder më i madh" i tmerrshëm, dhe thotë:

"Fshihet nga njerëzit për shkak të fatkeqësisë e cila i është lajmëruar: a thua kështu i përbuzur ta mbajë, apo ta fusë në tokë? Sa në mënyrë të shëmtuar ata gjykojnë!" (en-Nahl:59).

Pika e ndjeshme të cilën shkrimtari bashkëkohor islam e zbuloi në Kur’an, është se tragjedia rrënjë më të rëndësishme ka atë ekonomiken, krahas frikës shoqërore nga varfëria që mbretëronte në periudhën e injorancës arabe. Besimi themelor të cilin shumica e sociologëve të sotëm e pranojnë dhe e konfirmojnë është shpirtmadhësia e atërisë ndaj birit, ndërsa turpi dhe ultësia në atërinë ndaj bijës. Ky besim i themeluar në etikë dhe shpirtëroren, kjo ndjenjë dhe sensitivitet, burojnë nga trajtesat për vlerat shpirtërore të nderit, integritetit, dinjitetit, respektit dhe nderit të mashkullit dhe femrës ose birit apo bijës. Vogëlushet janë varrosur të gjalla nga frika se do të mund të sillnin turpin në të ardhmen me martesën me dhëndrin e papërshtatshëm, me rënien në duart e armikut gjatë kohës së luftës dhe me shndërrimin e tyre në robëresha në vende të huaja. Të gjitha këto janë shfaqje të dorës së dytë, ose, siç thonë ata, ato janë fakte të dukshme të cilat dalin nga realiteti i ndryshuar, i cili ka përfituar trajtë të re. Mirëpo, prapëseprapë, shkaku themelor është i natyrës ekonomike.

Siç thamë më parë, në sistemin fisnor, njerëzit janë të ballafaquar me vështirësitë e jetës dhe të prodhimtarisë (veçan në shkretëtirat e Arabisë) dhe me marrëdhëniet përherë problematike ndërmjet fiseve. Në jetën e këtillë është e domosdoshme përkrahja e fuqishme. Automatikisht biri bëhet faktori i rëndësishëm në mjedisin ekonomik dhe shoqëror, si dhe faktori i rëndësishëm i mbrojtjes së familjes dhe fisit të tij. Ai është element i domosdoshëm social i familjes dhe fisit. Biri sjell bukën, ndërkaq bija e han. Është e natyrshme që dallimet gjinore shkaktojnë dallimet klasore. Mashkulli bën pjesë në klasën e atyre që posedojnë dhe sundojnë, ndërkaq gratë në klasën të cilën e posedojnë dhe e udhëheqin meshkujt.

Raporti ndërmjet burrave dhe grave, është sikur raporti ndërmjet pronarit të madh dhe fshatarit. Mashkulli dhe femra, si tërësi ekonomike, kanë vlera të ndryshme njerëzore dhe shoqërore.

Si çifligar bujqësor ai është bartës i lidhjes së gjakut, i fisnikërisë së trashëguar të familjes së vet, si dhe bartës i vlerave etike të mirëfillta, i dëlirësisë dhe shpirtmadhësisë së madhe, por është e vërtetë se në lidhje me gruan dhe katundarin është krejtësisht tjetërfare.

Varfëria bart me vete çdo gjë që përfiton njeriu apo që mund ta përfitojë, në të katër anët. Prandaj ajo mund të bëhet shkaktare e humbjes së vetërespektit të familjes. Përherë ekziston mundësia se bija mund ta turpërojë familjen duke u martuar me dikë i cili nuk ka pozitë të njëjtë si ajo familje. Sipas mendimit tim, kjo frikë, e cila është një dukuri etike, kryesisht ka të bëjë me faktorin ekonomik, me fjalë të tjera, me ruajtjen e pasurisë së tokës dhe sigurimin e centralizimit të pasurisë për gjeneratat e ardhshme të asaj familjeje.

Në shoqëritë patriarkale, kur vdes babai, djali më i madh trashëgon çdo gjë, jo vetëm tokën por edhe gratë e babait, duke e inkuadruar këtu edhe vetë nënën e tij!

Për shkak të kësaj arsyeje të veçantë, vajzat nuk kanë qenë trashëgimtare me qëllim që të mos ndahej pasuria e babait dhe të mos përcillej në familje të tjera nëpërmjet martesës së saj. Kjo është arsyeja që në familjet tona shumë të vjetra është ende shumë i fortë theksimi i martesës së vajzave në suazat e vetë familjes. Ato premtojnë vajzën e dajës për djalin e dajës "në qiell", në mënyrë që vajza e dajës të mos nxjerrë trashëgiminë e saj jasht familjes, gjë e cila do të ndodhte po të martohej me një të huaj në këshillin e qytetit.

Kjo është arsyeja që historianët e vjetër dhe dijetarët modernë, të cilët shkruajnë historinë e besimit, kanë shpjegime të ndryshme për varrosjen e fëmijëve të gjallë femërore në periudhën e injorancës. Duke u nisur nga frika nga turpi, amoraliteti, përbuzja dhe paragjykimet, ose nga frika e martesës me njeri të papërshtatshëm, apo nga talljet dhe përqeshjet, siç thonë disa dijetarë, në religjionet primitive, vogëlushet u janë ofruar si viktima zotave të ndryshëm. Megjithatë, Kur’ani në mënyrë më të rreptë dhe më të qartë thotë se ajo ka qenë frika nga varfëria. Me fjalë të tjera, arsye ka qenë faktori ekonomik.

Shpjegimet tjera janë vetëm fjalë të kota.

Sipas mendimit tim, interpretimi dhe shpjegimi, qartë nuk bëhen vetëm për shkak të shpjegimit shkencor të arsyes për vrasjet e këtilla, por ato bëhen me qëllim që t’i turpërojnë dhe degradojnë njerëzit që flasin për përgjegjësitë etike, morale dhe fisnikëruese të cilat fiset i kishin lidhur me varrosjen e foshnjave vajza të posalindura.

Veprimi i tyre i vrazhdë jonjerëzor buronte nga niveli i tyre i ulët njerëzor, nga bastardimi, frika nga varfëria dhe dashuria ndaj pasurisë. Ky ka qenë rezultati i drejtpëdrejtë i frikës dhe pafuqisë së tyre, ky ka qenë lëshimi i perdes së mashtrimit për shkak të fshehjes së veprimit të tyre, në tentimet që gjithë këtë ta shpjegojnë me fjalë të fisnikërisë, nderit, integritetit, dëlirësisë dhe të respektit.

Kur’ani thekson:

"... që fëmijët tuaj, për shkak të varfërisë të mos i mbytni. Ne edhe juve edhe ata ju ushqejmë" (el-En'âm:151).

Kjo shpjegon shkakun kryesor të tragjedisë. I zgjon njerëzit. E dyta, përgënjeshtron shpjegimet e rrejshme etike dhe humane. Në mënyrë momentale dhe të hapur thotë se praktika nuk është as etike e as fisnike,por aq më parë ajo është qind për qind ekonomike.Buron nga makutëria dhe pasuria, nga dobësia dhe frika.

Para kësaj, opinioni nuk ka qenë i njohur me ndijimet e tyre të vërteta. Ndryshe nga klasa e eksploatuar, shumica e njerëzve kanë besuar se kjo është reaksioni i vetëdijes publike. Kanë besuar se kjo dëshmon shpirtin e guximshëm dhe se ka mbrojtur nderin familjar. Shoqëria fisnore arabe ia jepte gjithë vlerën njerëzore birit, ndërkaq për bijën konsiderohej se asaj i mungon çdo dëlirësi dhe autenticiteti njerëzor.

Mashkulli nuk është i aftë vetëm të krijojë mjete për jetën e vet, po gjithashtu ai është ndihmë e babait, mbrojtës i familjes, hero familjar dhe fisnor, si dhe krenari e gjinisë së tij, bartës i vlershmërisë së trashëgimisë së tij, vazhduesi i ekzistencës shoqërore, shpirti i familjes së tij, pronari i emrit, rojtar i institucioneve dhe fiseve i cili ndezë kandilin familjar pas vdekjes së babait të tij. Bija është element brenda familjes, pjesa e gjallë e orendive shtëpiake. Pas martesës, personaliteti i saj tretet në shtëpinë e të huajit. Bëhet pjesë e orendive në një shtëpi tjetër, në të cilën nuk mund të mbajë madje as mbiemrin e saj. Fëmijët e saj i takojnë njeriut të huaj. Ata mbajnë emrin e tij dhe janë trashëgues të trashëgimisë e cila po ashtu është e huaj për nënën e tyre.

Mashkulli disponon me fuqi materiale dhe kapital ekonomik, ai i ndihmon shoqërisë dhe sistemit patriarkal. Ai zbukuron jetën, ai ka autoritet, famë, vlerë dhe kredibilitet shpirtëror.

Ai mbështet autenticitetin e familjes. Ai është që ofron sigurinë dhe mjetet për jetesë, dhe i cili është autoriteti i ardhshëm i asaj familjeje. Ndërkaq, vajza, asgjë. Ajo në përgjithësi është pronë private e shtëpisë, bima e cila familjes i jep fryte. Ajo është aq e dobët saqë çdo herë duhet të jetë e mbrojtur.

Si zogu të cilit i është lidhur guri për këmbe që të mos fluturojë, ajo, si gur, pengon luftëtarin në sulmin e lirë mbi tendat dhe fortifikatat e armikut. Edhe atëherë kur mbron fisin e vet, luftëtari përherë ëshë i brengosur që ajo të mos merret si robëreshë.

Moskujdesi më i parëndësishëm i tij mund të shkaktojë që ajo të bie në duart e armikut. Me këtë rast, i gjithë fisi do të duronte turpin e robërimit të saj.

Gjatë kohëve të paqes, familja duhet të jetë syçelë që ajo të mos e turpërojë. Pas gjithë këtyre brengave, përpjekjeve, mundimeve, shpenzimeve, shqetësimeve, vjen njeriu i huaj dhe e merr me vete.

Ajo është si ara të cilën e punon tjetërkushi dhe mbledh të korrat.

Për këtë arsye, zgjidhja më e mirë është që, natyrisht asnjë tjetër, të vritet derisa është në përqafimin e nënës së vet, ose që në moshën më të re të jetë e dhënë për martesë, ndërkaq varri i ftohtë të emërtohet "dhëndër". Mashkulli i cili nuk ka djem konsiderohet "i shkëputur". Ai nuk ka filizat e vet, nuk ka përhershmëri, ai është shterp. Madje edhe termi "kavtar" do të thotë përmbushje, fitim, mirëqenie, ashtu siç nënkupton edhe atë që ka pasardhës dhe shumë fëmijë. Zoti në përgjigjen pabesimtarëve të cilët Të Dërguarin e Tij të dashur e quanin "të shkëputur", i solli lajme të mira Të Dërguarit se ai do të ketë pasardhës të shumtë.

Në një mjedis të këtillë, është pjekur çasti që fati të shmangë më një anë velin i cili e fshehë. Është koha e inkuadrimit dhe e orientimit të gjendjes së gjërave.

Jeta është bërë gji deti i qetë dhe i rehatshëm.

Koha është për një përmbysje serioze dhe krijuese. Koha është që të fillojnë të fryjnë erëra të forta. Përnjëherë, një plan mahnitës fillon të realizohet, i ëmbël por i vështirë.

Dy njerëz janë zgjedhur që ta realizojnë këtë plan, babai dhe e bija. Muhammedi (a.s.), duhet të bartë barrën e rëndë, ndërkaq Fatimeja (e bija e tij), duhet t’i shprehë në vetvete vlerat e reja të posakrijuara dhe revolucionare.

Lindja e Fatimesë

Fisi më i madh arab është fisi Kurejsh. Qa’beja është në duart e tij, që natyrisht i jep dinjitetin fisnor. Pjesëtarët e këtij fisi janë të ndarë në dy familje të mëdha: Beni Emevite dhe Beni Hashimite. Beni Emevitët janë më të pasurit, ndërkaq Beni Hashimitët janë më të respektuarit, meqë janë përgjegjës për mbikëqyrjen e punëve në Qabe.

Abdulmuttalibi është nga kjo familje, mirëpo në këtë kohë ai është i ndjerë, ndërsa djali i tij, Ebu Talibi, udhëheqësi i Beni Hashimitëve, s’ka fuqinë të cilën e kishte babai i tij i ndjerë.

Ai falimentoi në tregtinë e tij. Jeton në varfëri dhe fëmijët e vet i ka dhënë nën përkujdesjen e familjes së vet.

Ndërmjet fiseve u zhvillua rivaliteti intensiv. Emevitët bëjnë përpjekje që të përfitojnë mbikëqyrjen mbi gjithë pasurinë dhe nderimet më të larta të Kurejshitëve. Ata dëshironin që njëkohësisht ta shkatërrojnë pikëmbështetjen shpirtërore të Hashimitëve.

Në fisin Hashimit, familjes së Muhammedit (a.s.) i është shprehur besim i ri. Nipi i Abdulmuttalibit sapo u martua me Hadixhenë, të vejën e pasur dhe shumë të nderuar të Mekkes.

Kjo martesë u mundësoi pozitë më stabile shoqërore.

Shëmbëlltyra personale dhe personaliteti i Muhammedit (a.s.) që dalin në sipërfaqe, besimi dhe kredibiliteti që e gëzon ndërmjet njërëzve, e veçanërisht ndërmjet gjithë Hashimitëve dhe prijësve Kurejshitë, e gjithë kjo i bënë të vetëdijshme faktet se ai ruan nderin e Abdulmenafit dhe se ai është mbrojtës i dinjitetit të Hashimitëve.

Veçanërisht, ata ndjejnë se ai do të jetë bartës i nderit dhe dinjitetit të cilat i kishte Abdulmuttalibi.

Hamza është mashkull atlet. Ebu Lehebi është njeri të cilit i mungon besimi. Abbasi është i pasur, por i mungon karakteri. Ebu Talibi është i ndershëm, por i varfër. Muhammedi është i vetmi i cili së bashku me bashkëshorten e tij ka edhe karakter. Gjithashtu ai ka rininë e vet. Ata kanë pasuri të konsiderueshme dhe janë pjesë e trungut familjar të Beni Hashimitëve. Nga kjo familje doemos do të rezultonte një përparim i madh. Hija e tyre do të bie në Mekke.

Të gjithë presin lindjen e djemve në këtë familje, djemve të cilët do t’i sjellin fuqi, besim dhe autoritet familjes së Abdulmuttalibit.

Por, fëmija i parë i lindur është vajzë, Zejnebja.

Por, familja pret djalin.

Fëmija i dytë është vajzë, Rukijje.

Pritjet bëhen me intensive dhe nevoja po ashtu rritet.

Vajza e tretë, Ummi Kulthumi.

U lindën dy djelmosha, Kasëmi dhe Abdull-llahu.

Bartin premtime të mëdha. Por ata nuk lulëzojnë. Vdesin në fëmijëri. Tash në atë shtëpi ka tre fëmijë, dhe që të trija janë vajza.

Nëna ka mbushur vjetët. Ajo ka më se 60 vjet. Babai, edhe pse i do vajzat e veta, ndan ndjenjat e fisit të vet dhe pritjet e tij.

A thua Hadixheja, e cila gati është në fund të jetës së saj, mund të lindë fëmijë tjetër? Shpresat janë zbehur tepër.

Po! Gëzimi dhe shpresa edhe një herë kaplojnë shtëpinë.

Shqetësimi arrin kulmin. Ky është shansi i fundit për familjen e Abdulmuttalibit, shpresa e fundit.

Por, përsëri u lind vajzë.

Ia dhanë emrin Fatime.

Gëzimi dhe shpresat e Hashimitëve kalojnë te Emevitët. Fati i armikut. Pëshpëritja e emrave dhe britmave përbuzëse: "Muhammedi është i "shkëputur", njeriu i cili është hallka e fundit në zinxhirin e farefisit të tij dhe i cili ka katër vajza. Asgjë më tepër".

Sa pikëlluese është e gjithë kjo. Sa rol të mrekullueshëm dhe të çuditshëm luan fati. Jeta kalon, ndërsa Muhammedi (a.s.) përmbytet në shtrëngatën e jetës dhe rrugës së vet. Ai zgjedhet si I Dërguar i Zotit (xh.sh.). Ai e pushton Mekken dhe i liron të gjithë të burgosurit e Kurejshitëve. Të gjitha fiset janë nën udhëheqjen e tij dhe hija e tij është mbi gjithë Siujdhesën e Arabisë. Shpata e tij pret fytyrat e perandorëve botërore. Kënga e tijë ushton në qiej e në tokë. Në një anë fuqia, në anën tjetër Pejgamberia, nderi i plotë i cili madje kurrë nuk do të depërtojë deri te truri i Emevitëve, i fisit të Hashimitëve, apo deri te truri i gjithë arabëve dhe joarabëve.

Tash Muhammedi është I Dërguar. Në qytetin e përmbushur nga valët e fuqishme të gëzimit, ai ka fuqinë dhe madhështinë të cilat qenia njerëzore asnjëherë s’mund t’i kuptojë. Druri i cili nuk rritet nga Abdulmenafi, as nga Hashimitët e as nga Abdulmuttalibi, por i cili rritet nga drita që ndriçon nën malin Hira.

Ai shtrihet prej një skaji deri në skajin tjetër të shkretëtirës, prej njërit deri në horizontin tjetër të tokës. Ai përherë përfshin dhe do të vazhdojë të përfshijë gjithë ardhmërinë deri në fund të historisë.

Ai njeri ka katër vajza.

Por, jo. Tri nga to kanë vdekur para tij. Tani ai ka vetëm një fëmijë, bijën më të re, Fatimenë.

Fjala e Kur’anit, Kevther

Muhammedi (a.s.) është trashëgimtar i gjithë nderit familjar, trashëgimtar i llojit të ri të pasurisë që nuk është bazuar as në lidhjet e gjakut, as në tokë e as në para, por në fenomenin e vetëdijësimit. I lindur nga besimi, xhihadi, revolucioni, mendimet dhe humaniteti, ai është valë e mrekullueshme. Ai arrin deri te shpirti më i lartë i vlerës. Ai është i shoqëruar me historinë e gjinisë njerëzore, jo me atë të Abdulmuttalibit, Abdulmenafit, Kurejshitëve e as të arabëve. Ai është trashëgimtar i Ibrahimit, Nuhut, Musait, Isait, ndërsa Fatimeja është trashëgimtarja e tij e vetme.

Ta kemi dhënë kevtherin, o Muhammed! Për Krijuesin tënd, përforco lutjen dhe sakrifiko devenë. Ky është ai, armiku yt më i madh, i cili është i kotë.

Ai, armiku yt me dhjetë djem, është "i shkëputur". Ai është i padobishëm, i kotë, pa trashëgimtarët më të lartësuar.

"Ne të japim kevtherin - Fatimenë". Në këtë mënyrë revolucioni paraqitet më thellësitë kohore të vetëdijes.

Tash bija bëhet pronare e vlerave të babait të vet, trashëgimtare e gjithë nderit të familjes së vet. Ajo është vazhdim i zinxhirit të të parëve të shquar, vazhdim i cili fillon me Ademin dhe përcillet në të gjithë prijatarët drejt lirisë dhe vetëdijes në shoqërinë njerëzore. Ai shtrihet deri te Ibrahimi dhe i ofron Musain dhe Isain nga vetja. Shtrihet deri te Muhammedi (a.s.).

Hallka e fundit në këtë zinxhir të Drejtësisë së Shenjtë, zinxhirit korrekt të së vërtetës, është Fatimeja, bija e fundit e familjes e cila dëshironte dhe pritte djalë.

Muhammedi (a.s.), e kishte të njohur se ç’kishin përgatitur duart e fatit për të. Ndërkaq, Fatimeja, po ashtu e dinte se kush është. Po! Ky mësim shkaktoi një revolucion të tillë. Gruaja, në këtë fe, kështu është e liruar. A thua është kjo feja e Ibrahimit, ndërsa ata, trashëgimtarët e saj?

Nderi i dhuruar robëreshës

Askush s’ka të drejtë që të varroset në xhami. Xhamia më e madhe në botë është Mesxhidul-haram e cila gjendet në Mekke. Qabeja. Kjo shtëpi i takon Zotit. Ajo i është dedikuar Zotit. Ajo është drejtimi nga i cili janë drejtuar të gjitha ceremonitë e namazit. Zoti urdhëroi, ndërsa Ibrahimi e ndërtoi këtë shtëpi. Ajo është shtëpia, me çlirimin e së cilës është nderuar I Dërguari i Islamit. Ai e çliron "këtë shtëpi", shkon rreth e qark saj dhe përkulet që të bëjë sexhde ndaj saj. Të gjithë të dërguarit e mëdhenj që i njeh historia, janë shërbëtorë të kësaj shtëpie. Mirëpo asnjë i dërguar nuk ka të drejtë që të varroset aty. Ibrahimi e ndërtoi, mirëpo s’u varros aty, Muhammedi (a.s.), e çliron, por edhe ai nuk varroset aty. Në gjithë historinë ekziston një, dhe vetëm një individ të cilit i është dhënë një privilegj i tillë. Zoti i Islamit pëlqeu vetëm një individ dhe i dha nderin që të varroset në Shtëpinë e Tij të veçantë, nderin që të varroset në Qabe. Kush është ky individ? Gruaja. Robëresha Haxhere (gruaja e dytë e Ibrahimit dhe nëna e Ismailit).

Zoti e urdhëroi Ibrahimin që të ndërtojë monumentin më të madh të ibadetit për njerëzimin, e pranë tij, varrin e kësaj gruaje. Njerëzimi përgjithmonë duhet të tubohet rreth varrit të Haxheres dhe të sillet rreth e rrotull.

Zoti i Ibrahimit nga bashkësia e stërmadhuar njerëzore zgjodhi gruan, si ushtarin e paemër të tij, nënën, atë, robëreshën. Me fjalë të tjera, Zoti zgjodhi qenien të cilës, në të gjitha sistemet e njerëzimit, i mungojnë dinjiteti dhe nderi.

Nderi i dhuruar bijës së Pejgamberit

Po, në këtë shkollë të të menduarit u bë një revolucion i tillë.

Në këtë fe, gruaja është e liruar në këtë mënyrë. Në këtë mënyrë Islami i nderon gratë. Dhe edhe një herë Zoti i Ibrahimit zgjodhi Fatimenë. Fatimeja, si vashëz, merr vendin e djalit si trashëgimtare e famës së brezit familjar të saj, duke ruajtur vlerat dinjitoze të të parëve të saj dhe duke vazhduar më tej trungun dhe besimin e saj familjar.

Në shoqërinë ku lindja e vajzës konsiderohet turp i madh, të cilin turp mund ta lajë vetëm varrosja për së gjalli e saj, ku dhëndri më i mirë, për të cilin mund të shpresojë babai i saj, është "varri", Muhammedi e di se çka i bëri fati, ndërkaq Fatimeja e di se cila është ajo.

Prandaj historia shikon me habi mënyrën në të cilën është sjellur Muhammedi ndaj vajzës së tij të re, Fatimesë, mënyrën në të cilën i drejtohej dhe mënyrën në të cilën e lartësoi.

Do të shohim se shtëpia e Fatimesë është pranë shtëpisë së Muhammedit. Fatimeja dhe bashkëshorti i saj, Aliu, janë njerëzit e vetëm që jetojnë pranë Xhamisë së Të Dërguarit. Ata janë prej shtëpisë së njëjtë sikur ai, dhe vetëm oborri prej dy metrash i ndan dy shtëpitë.

Dy dritare, të kthyera njëra kundruall tjetrës, hapin shtëpinë e Fatimesë drejt shtëpisë së Muhammedit. Çdo mëngjes I Dërguari hap dritaren e vet që të përshëndesë bijën e tij të re.

Do të shohim se sa herë që I Dërguari niset në rrugë, troket në dyert e shtëpisë së Fatimesë dhe përshëndetet me te. Fatimeja është personi i fundit që i dëshiron rrugë të mbarë. Sa herë që të kthehet nga rruga, Fatimeja është e para të cilën e kërkon ai.

Ai troket në dyert e shtëpisë së saj, duke pyetur se si është ajo. Në disa dokumente historike është shënuar se ai puthte fytyrën dhe duart e Fatimesë. Ky lloj i sjelljes është më shumë se lidhja e zakonshme ndërmjet babait dhe bijës së tij. Baba i cili puthë duart e bijës së vet edhe atë të bijës më të re! Sjellja e tillë në shoqërinë e atillë u jep grusht të fortë revolucionar marrëdhënieve familjare dhe jonjerëzore në atë mjedis. "I Dërguari i Islamit puthë duart e Fatimesë". Qëndrimi i tillë ua hapë sytë njerëzve autoritarë, politikanëve dhe shumicës së popullit musliman të tubuar rreth Të Dërguarit, në mahnitjen e madhështisë së Fatimesë".

Ky lloj i sjelljes nga ana e Të Dërguarit të Islamit mëson humanitetin, mëson njerëzimin që të çlirojë vetveten nga mashtrimet historike dhe tradicionale. E mëson njeriun që të zbresë nga froni i faraonit, që të shmangë anash krenarinë e tij dhe persekutimin e vrazhdë dhe të përkulë kokën kur të takohet me gruan. I mëson gratë që të pretendojnë lavdinë dhe bukurinë e njerëzimit dhe t’i eliminojnë ndjenjat e tyre të vjetra dhe të reja të inferioritetit, të përulshmërisë dhe përdheshmërisë.

Prandaj fjalët e Të Dërguarit nuk shprehin vetëm bujarinë atërore, por ato njëkohësisht sjellin përgjegjësinë dhe obligimet rigoroze. Ai e shpreh respektin e tij ndaj saj dhe për të thotë kësisoj:

Për çfarë arsye e gjithë kjo përsëritje? Përse I Dërguari insiston në lartësimin e bijës së vet të re? Përse insiston në lavdërimin e saj para njerëzve? Përse dëshiron që të gjithë njerëzit të jenë të vetëdijshëm për ndjenjat e tij të veçanta ndaj saj? Dhe, tekefundit, përse ai aq shpesh përsëriti fjalën "lëndim" duke e lidhur me Fatimenë?

Përgjigjja në gjithë këtë është shumë e ndjeshme dhe e rëndësishme. Kjo përgjigje është e qartë. Historia ndaj saj dha përgjigjen e vet. Fshehtësia e këtyre fakteve do të zbulohet në ardhmërinë e përafërt, vetëm pas disa muajve të shkurtër nga vdekja e babait të saj.

Nënë e babait të vet

Historia përherë nuk bën fjalë vetëm për "kolosët", sepse ajo u është përkushtuar atyre. Fëmijët përherë harrohen. Fatimeja është fëmija më i ri në familje. Fëmijëria e saj kalon nëpër shtrëngata të ndryshme. Dita e lindjes së saj është diskutabile.

Taberaniu, Ibn Is'haku dhe Ibn Hashimi përmendin pesë vjet para misionit Të të Dërguarit. Muravej el-Zahib Mesudi thekson të kundërtën, pesë vjet pas misionit Të të Dërguarit.

Jakubi zgjedh mjedisin, por jo tërësisht, duke shënuar se Fatimeja u lind "pas Shpalljes". Kështu ekzistojnë dallime të shumta në kuptimet e atyre të cilët i shënonin gojëdhënat. Sunitët, po ashtu thonë se ajo u lind pesë vjet para misionit Të të Dërguarit, ndërkaq shiitët thonë se kjo ndodhi pesë vjet pas misionit të tij.

Këtë diskutim ua lëmë dijetarëve, me qëllim që të mund të na shpjegonin ditën e saktë të lindjes së saj. Ne merremi me vetë Fatimenë dhe me realitetin e saj ndaj këtu s'është me rëndësi se a thua ajo u lind para ose pas misionit Të të Dërguarit.

Ajo që është më se e qartë, është se Fatimeja mbeti vetëm në Mekke.

Dy vëllezërit e saj vdesin që në fëmijëri ndërsa Zejnebja, motra e saj më e madhe, e cila luan rolin e nënës së kësaj fëmije të dashur, shkon në shtëpinë e Ebu el-Asit. Fatimeja me dëshpërim të madh pranon mungesën e saj. Më vonë radha u vjen Rukijjes dhe Ummu Kulthumit. Ato martohen me djemtë e Ebu Lehebit, ndërsa Fatimeja mbetet edhe më e vetmuar. Këtë e themi me qëllim nëse supozojmë se ajo është lindur para misionit Të të Dërguarit.

Po qe se e pranojmë supozimin tjetër, atëherë Fatimeja që nga koha kur i hapi sytë, është e vetmuar. Në çfarëdo rasti, fillimi i jetës së saj koincidon me misionin e vështirë Të të Dërguarit, të përmbushur me luftë të rreptë, me vështirësi dhe dënime, hijet e të cilave mbulojnë shtëpinë e Të Dërguarit.

Përderisa babai i saj në shpatullat e veta bart autorizimin për ardhjen në vete të njerëzimit dhe vuan për shkak të armiqësisë së armiqve të njerëzimit, nëna e saj ndihmon bashkëshortin e saj të dashur. Me përvojat nismëtare nga fëmijëria, Fatimeja shijon vuajtjet, mjerimin dhe zemërimin e jetës. Meqë është shumë e vogël, ajo guxon të lëvizë lirisht përreth. Ajo e shfrytëzon këtë liri me qëllim që ta përcjellë babain e saj. Ajo është e vetëdijshme se babai i saj nuk ka jetën e vet të pavarur që të mund të marrë dorën e fëmijës së vet dhe të shëtisë lirshëm dhe lehtë nëpër rrugë e deri te tregu. Ai përherë ec vetëm. Në valët e armiqësive dhe armiqve të qytetit, ai noton i rrethuar nga rreziku i cili i kanoset nga të gjitha anët. Vashëza e vogël, e cila kupton fatin e babait të vet, nuk i lejon asnjëherë që të shkojë vetëm.

Shpeshherë sheh babain si qëndron në mesin e turmës së njerëzve.

Ai u flet butë, ndërkaq ata, në mënyrë të vrazhdë e largojnë nga vetja. Përgjigjja e vetme e tyre është përqeshja e tij dhe shprehja e armiqësisë. Ai përsëri ndihet i vetmuar dhe pa miq. Mirëpo në mënyrë të qetë dhe me plot durim, tubon grupin tjetër rreth vetes. Fillon fjalimin e vet përsëri që nga fillimi.

Në fund, i lodhur dhe pa kurrfarë përparimi të arritur, si etërit e fëmijëve të tjerë të cilët kthehen nga puna, ai, po ashtu, kthehet në shtëpi në kërkim të prehjes së vogël, e pastaj përsëri i kthehet punës së tij.

Historia na përkujton se, njëherë kur ka shkuar në Mesxhidul-haram, kur e kanë emërtuar me fjalë përbuzëse dhe kur e kanë rrahur, Fatimeja, vashëza e vogël, ka qëndruar e vetmuar në një largësi të vogël nga vendi i ngjarjes. Ajo ka shikuar se ç’ndodhte e pastaj është kthyer në shtëpi me babain. Ditën kur ai bënte sexhde në xhami, ndërkaq armiqtë e tij hedhnin ndytësirat e dhenve mbi të, Fatimeja e vogël, përnjëherë u afrua deri te babai i vet, i mblodhi dhe i hodhi ndytësirat. Pastaj me duart e saj të vogla plot dashuri pastroi kokën dhe fytyrën e babait të vet të dashur, e ngushëlloi dhe e ktheu në shtëpinë e tyre.

Njerëzit që e kanë parë këtë vogëlushe të hollë dhe të dobët pranë babait të saj të madh, e kanë ditur se sa ngushëllim i thellë është ajo për të. Ajo e përkrahte në vështirësitë dhe peripecitë e tij.

Në sjelljen e saj të pastër fëmijërore, ajo mëshirohej me të.

Për këtë edhe u quajt ummu ebîhâ, nënë e babait të vet.

Kështu filluan ditët e vështirësisë dhe urisë në luginën e Ebu Talibit, në mesin e të cilëve ishin edhe Beni Hashimitët e Abdulmuttalibi, përveç Ebu Lehebit, i cili iu bashkangjit armikut. Gratë, burrat dhe fëmijët u arrestuan në luginën e tillë të nxehtë e të thatë. Ebu Xhehli shkroi një kumtesë në emër të parisë kurejshite dhe e ngjiti në dyert e Qabes. Aty thuhej kështu:

"Asnjërit nuk i lejohet të kontaktojë me Hashimitët dhe me fisin e Abdulmuttalibit ngase marrëdhëniet mes nesh dhe atyre janë të këputura. Mos blini prej tyre gjë, mos u shitni gjë dhe mos u martoni me ta".

Ata i obliguan që ta përjetojnë burgun e tillë të vështirë me qëllim që për shkak të urisë, thatësisë e vështirësisë të rikthehen në idhujtari ose të vdesin! Të gjithë ata që ishin muslimanë dhe ata që nuk ishin bërë ende muslimanë, por ishin të lirë e pa marrë parasysh se mendonin ndryshe nga Muhammedi, ishin të bashkuar kundër armikut të përbashkët. Edhe pse ky grup nuk e njihte Islamin dhe nuk e kishte pranuar ate, ishte i bindur në pastërtinë e sinqeritetin e Muhammedit, në bindjen e tij të plotë dhe atë që deklaronte në dëshirën e tij ndaj së vërtetës, sinqeritetit dhe lirimit të popullit.

Këta besonin në të gjitha këto afinitete të tij, dhe njëherësh konsideroheshin më të mirë se mendimtarët konservatorë e frikacakë, në mesin e të cilëve ishin Ali ibën Umejje, ithtarët e regresivizmit dhe ata të cilët, edhe pse kishin parime të larta, revolucion të ri dhe nëpërmes Islamit, i kishin kuptuar iluzionet e Kurejshitëve dhe sistemin arab klasor që mbështetej në racë e rrjedhë familjare, por anonin nga Ebu Xhehli dhe Ebu Lehebi për t’i mbrojtur pozicionet e tyre, pasurinë e trashëguar dhe autoritetin në popull si dhe të jetojnë të sigurt e të qetë. Këta vetëm i vështronin torturat që përjetonin shokët e tyre, si psh. Bilalli, Ammari, Jasiri dhe Sumejja, por nuk kundërshtonin. Këta u larguan prej shokëve të tyre gjatë këtyre viteve të vështira dhe u angazhuan me jetën (dëfrimin) në qytet, në treg, në shtëpi e në familje. Këta nuk orvateshin t’u bëjnë rezistencë idhujtarëve, kriminelëve etj. Këta formuan traditën dhe trasuan rrugën. Vite më vonë, ithtarët e kësaj rruge dhe ndjekësit e fesë së tyre u zgjeruan më shumë se ithtarët e fesë së vetë Pejgamberit a.s. Shi’itët e vërtetë ishin Aliu, Ebu Dherri, Fatimeja, Husejni, Zejnebja dhe të gjithë muhaxhirët e ensarët. Këta ishin ndër muslimanët e parë që vazhduan praktikimin e devotshmërisë gjatë jetës së Pejgamberit, atëherë kur e anuloi si dhe pas vdekjes së tij, ngase ishin besnikë ndaj këtij parimi të dobishëm.

Sa i çuditshëm është njeriu!

Kur grafullon në shpirt zjarri i besimit të ri, në shoqëri formohet renesansë me rreziqe, kurse për njerëzit fillon sprovimi. Në këtë formë ata pastrojnë vetveten nga hipokrizia, edhe pse në fillim, njeriu në këto raste mendon se lundëron mes ngritjes e humbjes dhe mes respektit e nënçmimit.

Gjatë rrethimit të tillë të vrazhdë që zgjati tre vjet edhe jomuslimanët duruan dhe i përballuan urisë, qëndruan të bashkuar dhe nuk u thyen nga vështirësitë e përjetuara, dhe në këto raste të rëndësishme të historisë islame ata kontribuan në këtë revolucion të madh njerëzor dhe iu bashkangjitën Muhammedit, Aliut e muhaxhirëve në përpjekje e vuajtje.

Në qytet mbretëronte kënaqësia, xhahilijeti, regresivizmi, dëfrimi dhe inferioriteti. Gjatë kësaj periudhe trevjeçare fisi hashimit dhe ai i Abdulmuttalibit u privua nga qyteti, jeta, njerëzit, nga liria, bile edhe nga buka. Gjatë kësaj periudhe ndonjë dashamir që kishte sukses të fshihej nga rojtarët kurejshitë ose nga spiunët, i vizitonte natën të burgosurit dhe të privuarit nga ushqimi si dhe i furnizonte me ushqim.

Njerëzit që ishin përgatitur për të vdekur, ishin durimtarë!

Sa’d ibën Ebi Vekkasi, i cili ishte në mesin e të të rrethuarve, dëshmon: "Një natë kisha aq uri të madhe saqë kur gjeta diçka të butë që nuk ishte as e ftohtë e as e ngrohtë, menjëherë e gëlltita. Edhe pse kaluan dy vjet, ende nuk di se ç’gëlltita!"

Edhe pse është një histori e kaluar, nëse e kontemplojmë gjendjen e tillë, do të shohim se ç’përjetuan anëtaret e familjes së Pejgamberit a.s.

Të gjitha këto familje përjetuan maltretime, urinë, izolimin dhe varfërinë për hir të kësaj shtëpie.

Vetë Pejgamberi a.s. ishte përgjegjës për të gjithë. Fëmija qante nga uria, i sëmuri rënkonte nga sëmurja, pleqtë përjetonin çaste të vështira. Këto tre vjet që e maltretuan dhe e torturuan popullin nuk penguan dashurinë e tyre ndaj Muhammedit a.s. por e karakterizuan me respekt, burrëri e sinqeritet.

Këto ngjarje që i përjetoi njeriu në shpirtin, në besimin dhe në jetën e tij, tepër ndihmuan në zemrën e tij të butë!

S’ka dyshim se ushqimi që sillej natën, së pari i ofrohej Pejgamberit a.s., e pastaj ai e ndante me të tjerët. Në këtë aktivitet, kontribut të papërshkruar jepte e shoqja dhe e bija e tij.

Në mesin e të rrethuarve ishte Hadixheja me të bijën e vet të vogël Fatimenë dhe me dy motrat e saj Ummu Kulthumin dhe Rukijjen, të cilat ishin të martuara për dy bijtë e Ebu Lehebit. Në shenjë urrejtjeje ndaj Pejgamberit a.s. dhe me qëllim dëmtimi, Ebu Lehebi i urdhëron të dy djemtë e vet që t’i lëshojnë gratë e tyre. Rukijja pastaj martohet me Uthmanin, i cili ishte i ri, i bukur i pasur dhe të dy emigrojnë në Etiopi.

Gjithashtu edhe Ummu Kulthumi hedh poshtë jetën e dëfrimit e të lumturive dhe pranon jetën e babait të vet madhështor që zhvillohej brenda suazave të embargos e urisë, përkundër jetës së qetë që mund ta përjetonte në shtëpinë e Ebu Lehebit dhe të burrit të saj Utejbes.

Ditët e izolimit ishin jashtëzakonisht të vështira e të lodhshme. Errësira e natës i mbulonte banorët e këtij vendi të izoluar nga bota. Javët, muajt e vitet kalonin shumë ngadalë për shpirtrat e lodhur dhe për trupat e rraskapitur që e shoqëronin Pejgamberin a.s. në vuajtje e fatkeqësi.

Gjendja e familjes së Pejgamberit a.s. ishte specifike. Pejgamberi a.s. ishte ai që bartte barrën kryesore mbi vete. E bija e tij Ummu Kulthumi shkatërroi jetën e vet dhe u dëbua nga shtëpia e burrit të saj. E bija e tij Fatimeja, ishte vogëlushe e moshës dyvjeçare, ose trevjeçare, ose trembëdhjetëvjeçare ose dymbëdhjetëvjeçare, ishte e dobët dhe kishte shpirt të ndijshëm.

E shoqja e tij Hadixheja ishte në moshën shtatëdhjetëvjeçare, kishte përjetuar periudhën e fillimit të mesazhit dhe tre vjet urie e mundimi. Përveç sprovës së tillë që e përjetonte me të shoqin dhe me të bijat e saj, asaj iu desht të durojë edhe vdekjen e dy djemve të vet. Situata e tillë e dobësoi aq shumë saqë në çdo moment pritej vdekja e saj.

Uria që mbretëronte në familjen e Pejgamberit a.s. ishte aq e madhe saqë Hadixheja, e cila kishte qenë e pasur dhe çdo gjë kishte sakrifikuar në udhën e Muhammedit a.s., u detyrua të fusë një copë lëkure në ujë dhe atë ta mbajë mes dhëmbëve.

Fatimeja e vogël dhe e ndijshme ishte kënaqësia shpirtërore e babait dhe e nënës së saj ngase ishte më e vogla. Kënaqësia e tillë shpirtërore është një ekspresivitet i zakonshëm në mes popujve.

Një ditë prej ditëve të fundit të rrethimit, vdekja iu afrua Hadixhesë dhe ra në shtrat, e afër saj qëndronin Fatimeja dhe Ummu Kulthumi, kurse Pejgamberi a.s. kishte dalë që t'ua ndajë ushqimin njerëzve.

Kur e përjetoi Hadixheja moshën, dobësinë dhe mundin në trupin e vet pëshpëriti: "Sikur të më vijë exheli kur të përfundojnë këto ditë të zeza e të vdes me shpresë e hare!". Në atë rast qan Ummu Kulthumi dhe thotë:

"S’është gjë, oj nënë, mos më mjero!".

Ajo i përgjigjet: "Po, s’është gjë! Betohem në Zot, oj vogëlushja ime, se nuk mërzitem për veten time. Asnjë grua kurejshite nuk i ka begatitë e mia, bile edhe në botë nuk ka ndonjë grua që e ka nderin që e kam unë! Burri im është Pejgamberi i Zotit, dhe mjafton për mua në Ahiret se jam prej të parave që e besuan dhe nëna e atyre që i besuan."

Përsëri filloi të pëshpëritë në vete:

"Zoti im, s’mund t’i numëroj begatitë që m'i dhurove! Nuk më vjen fare keq, Zoti im, se vij te Ti! Dëshira ime është që t’i meritoj begatitë tua!"

Kështu, vdekja, heshtja dhe keqardhja mbretëruan në shtëpi mbi kokat e Hadixhesë, Ummu Kulthumit dhe Fatimesë. Papritmas u duk Pejgamberi a.s., në fytyrën e të cilit vërehej shpresa, besimi, fuqia dhe shpëtimi, dhe dukej sikur tre vjetët e kaluar në vetmi, uri e vuajtje të rëndë që lodhën shpirtin, vetëm ia kishin përforcuar trimërinë, dëshirën dhe besimin.

Vdekja e Hadixhesë

Përfunduan vitet e rrethimit të zi e Hadixheja përjetoi shpëtimin e muslimanëve dhe lirinë e burrit të vet të dashur e të bijave të sinqerta. Pejgamberi përjetoi fitoren e parë kundër kurejshitëve.

Fati që iu përcaktua këtij njeriu për ndryshimin e historisë nuk lejon të reflektohet në fytyrën e tij ndonjë qetësi ose kënaqësi, ngase përjeton dy tragjedi të njëpasnjëshme. Menjëherë pas shpëtimit, brenda një kohe të shkurtër, vdesin Ebu Talibi dhe Hadixheja.

Ebu Talibi është kujdesur për rritjen e Muhammedit dhe ia ka kompensuar dashurinë e humbur prindërore dhe dashurinë ndaj gjyshit Abdulmuttalibit. Ai e përmbante dhe i ndihmonte djaloshit Muhammed, e kishte punësuar tek Hadixheja dhe kishte ndihmuar në martesën e tyre.

Asnjëherë nuk është larguar prej tij gjatë tre vjetëve të rrethimit. Ky ishte edhe faktori që mbrojti Muhammedin nga torturat e vuajtjet që i përjetonin ithtarët tjerë.

Ç’të them?

Tash ai humbi të vetmin mbrojtës nga rreziqet dhe urrejtjet e qytetit.

Ai gjithashtu humbi Hadixhenë, e cila ishte prehje në jetën e tij individuale. Në moshën njëzetepesëvjeçare, kur ishte jetim, bari e i varfër, u njoftua me këtë grua dyzetvjeçare ose dyzetepesëvjeçare, dhe me të filloi t’i ndajë vuajtjet dhe mundimet.

Përveç dashurisë që e gjeti tek ajo, ajo e shpëtoi nga varfëria e vështirësia si dhe ia kompensoi dashurinë, kujdesin dhe mbikëqyrjen materiale.

Prej fillimit të shpalljes e deri në vdekje, Hadixheja e shoqëroi në të gjitha rrëmujat, vështirësitë, rreziqet, frikat, urrejtjet, armiqësitë dhe tradhtitë që i përjetoi.

Ajo ishte afër zemrës e shpirtit të tij ngase në asnjë çast nuk u largua prej tij dhe ia dhuroi çdo gjë nga jeta e saj, si dashurinë, besimin, sakrifikimin dhe pasurinë.

Nevoja e tij për te, në atë kohë ishte jashtëzakonisht e madhe.

Kështu, ai humbi mbrojtësin, shokun, besimtaren e parë dhe nënën e Fatimesë, kurse Fatimeja humbi nënën e vet. Vuajtjet u shtuan!

Me shkuarjen e Ebu Talibit, Pejgamberi a.s. ngeli i vetmuar para urrejtjeve dhe armiqësive.

Kur u vërejt durimi dhe qëndrimi i Muhammedit e i ithtarëve të tij, urrejtjet dhe armiqësitë u shtuan edhe më tepër.

Pejgamberi a.s. përjetoi vetmi të kobshme ngase Ebu Talibi nuk ishte në Medine e as Hadixheja në shtëpi.

Fatimeja tash fillon t’i përjetojë barrën e urrejtjet e tilla, dhe pikërisht për këtë edhe thirret "nëna e babait të saj".

Kur i shkonin motrat në shtëpitë e burrave të tyre, ajo kapej për teshat e nënës së saj dhe thoshte:

"Oj nënë, asnjëherë nuk kënaqem në ndonjë shtëpi sikurse në këtë! Asnjëherë nuk do të ndahem prej jush derisa të jem gjallë!"

Në atë rast, Hadixheja i përgjigjej me një buzëqeshje.

"Edhe ato thonin kështu, bile edhe ne thonim kështu. Lejo që koha ta bëjë të veten!"

Mirëpo Fatimeja reagonte dhe thoshte: "Jo, asnjëherë nuk do ta braktis babain tim, dhe askush nuk do të mund të më largojë."

Kështu, nëna heshtte!

Fatimeja ndiente në vete një mesazh të tillë: Dashuria e saj nuk ishte dëshirë e fëmijëve. Besimi i saj u shtua atëherë kur filloi mesazhi t’i shpallet babait të saj. Në këtë kontekst, ai thotë: "O Kurejsh! Blini shpirtrat tuaj, unë nuk mund t’ju ndihmoj te Zoti! O bijtë e Abdulmenafit, nuk mund t’ju ndihmoj te Zoti! O Abbas ibën Abdulmuttalib, nuk mund...!

Në atë rast, Fatimeja i përgjigjet me një qetësi e bindje në vete: "Po o babai ynë i dashur dhe o thirrësi ynë i sinqertë!"

Çudi!?

Si i drejtohet asaj para parisë së Kurejshëve, Beni Hashimitëve dhe Beni Adbulmenafëve edhe atë duke ia përmendur vetëm asaj emrin, dhe duke qenë e vogël?.

Vogëlushja e vogël, e cila deklaronte se nuk do të largohet asnjëherë nga babai i saj, dalëngadalë rritet dhe ndien në vete përgjegjësinë e obligimin.

Vitet e para të jetës së saj ishin gjithashtu edhe vitet e para të shpalljes, të vështirësive të mesazhit e të vuajtjeve.

Nga të gjithë fëmijët e Muhammedit a.s., Fatimeja më së shumti e barti barrën e vështirësive mbi vete dhe barrën e përgjegjësisë që e kishte babai i saj nga mesazhi. Ajo ndiente përgjegjësinë ashtu siç e ndienin prindërit e saj!

Një ditë Hadixheja e brengosur i thotë Fatimesë. "Oj bija ime, pas meje do të shohësh çudira! Unë do të vdes nesër ose pasnesër. Dy motrat tua, Zejnebja dhe Rukijja janë të lumtura në shtëpitë e burrave. Jam e qetë ndaj Ummu Kulthumit ngase ajo ka përvojë jete, kurse ti, oj Fatime, je e zhytur në vështirësi, vuajtje e peripeci të njëpasnjëshme e të shumta!"

Në atë rast, sikur i ndihmon babait të vet në përgjegjësinë nga mesazhi, i përgjigjet: "Ngadalë, oj nënë, mos u shqetëso!

"Idhujtaria e Kurejshit do t’i torturojë e maltretojë muslimanët me të madhe. Pra, le të gëzohen muslimanët nga vuajtjet e tilla!"

Fatimeja meriton t’i shijojë torturat e tilla ngase ka nderin që të jetë bartëse e bekimit si bijë e Pejgamberit a.s. dhe për shkak të dashurisë e respektit që kishte ndaj saj!

Urrejtja dhe armiqësia arritën kulmin pas vdekjes së Ebu Talibit. Një grup i ithtarëve dhe i të afërmve të Pejgamberit u strehua në Etiopi, kurse një grup tjetër i përjetoi torturat, të cilat u ashpërsuan edhe më tepër kur kurejshitët vendosin t’i izolojnë. Muhammedi a.s., i cili ishte në moshën pesëdhjetëvjeçare dhe jetonte një jetë përplot vështirësi, jeton me të bijën e vet të pikëlluar Fatimenë. Nuk kaloi një kohë e gjatë kur shtëpia e tij u pasurua me një fëmijë.

Askush nuk e di se ç'sjell kaderi!

Aliu!

Po, Aliu nuk duhet të rritet e të plaket në shtëpinë e babait të vet, por duhet që ta shoqërojë Fatimenë prej foshnjërisë e deri në pleqëri në shtëpinë e babait të saj.

Fati i këtij fëmije është i lidhur ngushtë me fatin e këtij babai dhe kësaj vajze.

Historia fillon rrugën e vet. Në qetësinë misterioze fillon rrëmuja, e cila nesër do t’i shkatërrojë putat, të cilat mbronin fisin, pozitën e tij dhe diskriminimin, ashtu siç do t’i djegë veprat e teologëve që jetonin në pallatet e faltoreve të zjarrputistëve e do t’i shkatërrojë pallatet e frikës në Medain, e pastaj ta hedhë në det perandorinë e etur për gjak, pasion e skllavërim.

Pasi të korrë këtë fitore, atëherë i qaset pastrimit të zemrave e mendjeve nga traditat e legjendat e fëlliqta, nga ndjenjat e kalbura nga besëtytnitë, gjegjësisht çdo gjë të kthejë në anën e kundërt.

Ai ndryshon gjithësinë e fëlliqur me iluzione të rrjedhës, mburrjes fisore, sundimit të ashpërsisë e luftës, adhurimit të dheut, gjakut e udhëheqjeve në një gjithësi të mbushur me liri, barabarësi, drejtësi e xhihad. Njerëzit të cilët janë diktatorë në tokë, ai i zhduk dhe zëvendëson historinë e eshtrave të gdhendur, të gurëve të varrit dhe të byzylykut nga ari në histori të përbërë nga gjaku, jeta e lëvizja e njerëzve. Ai dëshiron të fillojë prej aty ku filloi I Dërguari i fundit. Të gjithë ishin të gatshëm për të flijuar jetën e për ta përjetuar varfërinë me qëllim që ta kalojnë jetën në mejdanin e xhihadit, në mësuarjen e njerëzve ose në burgjet e terrorit.

Fatimeja është e para në pikënisjen e mesazhit të historisë së rrezikshme.

Historia për të patur sukses, ka nevojë për Aliun.

Për këtë shkak varfëria e detyron fëmijën e Ibën Ebu Talibit që të transferohet te shtëpia e kushëririt, edhe pse babai ishte i gjallë. Dora e butë e varfërisë dëshiroi që ta mbrojë pastërtinë e tij nga xhahilijeti që të jetë dëshmitar i ajetit të parë të shpallur dhe që t’i përjetojë të gjitha ngjarjet që filluan me shpalljen, që t’i përjetojë vuajtjet, maltretimet e mundimet, që ta përmbushë obligimin që e mori në kohën e hixhretit, që të prezentojë në revolucionin islamik në Bedër, Uhud, Hajber, Hunejn, që të rritet afër Fatimesë, që të formojë familjen ideale njerëzore me Fatimenë dhe që të fillojë historinë e re ashtu edhe siç veproi Ibrahimi.

Hixhreti (emigrimi)

Gjatë periudhës trembëdhjetëvjeçare Fatimeja, së bashku me babain e vet, i përjetoi të gjitha vuajtjet e vështira në qytet, në shtëpi, e në rrethinë. Ajo u përballoi urrejtjeve të tilla të kobshme me shpirtin e saj subtil, i cili përjetonte pasojat e rrethit injorant. Duart e saj të vogla e përkëdhelnin Pejgamberin a.s. sikur të ishte nëna e tij.

Filloi hixhreti...

Muslimanët u nisën drejt Medines; e motra e saj Rukijja, e cila kishte emigruar së bashku me Uthmanin në Etiopi, ishte kthyer tek ajo në Medine. Në fund, Pejgamberi dhe Ebu Bekri dolën nga Mekka fshehurazi. Gjithashtu nga Mekka dolën Fatimeja e Ummu Kulthumi, por papritmas i sulmon një kurejshit i cili ishte i njohur me sulmet ndaj Pejgamberit, dhe i hedh në tokë.

Fatimeja u lëndua shumë ngase trupi i saj ishte dobësuar gjatë rrethimit trevjeçar. Ajo i përjeton dhembjet e tilla mes Mekkes e Medines. Ky gjest i pastër i ndërmarrë nga Huvejrith ibën Nekidhi, ndikoi shumë ndër muslimanët, posaçërisht në Pejgamberin e Aliun. Edhe pse kaluan tetë vjet, ata nuk harruan veprën e tij, dhe kur u çlirua Mekka, Aliu e shënoi emrin e tij në mesin e atyre që u lejohet gjaku. Ai duhej të ekzekutohej edhe në qoftë se ishte në Qabe.

Nuk është e rastit që Aliu të ndërmarrë diçka të tillë!

Në Medine

Tash ata janë në Medine. Pejgamberi ndërton xhaminë, e afër saj shtëpinë e vet me baltë, që i kishte dyert brenda në xhami. Më tej, ai proklamon "kontratën e vëllazërimit": "Bëhuni vëllezër në rrugë të Zotit!" Kështu, Xhafer ibën Ebi Talibi u bë vëlla i Mu’adh ibën Xhebelit, Ebu Bekri vëlla i Harixhe ibën Zuhejrit, Umer ibën Hattabi vëlla i Utban ibën Malikit dhe Uthmani vëlla i Evs ibën Thabitit.

Këtu u bë Muhammedi vëlla i Aliut.

Përsëri vërejmë se Aliu qëndron afër Muhammedit përpara të gjithë njerëzve.

Aliu bën edhe një hap afrimi ndaj tij.

Nëna e Aliut, Fatimeja, ishte kujdesur për Muhammedin, kurse babai i Aliut, Ebu Talibi, e kishte mbajtur. Vetë Muhammedi ishte rritur në shtëpinë e Aliut, ashtu siç ishte rritur Aliu në shtëpinë e Muhammedit afër bijës së Pejgamberit, Fatimesë, në kraharorin e nënës së Fatimesë, Hadixhesë.

Vulosja e lidhjes

Ai ishte kushëri i Muhammedit, dhe i biri i Muhammedit, e tash u bë edhe vëlla i tij. Ka ngelur vetëm një hap që rrumbullakëson përfundimin e që ishte caktuar në të kaluarën e Muhammedit për ta ngritur autoritetin e Islamit.

Fatimeja e mbrojti betimin e dhënë, gjegjësisht nuk u largua nga shtëpia e babait të vet, ku jetonte e vetmuar.

Të gjithë e dinin këtë gjë, posaçërisht kur refuzoi fejesën me Umerin e Ebu Bekrin. Të gjithë sahabët e dinin se Fatimeja prezenton një rast specifik dhe se Pejgamberi nuk e fejon pa u konsultuar me të.

Kështu, Fatimeja u rrit me Aliun, dhe ate e konsideronte si vëlla të respektuar e të afërt me babain e saj. Kaderi dëshiroi që këta dy të jetojnë bashkërisht prej fëmijërisë.

Këta dy nuk kishin lidhje gjatë periudhës së xhahilijetit, ngase jetuan nën dritën e shpalljes.

Ç’ndjente Fatimeja ndaj Aliut? Çka mendonte Aliu trim për Fatimenë?

Edhe nëse mund të paramendojmë përgjigjen, nuk do të mund ta përshkruajmë me fjalë.

Si t’i përshkruajë lapsi ndjenjat e thella e të formuara nga besa, dashuria, respekti e sinqeriteti, nga dashuria e vëllait dhe e motrës, nga besimi i përbashkët, nga afërsia e shpirtit, nga durimi ndaj rrugës së vështirë, nga afrimi që realizohej hap pas hapi e çast pas çasti me kalimin e kohës dhe nga burimi i dashurisë e inspirimit?

Pse heshti Aliu? Ai ishte njëzetepesëvjeçar, e Fatimeja nëntëvjeçare ose nëntëmbëdhjetëvjeçare. Unë e kuptoj qartë heshtjen e Aliut. Fatimeja kishte vendosur të jetojë me babain e vet, kujdesej në shtëpi dhe e konsideronte veten si nënë të tij. Si ta largonte Aliu prej shtëpisë vajzën që ishte aq shumë e lidhur për babain e vet? A ta lypë prej Muhammedit? Aliu dhe Fatimeja kishin ndjenja të barabarta.

Papritmas gjendja ndryshoi. Në shtëpinë e Pejgamberit erdhi Aisheja; e për herë të parë e të fundit Muhammedi pati një grua që ishte e re, e lëvizshme dhe me shumë energji. Dalëngadalë Fatimeja filloi të shohë se kjo grua e re e zëvendëson Hadixhenë, ndoshta jo në zemër, por në shtëpi, po. Kështu, Aliu fillon të mendojë se momenti i mundshëm është ofruar, mirëpo nuk posedon gjë, ngase jetoi në shtëpinë e Muhammedit dhe iu kushtua besimit e xhihadit, dhe për këtë shkak s’pati mundësi të fitojë. E tërë pasuria e tij ishte sakrifikimi në rrugën e Muhammedit dhe në besimin e Muhammedit!

Ç’posedon? A posedon shtëpi? Ai s’ka as shtëpi e as mobilie! Ai nuk posedon gjë!

I afrohet Pejgamberit kokulur e i turpëruar, e Pejgamberi e pyet: "Ç’dëshiron, o Ebu Hasan?"

Ashtu i turpëruar, pyet me një gjysmëzëri:

"O Pejgamber i Zotit, a më marton me Fatimenë?"

Në atë rast, Pejgamberi menjëherë i përgjigjet:

Të nesërmen e pyet në xhami: "A posedon diçka?", e ai i përgjigjet: "Asgjë, o I Dërguari i Zotit!

Pejgamberi a.s. e pyet: "Ku e ke mburojën që ta dhashë në Bedër?"

Kur i thotë se ende e ka, atëherë Pejgamberi a.s. ia kërkon atë, dhe në shpejtësi ia sjell Pejgamberit. Pejgamberi i thotë që ta shesë e të sigurojë mjete për nevojat e jetës së re. Pasi që me këto të holla i blenë gjërat elementare të jetës, u dëshiroi jetë të lumtur. Sahabët e Pejgamberit marrin pjesë në martesën e Aliut me Fatimenë.

Në fillim të muajit muharrem të vitit të dytë hixhri, Aliu gjen një shtëpi afër xhamisë Kubba, ku edhe shkon të jetojë me Fatimenë.

Në atë rast, Hamza, zotëriu i shehidëve dhe xhaxha i Pejgamberit e i Aliut, pret dy deve dhe i thërret të gjithë banorët e Medines që të marrin pjesë në kremtimin e martesës.

Pejgamberi a.s. ka kërkuar prej Ummu Selemes që ta shoqërojë nusen e re deri te shtëpia e Aliut. Kur e thërret Bilalli ezanin e jacisë, Pejgamberi e fal namazin dhe pastaj shkon te shtëpia e Aliut. Atje kërkon një enë me ujë, lexon disa ajete kur’anore dhe ua jep që ta pijnë, pastaj merr abdest dhe i spërket. Kur dëshiron të dalë, Fatimeja qan, ngase për herë të parë ndahet nga babai i vet, mirëpo Pejgamberi a.s. e qetëson duke i thënë:

Lufta fillon të ripërtërihet

Largimi nga Muhammedi a.s. përbën pjesën e dytë të jetës së saj; kaderi i ka caktuar vuajtje të reja kësaj qenie më të dashur e më të çmuar njerëzore.

Fatimeja, e cila ishte rritur në varfëri dhe kishte përjetuar vështirësi në shtëpinë e babait të vet, tash kalon në shtëpinë e Aliut, ku dekor i vetëm janë dashuria dhe varfëria.

Fillojnë vështirësitë e jetës në shtëpinë e Aliut. Fatimeja ndiente të njëjtën përgjegjësi, por tash ndaj Aliut.

Për të riun që kujdesej deri dje si vëlla, tani kujdeset për të si burrë. Fatimeja e dinte se jeta e Aliut do të jetë e tillë ngase ai mendonte vetëm për xhihadin, Zotin dhe popullin. Ai kthehej në shtëpi duarzbrazët, dhe kështu, Fatimeja ndiente përgjegjësi më të madhe se në shtëpinë e babait.

Ajo ka përgjegjësi sepse është grua e njeriut që është më i rëndësishëm se vetë jeta.

Ajo bënte miellin, piqte bukën, pastronte shtëpinë dhe sillte ujin.

Aliu e çmonte shumë, e dashuronte pamasë dhe i dinte vuajtjet që i kishte përjetuar që nga mosha e fëmijërisë dhe që e kishin munduar e lodhur tepër.

Një ditë, me fjalë të buta i thotë: "Oj Fatime, më dhimbesh se lodhesh shumë, shko te Pejgamberi dhe kërko prej tij shërbëtor". Kur shkon Fatimeja tek babai i vet, babai e pyeti se ç’dëshiron prej tij, e ajo i përgjigjet se vetëm dëshiron ta përshëndesë. Kur kthehet te Aliu, i thotë se kishte patur turp që të kërkojë diçka prej babait. Në atë rast Aliu, e merr Fatimenë, shkon te Pejgamberi a.s. dhe ia shtron kërkesën, mirëpo ai menjëherë u thotë: "Jo! Betohem në Zot se as ndonjë rob lufte nuk dëshiroj t’ju jap! Barqet e shokëve kanë uri, dhe në qoftë se s’gjej gjë, atëherë do t’i ndërroj për t’i ushqyer shokët".

Kështu i falënderohen dhe kthehen në shtëpi. Në mbrëmje, para se të flenë në shtëpinë e varfër, mendonin rreth fjalës së Pejgamberit a.s. ashtu siç mendonte edhe vetë Pejgamberi rreth asaj që u tha më të afërmve të zemrës së tij. Dhe papritmas, në atë natë të ftohtë, i viziton dhe i sheh të mbuluar me një mbulesë të hollë e të shkurtër që nuk ua mbulonte dorën me këmbët, i luti që të mos luajnë dhe i pyeti: "A dëshironi t’ju tregoj se ç’është më e mirë se ajo që kërkuat?" Kur e pyetën se ç’është ajo, o Pejgamberi i Zotit, ai u përgjigjet: "Xhibrili më mësoi kështu: "Pas namazit, bëni tesbih Zotit (subhanall-llah) dhjetë herë, falënderoni Zotin (elhamdulil-lah) dhjetë herë dhe madhëroni Zotin (All-llahu Ekber) dhjetë herë. Kur të shkoni në shtrat, madhëroni (Zotin) 35 herë, falënderoni (Zotin) 33 herë dhe bëni tesbih (Zotit) 33 herë."

Fatimeja edhe një herë e merr këtë si mësim për vete. Ky mësim ndikon thellë në qenien e saj!

E tillë ishte Fatimeja!

Ajo e dinte se mësime të atilla kishte marrë që nga fëmijëria dhe se kishte nevojë që kohë pas kohe t’i ripërsërit. Këto mësime nuk janë vetëm teorike, por krijojnë personalitetin. Nuk është lehtë që Fatimeja të jetë Fatime! Ajo duhet ta ndjek Aliun edhe në rastet më të vështira të jetës! Ajo duhet ta përmbajë kudo! Ajo ka obligime të mëdha në historinë e lirisë, xhihadit dhe njerëzisë. Ajo është lidhësja që lidh Ibrahimin me Muhammedin e Husejnin deri në imamin e pritur!

Të tilla ishin obligimet dhe pozita e Fatimesë!

Këto ishin vlerat e Fatimesë! Një qenie e tillë si ajo, obligon Pejgamberin të jetë i përpiktë ndaj sahabiut të tillë të posaçëm e të jashtëzakonshëm. Ajo nuk duhet të harrojë vetveten asnjë çast në jetë. Vështirësia dhe vuajtja janë një edhe për femrën e tillë që duhet të rritet nën dritën e shpalljes për të rezultuar drejtësinë e lirinë. Ajo gjithashtu duhet të jetë si druri i mirë, i cili ndriçon tokën nga Zoti dhe ia dhuron dritën njeriut!

Ajo pra, duhet gjithmonë të mësojë e të durojë! Diturinë që e merrte i ngjante drurit që thithë dritën, ajrin e ushqimin derisa të ekzistojë në jetë.

"Fjala" në vend të "shërbëtorit". Vetëm ky dhëndër e kjo nuse kuptojnë se me fjalë mund të jetojnë, të jenë të lumtur e të ushqehen.

Këto fjalë janë si shiu që pikon në mënyrë të pandërprerë, dhe vetëm këto dy krijesa të etura, që janë rritur në formën më të lartë njerëzore, obligohen që ta pijnë e të zhvillohen me të.

Vetëm zëri i Muhammedit në qetësinë e natës së errët është burim i shiut që bie rrëke.

A ka në tokë ndonjë që është më i etshëm dhe që ka më shumë dashuri se këta dy?

Nuk është çudi që Aliu, i cili lutet me tërë qenien e vet, pas 25 vjetësh, thotë:

"Zoti dëshmon se mësimin që e mora prej Pejgamberit atë natë, nuk e kam harruar asnjë ditë!"

Kur pyetet se a nuk e ka harruar edhe gjatë natës së Siffinit, ai përgjigjet: "As gjatë natës së Siffinit!"

Gjithashtu edhe Fatimeja jeton me këtë dhe mëson tërë jetën e saj. Këto lutje janë regjistruar në emrin e saj.

Këto fjalë që peshojnë shumë, i ndihmojnë më shumë se shërbëtori.

Këto fjalë ishin dhuratë martese për bijën e tij!

Pejgamberi a.s. ishte shumë i përpiktë me vajzën e vet të dashur, Fatimenë. Ai e mësoi këtë metodë nga Zoti. Asnjë Pejgamber nuk kritikohet në Kur’an aq sa kritikohet Muhammedi. Në pyetjen se pse ndodhi një gjë e tillë, përgjigjemi se asnjë Pejgamber nuk ka qenë më i dashur tek Zoti dhe se asnjë prej tyre nuk ka patur përgjegjësi aq të madhe ndaj popullit.

Një ditë Pejgamberi hyn në shtëpinë e Fatimesë, dhe aty sheh një perde të zbukuruar. Ai hidhërohet shumë dhe del jasht. Fatimeja e ndjen hidhërimin e tij dhe e kupton edhe mëkatin e bërë, dhe në atë rast, e heq perden dhe ia dërgon Pejgamberit për ta shitur, që me të hollat e saj t’i ushqejë ata që kishin nevojë.

Pse ishte aq i ashpër e aq i përpiktë?

Zejnebja jetonte mirë në shtëpinë e Ebu el-Asit.

Rukijja dhe Ummu Kulthumi jetonin të kënaqura në shtëpi të pasur e komode.

Fatimeja nuk ka dëgjuar asnjëherë të qortohen dy motrat e saj, të cilat ishin më të vjetra në moshë e më të pasura.

Nga mënyra e të folurit dhe nga sjellja e Pejgamberit kuptojmë se Fatimeja nuk ishte si motrat tjera.

Sa i madh është dallimi mes këtij Islami dhe Islamit që thotë: "Një pikë loti për Husejnin do ta shuajë zjarrin e xhehennemit", ose "Mëkatet do të falen edhe në qoftë se janë më të mëdha se oqeanet, më shumë se gurëzit e rërës dhe më shumë se yjet në qiell", ose "Shoqërimi me Aliun Ditën e kijametit do t’i shndërrojë mëkatet në sevape".

Në esencë kjo nënkupton se ai që nuk bën mëkate në këtë botë është i marrë, ngase në botën tjetër nuk do të ketë ç’të shndërrojë në sevape. Edhe më keq është ajo që supozohet se Zoti ka thënë:

"Shokët e Aliut janë në xhennet edhe pse bënë mëkate. Armiqtë e Aliut janë në xhehennem ku nënshtrohen!"

Ndërmjetësimi

Nuk ekzistojnë dy institucione, një i Zotit e një i Aliut, dy regjistrime e dy besime. Sistemi është shumë i përpiktë. Pejgamberi nuk mund t’i ndihmojë as Fatimesë në botën tjetër para Zotit. Ai nuk mund ta mbrojë për devijimin. Fatimeja patjetër duhet të bëhet vetë Fatime! Të qenurit bijë e Pejgamberit, atje nuk do të thotë gjë!

Kjo gjendje këtu luan rolin e vet me qëllim që Fatimeja të bëhet Fatime, e në qoftë se nuk bëhet, atëherë ajo është e humbur. Kur ka qenë ndërmjetësimi mashtrim në provim ose kur ka qenë ndërmjetësimi i popullit dhe i të afërmve në llogari të llogarisë së Zotit, të të drejtave e të vërtetës ose të hyrjes në xhennet nga muret, nga pullazi e nga dyert e fshehura?

Fatimeja e dinte këtë gjë. Pejgamberi e kishte mësuar atë ashtu siç i kishte mësuar edhe të tjerët se ndërmjetësimi i tij nuk ndikon në llogari, në regjistrimin e veprave dhe në obligimet. Fetë të cilat e pranojnë një gjë të tillë janë putiste, xhahilite ngase këto i trajtonin putat si ndërmjetës tek Zoti. Ata bënin krime e vepra të fëlliqura pastaj i thernin ndonjë kurban Latit e Uzatit, ose ndonjë puti të vogël apo puti të madh, për rehabilitim, edhe ate duke e paraqitur si të sinqertë, sentimental e të drejtë.

Unë jo vetëm që pranoj ndërmjetësimin e Pejgamberit, por edhe atë të imamëve, të mbrojtësve, të salihinëve e të martirëve të mëdhenj. Gjithashtu unë mendoj se vizita e tyrbes së Husejnit ndikon në mëkatarët ngase ndryshon brendësinë e tyre shpirtërore dhe i angazhon me ideale të larta, në humanizëm e besim, ashtu siç ndryshon revolucioni natyrën e njeriut dhe e pastron nga dobësia, frika, marrëzia, adhurimi i putave, adhurimi i njerëzve dhe nënshtrimi pasurisë e fuqisë. Kështu, njeriu inspirohet nga burimet e diturisë, besimit dhe vlerave njerëzore, të cilat mbjellin në njeriun shpirtin e xhihadit, qëndrueshmërisë, sinqeritetit e madhësisë, i dhurojnë parime të reja, ia forcojnë parimet njerëzore dhe ia çrrënjosin sëmurjet e pasionit, epshit e traditës që janë faktorë të mëkatit e të keqes.

Këto ndryshime e shndërrojnë njeriun në njeri të madh, kurse e kaluara mbetet e kaluar. E kaluara e tillë mbetet pa kurrfarë gjurme, si më parë ashtu edhe më pas. Heroi i Qerbelasë, Husejni ndikon që njeriu të shpëtojë nga kriminelët nëpërmjet të të kuptuarit të parimeve të viganëve të lirisë, të vërtetës e të humanizmit.

Fatimeja nuk do të ishte Fatime pa ndërmjetësimin e Muhammedit. Ndërmjetësimi në Islam nënkupton përfitimin e shpëtimit të merituar, e jo mjetin për shpëtimin e pamerituar. Kërkuesi lyp ndërmjetësim, me qëllim që ta ndryshojë gjendjen e vet ashtu që ta meritojë shpëtimin. Njeriu duhet të kërkojë ndërmjetësim prej ndërmjetësit ngase ndërmjetësi nuk vrapon pas njerëzve. Ndërmjetësimi nuk mund të ndikojë në atë që nuk e kupton botën e jetës, orvatjes, punës e shërbimit. Ndërmjetësi është një ndër mësuesit e tillë e jo përkrahës i ilegales. Imam Husejni ndërmjetëson për ata që e duan, që janë të bindur në te, që mbajnë në mend historinë e tij, që e rikujtojnë si martir, që i shpëton nga padituria. Ai i udhëzon ata që humben në labirintet e injorancës!

"Oj Fatime, puno sot se nesër s’mund të bëj gjë për ty!" Muhammedi a.s. merrte shembull në Fatimenë. Ai nuk e veçonte nga sistemi i drejtësisë hyjnore e nga ligji islamik. Ajo përgjigjej për çdo gjë që vepronte dhe për çdo hap që e bënte. Një ditë, një grua kurejshite, e cila ishte bërë muslimane, kishte vjedhur diçka, e Pejgamberi kishte urdhëruar t’i pritej dora. Kur kishte dashur paria kurejshite të ndërmjetësojë, Pejgamberi kishte refuzuar, dhe kështu kishin kërkuar prej Usame ibën Zejdit që të ndërmjetësojë duke e ditur respektin e madh që kishte Pejgamberi ndaj Usames dhe Zejdit. Edhe vetë historia dëshmon se Pejgamberi a.s. kishte respekt të posaçëm ndaj Usames dhe për këtë shkak, me kërkesën e kurejshitëve shkon te Pejgamberi dhe kërkon prej tij që mëkati i gruas së varfër kurejshite të falet, mirëpo Pejgamberi a.s. i përgjigjet me një qëndrim kategorik: "Mos më thuaj gjë, o Usame! Përderisa ligji është në duart e mia, s’ka ikje; sikur edhe Fatimeja të kishte vjedhur diçka, do t’i pritej dora!"

Pse e zgjodhi prej më të afërmve vetëm Fatimenë, të bijën e Muhammedit? Pse emrin Fatime? Përgjigjja është e qartë. Kur fliste për Islamin, në mesin familjar, asaj i drejtohej. Sipas fjalëve të tij, Fatimeja është një ndër katër gratë ideale në historinë e njerëzimit: Merjemja, Asija, Hadixheja dhe Fatimeja.

Pse Fatimeja të jetë e fundit? Rrethi i fundit i zinxhirit të përkryerjes në ciklin historik është ai i fundit! Pejgamberi më i përkryer është ai i fundit! E tillë është edhe Fatimeja në mesin e grave ideale në botë!

Vlera e Merjemes qëndron në faktin se ajo e ka lindur dhe e ka rritur Isain a.s. Asija, gruaja e Faraonit vlerësohet nga ajo se e ka rritur dhe edukuar Musain a.s.

Vlera e Hadixhesë është e lidhur me kujdesin ndaj Muhammedit a.s. dhe me Fatimenë, të cilën e lindi dhe e rriti.

Ç’të them për vlerën e Fatimesë? A është e lidhur me Hadixhenë apo me Muhammedin a.s., apo me Aliun apo me Husejnin apo me Zejneben apo me vetveten?

Aliu dhe Fatimeja tash jetojnë në shtëpinë e tyre jasht qytetit, gjegjësisht afër fshatit Kubba dhe 8 kilometra në jug të Medines afër xhamisë së Kubbas. Pejgamberi aty kaloi një javë para se të hyjë në qytet në kohën e emigrimit, kurse Aliu, i cili lëshoi Mekken tri ditë pas tij, është takuar me Pejgamberin në Kubba. Pastaj prej aty Pejgamberi shkon për herë të parë në Medine, ku edhe praktikoi lirisht Islamin dhe ndërtoi xhaminë e tij që është shtëpi e Zotit dhe e njerëzve.

Kështu pra, filloi historia!

Kjo ishte një koincidencë e çuditshme. Aliu dhe Fatimeja shkojnë përsëri në Kubba dhe qëndrojnë afër xhamisë së Kubbasë, e cila ishte edhe xhamia e parë e ndërtuar në Islam, me qëllim që aty ta ndërtojnë shtëpinë e tyre, gjegjësisht shtëpinë familjare.

Prej këtu fillon historia e Aliut dhe e Fatimesë në Islam. Historia e tyre fillon prej aty ku fillon historia e Islamit. Pas kësaj kthehen në qytezën që të kenë në xhaminë e Pejgamberit shtëpi afër shtëpisë së Pejgamberit.

Krahasimi mes këtyre dy fillimeve i trondit njohësit dhe ithtarët e Islamit.

Çështja e xhamisë së Pejgamberit dhe e shtëpisë së tij ndikon në logjikë dhe në ndjenja.

Për Pejgamberin është shumë vështirë në qoftë se nuk i ndien Aliun dhe Fatimenë afër vetes. Ai nuk mund të durojë të largohet as prej Fatimesë e as prej Aliut, posaçërisht kur dihet se Aliu e ka shoqëruar Pejgamberin prej kohës së fëmijërisë.

Shpirti i Muhammedit (a.s.)

Këta të cilët janë bebëzat e syrit të Muhammedit, tash jetojnë larg Muhammedit në shtëpinë e martesës, e cila ishte e varfër dhe e vështirë, por përplot dashuri, besim e mirëkuptim.

Prej kohës së fëmijërisë Aliu përjetoi varfërinë, izolimin e vuajtje të mëdha. Ai u përballoi sulmeve e urrejtjeve në Mekke. Nga e gjithë kjo ai përfitoi qëndrueshmërinë dhe besimin, mësoi të jetë i vendosur dhe u ushtrua për përpjekje serioze. Shpirti i tij i shenjtë nuk mendonte për pozitë, jetë, kënaqësi, pasuri e qetësi. Shija e tij mbushej vetëm me hidhëti. Ai ishte i mësuar me adhurim, asketizëm, persiatje, punë e orvatje.

Gjithashtu edhe Fatimeja është ekstrakt i mundimit, shenjtërisë e varfërisë. Në trupin dhe në shpirtin e saj ndikuan vuajtjet e babait, të nënës e të motrave të saj dhe të Aliut. Gjithashtu ndikuan edhe përjetimet e saj në Mekke. Ajo kishte trup të dobët e të hollë, ishte e ndjeshme dhe kishte zemër sensitive. Puna, vështirësia dhe varfëria i bënin presion të madh. As Aliu nuk ishte ai që sillte gjallëri e lumturi në shtëpi e as Fatimeja nuk ishte ajo që mund të sillte diçka në shtëpinë e tyre të re, e ta zbret Aliun prej qiellit në Tokë dhe të prek në fuqinë e tij të brendshme, në brendësinë dhe në seriozitetin e tij.

Pejgamberi a.s. është ai që krijonte në këtë shtëpi shpresë e dashuri me dashurinë dhe fjalët e tij, të cilat këta dy persona të dashur i pinin prej gotës së mbushur dhe kënaqeshin me ëmbëlsinë e tyre.

Pejgamberi e dinte se për çka kishte nevojë kjo shtëpi e dashur. Ai gjithashtu e dinte se jetën e asaj shtëpie e mbante dashuria.

Kështu, ai afroi Fatimenë dhe Aliun afër shtëpisë së tij ashtu që dritaret e të dy shtëpive modeste të hapen përballë njëra-tjetrës në drejtim të xhamisë. Dritaret e të dy shtëpive ishin edhe dritare për të depërtuar në zemrat e njëri-tjetrit. Zemra e babait dhe zemra e së bijës hapeshin në mëngjes për njëri-tjetrin.

Në çdo mëngjes

përshëndetje e pyetje,

buzëqeshje.

e në mbrëmje

koha e takimit dhe

shpresa për t’u takuar nesër!

Pejgamberi a.s. çdo ditë i drejtohej Fatimesë nga dritarja me përshëndetje e pyetje rreth gjendjes së saj. Pse vetëm Fatimeja banonte afër xhamisë e shtëpisë së tij, e jo edhe bijat dhe të afërmit tjerë?

Në realitet, këto dy shtëpi ishin një. Shtëpia e Muhammedit ishte edhe e Fatimesë. Familja e Muhammedit është ajo e cila përbëhet prej babait, Aliut, nënës Fatime, djalit Husejnit dhe vajzës Zejnebes.

"Familja" dhe Ehlul-bejti potencohen shumë herë në Kur’an e në hadith, janë të pastra e të mbrojtura. Kur’ani dhe këto janë trashëgimi për të gjitha kohët dhe për të gjitha gjeneratat: "Unë ua lë dy gjëra të rënda: Librin e Zotit dhe familjen time." Ai që e njeh këtë familje nuk ka nevojë për hulumtim e fakte, ngase mendja e pranon edhe në qoftë se fare nuk ekziston ndonjë transmetim apo rrëfim.

Në Medine u ndërtua muri afër murit të shtëpisë së Aishes.

Kjo lidhje e madhëruar dhe unike lindi Hasanin, Husejnin, Zejneben dhe Ummu Kulthumin.

Kjo ishte një histori tjetër! Me lindjen e këtyre yjeve lindën horizonte të reja, të cilat për Muhammedin ishin jetë për Islamin, argument da’veti e për njerëzit çdo gjë!

Në vitin e tretë hixhri, pas një viti e disa muajsh martese Fatimeja lindi Hasanin. Për lindjen e tij u gëzuan Pejgamberi dhe medinasit.

Vazhdimësia e Muhammedit (a.s.)

Muhammedi, i cili më parë kishte përjetuar vështirësi, vuajtje, tortura, tradhti, urrejtje dhe vdekje të anëtarëve të dashur, në këtë moment shijoi kënaqësinë e jetës dhe shpirti i tij u qetësua.

Hareja dhe gëzimi depërtojnë në shtëpinë e Fatimesë. Ai e merr në krah këtë fryt të Aliut e të Fatimesë dhe lexon ezanin në veshin e tij e pastaj u ndan fukarenjve të Medines një shumë tepër simbolike.

Pas një viti u lind edhe Husejni dhe kështu Pejgamberi gëzohet me dy fëmijët e Fatimesë ngase atij tashmë i kishin vdekur dy djemtë Kasimi e Tahiri. Për ta vazhduar rrjedhën e Pejgamberit, Fatimeja obligohet të jetë Fatime. Gjithashtu edhe Aliu nuk duhet të largohet nga rrjedha që fillon me Muhammedin.

A nuk është Aliu vazhdimësi shpirtërore e Muhamemdit dhe trashëgimtar i tij. Ai është progjeni i Muhammedit që duhet të vazhdojë. Këta dy shpirtra bashkohen për të prodhuar gjenerata të vazhdueshme. Aliu është i pranishëm në misionin e Muhammedit, kurse Muhammedi, në suksesin e tij. Tash, prania e të dyve mund të shihet në fytyrat e këtyre dy fëmijëve, kurse Muhammedi sheh tri fytyra në këta dy: Aliun, Fatimenë dhe veten.

Kaderi përcakton që këta dy t’i zëvendësojnë dy fëmijët e tij. Këta dy janë fryte të bashkimit të Aliut e Fatimesë.

Të gjithë shokët e dinë se Fatimeja ishte "e bija më e vogël dhe më e dashur" e Pejgamberit dhe e quanin: "nëna e babait të vet". Aliu ishte mbrojtësi dhe vëllai i tij, kurse nga ana e Fatimesë, ishte djali më i dashur.

Shkaqet e lidhjeve të ngushta mes Aliut e Muhammedit nuk mund të numërohen. Të dy rrjedhin nga Abdulmuttalibi. Nëna e Aliut ishte edhe nëna e Muhammedit prej moshës tetëvjeçare. Babai i tij Ebu Talibi ishte edhe babai i Muhammedit prej moshës tetëvjeçare deri në moshën njëzetepesëvjeçare. Pra, ai është rritur në shtëpinë e Aliut ashtu siç është rritur Aliu në shtëpinë e Muhammedit, gjegjësisht prej fëmijërisë deri në moshën njëzetepesëvjeçare. Hadixheja ishte nëna e tij, ndërsa Pejgamberi, babai i tij.

Sa të afërta e sa të ngjashme ishin lidhjet mes të dyve!...

Dy qenie njerëzore janë simetrike njëra me tjetrën, gjegjësisht të dy janë pjesë të "njëri-tjetrit".

Aliu ishte i pari, pas Hadixhesë, që besoi në Islamin e tij dhe që pranoi thirrjen e tij. Ai gjithashtu ishte dora e parë e shtrirë gjatë gjendjes së tij në fshehtësi e vetmi. Prej kësaj kohe e deri në vdekje këta dy qëndruan bashkërisht kundër të gjitha mundimeve e vështirësive.

Kur ishte fëmijë i moshës gjashtëvjeçare ose shtatëvjeçare, Muhammedi e merrte me vete në shpellën Hira. Ky fëmijë e shoqëronte netë të tëra edhe gjatë periudhës së izolimit. Gjatë tërë kësaj kohe ai zhytej thellë në mendime dhe bënte lutje interesante.

Shumë herë shihej një njeri i vetmuar që qëndronte në Hira gjatë netëve të Ramazanit dhe që pëshpëriste në qetësinë e errësirës. Ky njeri herë ecte e herë ulej, dhe dukej se në thellësi ndjente diçka të panjohur. Në të gjitha këto raste, atë e shoqëronte një fëmijë sikur me qenë hija e tij që e bartte me vete.

Kur ishte Aliu në moshën nëntëvjeçare ose dhjetëvjeçare, një natë hyn te dhoma e Muhammedit dhe Hadixhesë dhe i sheh të përkulur në tokë, pastaj një kohë ulen e më vonë ngrihen duke pëshpëritur diçka. Asnjëri prej tyre nuk e heton Aliun, i cili ngel i habitur dhe kureshtar, dhe më në fund i pyet: "Ç’bëni kështu?" Pejgamberi i përgjigjet: "Falim namazin! Unë jam i dërguar si Pejgamber për ta përhapur Islamin dhe t’i thërras njerëzit që t’i nështrohen Zotit që është Një. Gjithashtu edhe ty të thërras, o Ali!"

Edhe pse Aliu ishte fëmijë dhe jetonte me Muhammedin duke gëzuar dashurinë dhe respektin e tij, përsëri ishte Ali! Ai nuk i përgjigjet thirrjes para se të mendojë. Imani patjetër duhet të kalojë nëpër tru që të depërtojë në zemër. Në atë rast ai thotë: "Më lejo të bisedoj me babain tim Ebu Talibin e pastaj të marr qëndrimin tim!" Pas kësaj thirrjeje menjëherë hyn në dhomën e tij që të flejë. Thirrja e cila iu bë Aliut të moshës tetëvjeçare ose dhjetëvjeçare, nuk ishte e rëndomtë, dhe për këtë shkak e kapluan mendimet deri në mëngjes.

Askush nuk dinte se ç’zhvillohej atë natë në kokën e fëmijës së rritur! Në mëngjes u dëgjuan hapat e tij, dhe me një hare e gëzim në fytyrë, i afrohet dhomës së Pejgamberit dhe me një intonacion të butë fëmijëror i thotë: "Tërë natën mendova dhe u binda se Zoti nuk e ka pyetur Ebu Talibin për lindjen time; atëherë pse ta pyes ate?! Ma rrëfe Islamin!"

Kur ia rrëfen Pejgamberi, i thotë: "E pranoj (Islamin)!", dhe prej këtij çasti ai ndjen përgjegjësi ndaj betimit të dhënë, ndaj adhurimit të Zotit, ndaj sinqeritetit ndaj Muhammedit dhe ndaj dashurisë së njerëzve. Shenjtëria e shpirtit është shenjë e çuditshme! Ai i bashkohet zemrës dhe mendimeve të Muhammedit në mijëra e mijëra mënyra, qoftë fshehurazi apo haptazi.

Të gjithë e dinë këtë!

Muhammedi ishte njohës më i mirë i kësaj gjendjeje! Ai ndjente mijëra rreze drite që transferoheshin prej tij në shpirtin e Aliut. Për këtë shkak, kur shpirti i tij u mbush me dritën e Pejgamberit mahnitet dhe dëshiron të dijë se çfarë ndjenjash ka Pejgamberi për te. Kështu, e pyet se cilin e do më tepër, vajzën e tij Fatimetuz-Zehranë ose burrin e saj Aliun? Në atë rast Pejgamberi u gjend në një situatë të komplikuar ngase u ballafaqua me një pyetje të vështirë. Kur mendoi se përgjigjja është korrekte për të dy, me një buzëqeshje të butë i tha: "Fatimeja është më e dashur, kurse ti je më i çmueshëm!" Ndërsa tash, dy nipat e tij Hasani e Husejni, që janë fryt i njerëzve më të dashur, janë për të gjithçka në botë.

Pejgamberi asnjëherë nuk mundohej ta tregojë veten si më të dalluar nga të tjerët dhe gjithmonë thoshte: "Edhe unë jam njeri si ju! Dallimi i vetëm mes meje dhe jush është shpallja që më vjen!" Ai gjithmonë deklaronte se nuk e dinte të fshehtën, por e dinte vetëm atë që i tregohej!

Ai gjithmonë përpiqej që të jetë sa më modest para njerëzve.

Një ditë i afrohet një plakë për ta pyetur diçka, por fjalët e mëdha që i kishte dëgjuar për te, ndikuan te plaka dhe kështu, ajo nga frika ngurroi. Kur e vërejti Pejgamberi gjendjen e saj, u ngrit dhe me një zë të butë i tha: "Oj nënë, unë jam bir i kurejshites."

Pejgamberi, për të cilin flet historia rreth madhërisë së tij dhe prej të cilit frikoheshin mbretërit, perandorët dhe armiqtë, në esencë ishte shpirtbutë dhe me zemër përplot dashuri. Në betejën e hatashme të Hunejnit kur armiku vendosi që ta zhdukë, Pejgamberi korri sukses, zuri rob 6000 luftëtarë dhe 40000 deve, dhen e kafshë të tjera. Në atë rast ia sjellin një grua, e cila i thotë: "Unë jam motra e Pejgamberit!" Kur e pyeti Pejgamberi se si e argumenton deklaratën e vet, ajo ia tregon shenjën ku e kishte kafshuar kur kishte qenë foshnjë. Rrëfimi i saj ndikon në shpirtin e tij, ia rikujton fëmijërinë dhe i shpërthejnë lotët. Pejgamberi ishte i tillë edhe brenda edhe jasht shtëpisë së vet. Ai ishte njeri i xhihadit, i politikës, i udhëheqjes, i fuqisë dhe i madhërisë, kurse në brendi ishte prind sensitiv dhe bashkëshort i butë. Gratë, të cilat ishin të maltretuara në atë kohë, te Pejgamberi ishin të respektuara. Pejgamberi vetëm njëherë i kishte qortuar, gjegjësisht atëherë kur ishin ankuar se nuk kishin stoli e zbukurime. Kërkesa e tyre e hidhëron plotësisht një muaj, e pastaj i shpallet ajeti kur’anor si përgjigje:

"O ti Pejgamber, thuaju grave tuaja:" Në qoftë se lakmoni jetën e kësaj bote dhe stolitë e saj, atëherë ejani: unë po ju jap furnizimin (për lëshim) dhe po ju lëshoj ashtu si është e rrugës. E në qoftë se e doni All-llahun, Të Dërguarin e Tij dhe botën tjetër, atëherë të jeni të sigurta se All-llahu ka përgatitur shpërblim të madh për ato prej jush që bëjnë punë të mira!" (el-Ahzâbë, 28-29).

Pejgamberi a.s. asnjëherë nuk kërcënohej, por sillej ashtu si silleshin njerëzit tjerë. Në Kur’an thuhet:

"Unë jam njeri si ju, mua më shpallet..." (el-Kehf, 110)

Ndonjëherë në shtëpinë e vet bëhej shumë modest me qëllim që ta kuptojë Aisheja, e cila ishte në moshën nëntëvjeçare, bile edhe ia puthte dorën Fatimesë.

Ai e kishte zakon të jepte disa karakteristika specifike rreth ndjenjave të tij emocionale:

- Për Ammarin thoshte: "Ai është bebëza e syrit tim!"

- Për Aliun thoshte: "Aliu është prej meje, e unë prej Aliut".

- Për Fatimenë thoshte: "Fatimeja është pjesë e imja!"

Tash të flasim për Hasanin dhe Husejnin!

Ah! Ç’të bëjë Muhammedi me këta dy fëmijë? Ai i donte fëmijët aq shumë saqë askush nuk mund të krahasohet me të.

Zoti ia dhuroi vajzën që i dhuroi dy fëmijë, për të cilët ndjente dashuri të pakufizuar, bile edhe njerëzit habiteshin me dashurinë e tij ndaj tyre.

Njëherë hyn në shtëpinë e Aliut dhe Fatimesë, dhe i gjen duke fjetur, e Hasanin duke qarë. Në atë rast, ai nuk i zgjon, por del, e mjel delen, i jep qumësht dhe e vë në gjumë.

Njëherë kur kalon afër shtëpisë së Fatimesë, dëgjon qarjen e Husejnit, dhe me të shpejtë hyn në shtëpi e i drejtohet Fatimesë dhe i thotë: "A nuk e di se qarja e tij më trondit!"

Usame ibën Zejd ibën Harithi transmeton për dashurinë e madhe që e kishte Pejgamberi ndaj dy nipave të vet. Kur dëshironte ta shpreh dashurinë e tij ndaj tyre, thoshte: "Zoti im! Unë i dua këta dy, i dua edhe ata që i duan këta dy!"

Fëmijët e Zehras e konsideronin Muhammedin a.s. si gjysh, si shok, si të afërt, dhe si bashkëlojtar. Ata ishin më të lirë me të se me prindërit e tyre!

Njëherë Pejgamberi e ka zgjatur sexhden, e njerëzit kanë filluar të mendojnë se i ka ndodhur diçka ose i ka zbritur shpallja, dhe kur e kanë pyetur për shkakun e zgjatjes, ai u ka thënë: "Hasani më kishte hipur mbi shpinë dhe meqë nuk dëshiroja t’ia prish gëzimin, durova dhe e zgjata sexhden".

Pejgamberi a.s. haptazi, para sahabëve, e shprehte dashurinë e madhe që e ndjente ndaj Hasanit e Husejnit. Ai gjithashtu thoshte: "O Zot, mbroi ata! Gëzimi i tyre është edhe gëzimi im, gëzimi im është gëzimi yt! O Zot! Ai që i dëmton, më dëmton mua, e ai që më dëmton, të dëmton edhe Ty!".

E nesërmja do të sqarojë se pse ai kishte aq lidhje të ngushta dhe pse kishte aq dashuri ndaj anëtarëve të familjes.

Fryti i parë ishte Fatimeja, pastaj Aliu, Hasani, Husejni e Zejnebja.

Në vitin e pestë, pas Husejnit në shtëpi erdhi Zejnebja, e pas dy vjetëve, edhe një vajzë me emrin Ummu Kulthumi. Emrat Zejneb e Ummu Kulthum veç i kishte zgjedhur Pejgamberi a.s. për dy bijat e tij, të cilat i kishin vdekur, dhe kështu, ai kishte mbetur vetëm me Fatimenë. Në vitin e tetë Zoti i gëzon me një djalë që e quajti Ibrahim por, pa i mbushur një vit, ai vdes. Vetëm Fatimeja kishte ngelur nga fëmijët e tij. Në realitet, jo vetëm Fatimeja, por edhe fëmijët e saj.

Këta ishin anëtarët e Ehlul-bejtit të Pejgamberit a.s.. Dashuria e Pejgamberit a.s. ndaj Hasanit e Husejnit ishte gjithmonë në rritje e sipër. Çdo kohë të lirë e kalonte në përkëdheljen e tyre. Çdoherë që dilte në qytet, në rrugë apo në treg, njëri prej tyre e shoqëronte. Bile edhe kur mbante fjalimet e tij në minber, ata ishin afër tij, kur ndjente frikë se mos po rrëzohen e vriten, e ndalte fjalimin dhe i afronte afër vetes. Të gjithë habiteshin për dashurinë e tij ndaj tyre! Bile ndodhte rasti që edhe në rrugë vraponte pas tyre e luante me ta! Në një rast për Hasanin thotë: "O Zot, shumë e dua!", kurse për Husejnin thotë: "Husejni është prej meje, e unë prej Husejnit!".

Një shok i tij, njëherë thotë: "Shikoni Pejgamberin si vepron me nipat e tij! Edhe unë kam një djalë, por asnjëherë nuk e kam puthur!" Në atë rast, Pejgamberi zemërohet nga vrazhdësia e tij dhe i thotë: "Ai që s’ka dashuri, nuk e gjen dot!"

Ditët e netët shkonin e vinin, e Fatimeja shijonte ëmbëlsinë e jetës së saj. Ajo kishte filluar t’i harrojë ditët dhe çastet e vështira të jetës që i kishte përjetuar më parë!

Në betejën e Hajberit, hebrenjtë ia japin Pejgamberit Fedekun, e ai ia jep Fatimesë, dhe kështu, jeta e saj deri diku bëhet më e lehtë.

Kur u çlirua Mekka, Fatimeja e shoqëroi të atin e vet ngadhënjimtar dhe të shoqin e vet trim, i cili e mbante flamurin. Në atë rast, ata korrën fitoren më të madhe në Islam. Ata u kthyen në vendin ku iu rikujtuan ngjarjet e mira e të këqija, të cilat i kishin përjetuar. Fatimeja rikujtoi ngjarjet prej Mesxhidul-haramit, shtëpisë së babait të vet dhe jetës së përjetuar deri te motrat e saj të cilat kishin vdekur e te lindja e saj, dhe prej lindjes së saj deri te varri i nënës së vet, Hadixhesë.

Ky rikthim ishte i pasur me fitore, dëshira, mburrje e hare. Babai i saj dalëngadalë iu përballon urrejtjeve të armikut dhe depërton në tërë Siujdhesën Arabe. Bashkëshorti i saj prezentoi në Uhud, në Hendek, në çlirimin e Mekkes, në Hunein e në Jemen. Fëmijët e saj janë fryt i jetës së vështirë e të mundimshme dhe i lidhjes së sinqertë e të mbushur me plot dashuri. Vetëm këta e mbrojnë rrjedhën e familjes së babait të saj! Ajo është zemra e familjes, vatra e shtëpisë dhe familja e pastër e Pejgamberit.

Po, ky ishte një shpërblim për Fatimenë pas të gjitha vështirësive që i përjetoi. Fëmijët e saj gëzuan zemrën e babait të saj pas zbrazëtisë që e ndiente nga humbja e fëmijëve të tij. Ai nuk pati fëmijë tjerë nga martesat tjera, përveç koptes egjiptiane, e cila lindi Ibrahimin. Hasani, Husejni, Zejnebja e Ummu Kulthumi ishin një kompensim i kënaqshëm për Pejgamberin a.s., i cili tash ishte në moshën gjashtëdhjetëvjeçare. Në këtë moshë ai anonte edhe më tepër nga ata!

Jeta u përmirësua. Një buzëqeshje e këndshme në fytyrën e Fatimesë. Mirësia, hareja e gjeneroziteti mbretërojnë në shtëpi. Fatimeja tash ka fatin e mirë se përjeton kënaqësinë e papërshkruar me babain e vet, me bashkëshortin e vet dhe me fëmijët e saj. Kjo atmosferë ia plotësonte dëshirat dhe synimet.

E gjithë kjo qetësi ishte një hap para rrëmujës! Rrëmuja fillon! Ajo është e zezë, e frikshme dhe e shkatërron shtëpinë e saj!

Pejgamberi shtrihet në shtrat dhe nuk mund të ngrihet më! Situata në Medine filloi të ndryshojë. Në mihrabin e Pejgamberit dje foli Umeri e sot Ebu Bekri. Ushtria e Usames nuk lëvizë. Filluan të dëgjohen reagime rreth udhëheqjes së Usames në ushtri.

Sot është e enjte!

Çfarë e enjte!!!

Në sytë e babait rrjedhin lotë. Ai kërkoi një copë letër e një laps për t’ua shkruar udhëzimin atëherë kur nuk do të jetë më, mirëpo të tjerët i thonë se garanci është Libri i Zotit!

Babai im humb fuqinë e të folurit! Ai është në shtëpinë e Aishes afër shtëpisë sime. Kokën e ka të mbështetur në gjoksin e Aliut. Ai më tepër më flet me sy se me gojë!

Nuk mund të duroj më! Ai është babai im e unë isha nëna e tij! Si do të jetoj në vetmi...?

Ai nuk i largon sytë prej meje Ai më tepër mërzitet për mua! Ai ndjen atë që e ndjej në zemër! Fatimeja, është bija e tij, vajza më e vogël e tij dhe më e dashur!

Ai më pëshpërit se sëmurja e tij do të përfundojë me vdekje!

Kur ngre kokën, ndjej në vete se më ka kapluar një vështirësi dhe barrë e rëndë! Dhimbjet e mia janë aq të tronditshme saqë edhe zemrën do të ma copëtojnë! Pse mua? Ai ishte i pikëlluar për vajzën e tij të vogël që kishte nevojë për te. Sikur më pëshpëriste: "Ti je e para prej familjes sime që do të më bashkangjitesh!" Pastaj vazhdoi: "Oj Fatime, a nuk dëshiron të jeshë epiqendër e grave të botës?"

Sa ngushëllim i prekshëm! Këto fjalë ngushëlluese nuk mund të krahasohen me diçka tjetër! Zoti të bekoftë, o baba! Sa bukur e këshillon Fatimenë! Kuptoj se pse vetëm unë informohem për vdekjen e tij! Jam aq e mërzitur saqë mund të qaj e të vajtoj!

Njeriu po vdes!

Po shkon mbrojtësi i bonjakëve dhe i vejaneve!

Papritmas i hapë sytë dhe thotë: "Oj Fatime, kështu më lavdëronte Ebu Talibi e t’i në vend të poezisë, më recito diçka nga Kur’ani! Recito ajetin:

"Muhammedi nuk është tjetër vetëm se I Dërguar. Edhe përpara tij pati të dërguar (që vdiqën ose u vranë). E nëse ai vdes ose mbytet, a do të ktheheshit ju prapa (nga feja ose nga lufta)?" (Âli Imrân, 144).

Pastaj vazhdon: "Zoti i mallkon ata që i shndërrojnë varret në vendadhurim!".

Përsëri pëshpërit në vete: "A ka vend në xhehennem për diktatorët kokëfortë?" Menjëherë vazhdon e thotë: "Shtëpitë e ahiretit janë të caktuara për ata që nuk dëmtojnë në tokë dhe nuk merren me korrupsion!"

Politikanët nuk e lejuan të shkruajë gjë. Ata dëshironin prej tij fjalë e jo shkrim! Pastaj vazhdon dhe u thotë: "Ju lë porosi për tri gjëra: Dëboni idhujtarët prej Siujdhesës Arabe, pritni prijësit e fiseve ashtu siç i pritja unë", e kur erdhi radha e porosisë së tretë heshti. Kur u kthyen ta shikojnë Aliun, e pashë të thelluar në mendime e heshtje. Babai heshti një kohë bukur të gjatë. Shikonte në një qosh me lot në sy!

Ata shkuan!

Kur i thashë se: "Mjerohem për ty o baba", ai më tha me një zë të qetë e të sigurt: "Prej sot nuk ka më mjerim për babain tënd!" U ngjitën buzët e babait tim, buzë të cilat e përcillnin shpalljen dhe e puthnin të bijën dhe fëmijët e të bijës së vet!

Për një çast na shikoi, e pastaj i mbylli sytë! Nga goja i doli gjak. Kokën e kishte në gjoksin e Aliut. Aliun e kaploi një heshtje e rëndë dhe iu bë se ai vdiq para Pejgamberit!

Pranë kokës së tij qëndronte Aisheja me gratë tjera!

Po! Po!

Këto ishin çastet e heshtjes së vdekjes! Papritmas i ngriti duart që i kishte mbi kokën e Usames, bëri dua e tha: "Te Zoti më i lartë!"

Çdo gjë heshti!

Baba, o baba! Ti pranove ftesën e Zotit! Ti shkove te Xhibrili!

I tërë qyteti filloi të qajë. U dëgjua Umeri duke thënë: "Jo, Pejgamberi nuk ka vdekur... Do t’ia pres kokën atij që thotë se Pejgamberi ka vdekur!" Kaloi një kohë e ai u qetësua. Pas një kohe pashë Ebu Bekrin e Umerin duke hyrë në dhomë. Ebu Bekri zbuloi fytyrën e babait tim me lot në sy e pastaj shkoi. Gjithashtu doli edhe Umeri. Aliu ishte i preokupuar me përgatitjen e kufomës së tij. Bashkëshorti im e lante trupin e babait tim dhe qante! Mbi trupin e tij derdhte ujë, kurse zemra i digjej flakë!

Njerëzit e humbën Pejgamberin e tyre; ata që s’kishin gjë, humbën përkrahësin e tyre; sahabët humbën udhëheqësin e tyre të mëshirshëm!

Unë dhe Aliu humbëm gjithçka! Filluam të ndjejmë se në këtë botë jemi të huaj! Në shpejtësi u ndryshua çdo gjë!

Fytyrat ndryshuan! Terrori hyri nga dera e muri. Politika zëvendësoi sinqeritetin.

Të gjithë u afruan afër trupit të ftohtë të babait tim, gjegjësisht të Pejgamberit të Zotit të dërguar për popullin!

Kjo ngjarje na preokupoi mua dhe Aliun aq shumë saqë nuk ishim në gjendje të mendonim për diçka tjetër përveç vdekjes së Pejgamberit. Në qytet lindën konflikte, komplote e fitne kurse për ne, papritmas ekzistenca u rrezikua. Xhaxhai ynë më i vjetër Abbazi erdhi tek ne dhe me një zë të tronditur e të mërzitur i tha Aliut: Ma jep dorën që të ta jap besën e të thonë njerëzit se xhaxhai i Pejgamberit ia ka dhënë besimin kushëririt të Pejgamberit e të të pranojnë anëtarët e shtëpisë sime.

- Çka? A ka ndonjë që e dëshiron këtë post?

- Nesër do të dëgjosh.

Aliu ndjeu rrezikun por, ndjenjat e tilla ishin sikur dritat e xixëllonjës ngase në brendësinë shpirtërore ai kishte një vuajtje tjetër. Aliu ishte i preokupuar me Muhammedin i cili ishte i afërt, baba, mbështetës, vëlla, shok, Pejgamber, krenari për Aliun, për pasurinë e tij, për besimin e tij dhe për ndjenjat e tij. Pra, ai nuk dinte se ç’ndodhte jasht kësaj shtëpie. Ai ndjente shpirtin nën duart e tij të ftohta. Ai ishte i preokupuar me Pejgamberin e unë me fëmijët e tij, gjegjësisht me fëmijët e mi.

Hasani ishte shtatëvjeçar, Husejni gjashtëvjeçar, Zejnebja pesëvjeçare e Ummu Kulthumi trevjeçare. Kaderi kishte përcaktuar që këta fëmijë pas tij të shijojnë vetëm urrejtjen.

Në një vend jasht qytetit, që quhej Sakife, ensarët ishin tubuar për ta zgjedhur halifin.

Muhaxhirët e Mekkes ndjenin se kurejshitët e Mekkes kishin ndërmarrë do hapa planifikues.

Ebu Bekri, Umeri dhe Ebu Ubejde kishin shpejtuar e ishin takuar me ta dhe i kishin bindur se Pejgamberi a.s. kishte thënë se halifi i popullit duhet të jetë nga kurejshitët duke argumentuar me faktin se halifi i Pejgamberit duhet të jetë nga të afërmit e Pejgamberit. Kështu, në Sakife e zgjedhin Ebu Bekrin.

Nëna e saj, Hadixheja, para se të bëhej nënë e Fatimesë dhe grua e Muhammedit, kishte qenë shoqëruesja dhe inkurajuesja më e madhe e njeriut që bartte mbi vete një barrë shumë të rëndë, që ballafaqohej me vështirësi për shkak të misionit kundër injorancës, orvatjes për udhëzimin e njerëzimit drejt Zotit, për shkak të çlirimit të popullit nga zinxhirët e robërisë dhe për çlirimin nga idhujtaria. Ajo tash është nëna e Fatimesë, por në përgjithësi e preokupuar me Muhammedin. Rreth saj filluan të lindin shumë trazira e armiqësi. Nëna e Fatimesë ishte e zënë me vështirësitë dhe me revolucionin e Muhammedit e Muhammedi jetoi në mesin e vështirësive dhe të Revolucionit - mesazhi i Zotit për njerëzit.

Askush nuk mund të ndjejë atë që e ndjen tash Fatimeja. Dashuria e Fatimesë ndaj Pejgamberit ishte më e madhe se dashuria e të bijës ndaj prindit të vet. Ajo quhej "nëna e babait të vet". Ajo ishte me te në ekzil e në vetmi, në mundime e në tortura. Ajo i ndihmonte në aktivitetet fetare. Ajo ishte bija e vetme e tij gjatë viteve të fundit.

Pas vdekjes së tij, ajo orvatej të mbijetonte, ishte drita e shtëpisë, shtylla e vetme e familjes dhe në fund, e vetmja nënë e fëmijëve të tij, e trashëgimtarëve të tij. Ajo ishte edhe bashkëshorte e Aliut! Fatimeja kishte nevojë për dashurinë e nënës e babait ashtu siç kishin prindërit e saj nevojë për dashurinë e saj fëmijërore. Kjo dashuri i përjetoi të gjitha torturat e kënaqësitë me të cilat u ballafaqua Muhammedi vite me radhë. Zemra e tillë e përjeton bashkërisht të mirën e të keqen.

Shoqërimi i saj me Pejgamberin është i pakrahasueshëm. Dashuria që e kishte ndaj babait të vet krijoi një vazhdimësi dhe një situatë të papërshkruar! Me shpirtin e babait të vet ajo pati mundësi që t’u përballojë viteve të vështirësive, urrejtjes, frikës e torturës. Babai i saj ishte viktimë e të gjitha komploteve që organizoheshin kundër tij. Në vendlindjen e vet u bë i huaj, në mesin e atdhetarëve të vet u bë i vetmuar dhe të afërmit e tij nuk e kuptonin gjuhën e tij. Në çdo front e luftë kundër injorancës e idhujtarisë ai ballafaqohej me parinë dhe pleqtë, të cilët vetëm dinin të grumbullonin pasuri e ar dhe me urrejtje t’i plaçkitnin njerëzit. Në bartjen e mesazhit hyjnor gjatë rrugës që fillon prej robërimit deri në liri, ishte i vetëm. Ai vetë hipi në kodrën Nûr. Zemra i vajtonte për shkak se ballafaqohej me urrejtjen, komplotet dhe torturat nga njerëzit. Trupi i tij ishte i dërrmuar nga vështirësitë dhe mundimet që i përjetonte nga armiku.

Ai orvatej më shumë se të tjerët që në mesin e njerëzve të sjellë hare e lumturi.

Të afërmit e tij e mundonin aq shumë saqë e trajtonin si të huaj.

Shpirti i tij ishte i vetmuar, i maltretuar dhe i nxitur nga xixat e shpalljes, nga rrëmuja e dashurisë, nga zjarri i imanit të të riut. Ai përjetoi armiqësinë, izolimin e vetminë për hir të amanetit që e kishte mbi vete e që e kishin refuzuar kodrat. Amaneti ishte aq i rëndë saqë edhe gurin ishte në gjendje ta shkrijë. Këtë amanet e kishin refuzuar qiejt e toka. Vetëm ky zjarr e shtyn që të zhytet në mundimet e tilla e të dalë çdo ditë para njerëzve për t’i udhëzuar, për t’ua tërhequr vërejtjen dhe për t’ua transmetuar mesazhin e tij. Ai thirrte për lirinë, zgjimin e ndjenjave në Mesxhidul-haramin e në Darun-Nedve, ku qëndronin udhëheqësit kurejshitë dhe ku ishin të vënduar përafërsisht 330 idhuj shurdhmemecë, të cilët i adhuronin njerëzit. Kur mbaronte dita, kthehej në shtëpi i pikëlluar, duarzbrazët, i mjeruar dhe i nënçmuar! Në shtëpi ishte një grua e thyer nga vuajtjet e jetës, por e pasur me dashuri, sytë e së cilës gjithmonë e pritnin me padurim.

Fatimeja e vogël dhe e dobët e përcjell babain e vet në çdo hap, në çdo rrugë dhe në Haremi Sherifin. Kudo që e përcillte, ballafaqohej me urrejtje, armiqësi, nënçmim, torturim e maltretim. Pejgamberi i ngjante zogut që rrëzohet nga çerdhja dhe bie para armikut, e Fatimeja edhe pse ishte e dobët, e mbronte me dy krahët e saj të vegjël dhe fshinte gjakun që rridhte prej kokës së babait të vet. Ajo preket shumë nga plagët e tij dhe mundohet ta qetësojë njeriun që bart fjalën e Zotit. Ajo e sjell babain e saj në shtëpi dhe me një butësi e dashuri qëndron mes nënës së pikëlluar dhe babait të plagosur. Kur Pejgamberi kthehet prej Taifit, ajo është e vetmja që e pret dhe ia ngrohë zemrën me dashurinë e saj fëmijërore. Përveç kësaj, ajo i përjetoi tre vjetët e izolimit krahë për krahu me babain e vet të munduar e të torturuar. Kështu, ajo përballon urinë, problemet, izolimin dhe vështirësitë tjera të shumta. Kur vdiqën nëna e saj dhe xhaxhai i babait të saj, ajo plotësonte zbrazëtirën brenda dhe jasht shtëpisë. Kur ishte babai i saj në vetmi, ajo tërë jetën, ekzistencën, dashurinë dhe besimin e vet ia kushtoi atij. Ajo e përkrahte babain e vet me imanin e saj të fortë e të thellë.

Kur kaloi në vatrën e Aliut, zgjodhi varfërinë. Hasani, Husejni dhe Zejnebja ishin frytet më të bukura të jetës së saj dhe dhurata më e këndshme për babain e saj, të cilit i kishin vdekur tre djem e tri vajza.

Gjatë tetëmbëdhjetë ose njëzet e tetë vjetëve të saj, zemra e saj ishte mbushur me dashurinë që ishte më e madhe se ajo fëmijërore, më e pastër se dëshira e bindja dhe më e pasur se çdo gjë tjetër. Siç duket, një fuqi mbinatyrore e kishte lidhur shpirtin e saj me të babait të vet.

Vdekja i këputi këto lidhje, dhe kështu, Fatimeja detyrohet të jetojë pa te.

Sa i rëndë ishte ky grusht dhe sa e vështirë ishte kjo barrë që ra mbi supet e saj të dobëta?

Ah...!

Ajo jetonte në dashurinë e babait të vet dhe në imanin e vet, me imanin e babait të vet dhe për babain e vet?

Nuk ishte e rastit që në çastet e vdekjes, Pejgamberi e qetësonte me qëllim që ta duronte vdekjen e tij. Ai e përgëzoi me vdekjen e saj, gjegjësisht, pas tij do të vdesë ajo para se të vdesë ndokush tjetër.

Kështu e këshilloi për t’i përballuar grushtit më të rëndë të jetës!

Përveç grushtit të parë, ajo përjetoi edhe një grusht tjetër të rëndë, i cili ishte si i pari, bile edhe më i rëndë.

"Një tjetër ishte zgjedhur për ta zëvendësuar Pejgamberin!"

Nuk ishte me rëndësi se a ishte Ebu Bekri apo ndokush tjetër. Në realitet, ai nuk ishte Aliu.

Pse jo Aliu?

Çdo gjë u bë e qartë.

Pse e paraqiti Pejgamberi Aliun në Gadir Hum pas kthimit nga Haxhxhi i lamtumirës para muslimanëve që e shoqëronin Pejgamberin? Të gjithë ata ishin të mendimit se vilajeti i Pejgamberit ishte si vilajeti i Aliut.

Pse para se të hyjë Pejgamberi në qytet, një grup prej 12 vetash kacavidheshin nëpër kodra për ta sulmuar, e ndoshta për ta sulmuar ate dhe Aliun: Kjo ngjarje ka lidhje me ngjarjen e Gadirit.

Çdo gjë që ndodhi me rastin e zgjedhjeve nuk ishte e rastit. Pse u fshehën emrat e tyre, kur Pejgamberi e dinte çështjen e tyre? Për jetën time, kjo nuk ishte ngjarje e thjeshtë dhe e rëndomtë! Sahabët e tij edhe çdo rast më të vogël e regjistronin me kujdes.

Pse Pejgamberi në betejën e Tebukut pranoi të shkojë në luftë kundër romakëve të fuqishëm në pjesën veriore, kur dihej se rreziku nga vdekja ishte i madh, posaçërisht kur dihet se me vete i kishte marrë njerëzit që ishin më tepër politikanë se ushtarakë. Pse e veçon Aliun, që ishte luftëtar dhe e detyron të qëndrojë në Medine, edhe pse dihej se ai ishte njeri i shpatës, hero i shumë betejave, bartës i flamurit dhe ngadhënjimtar në shumë beteja? Pejgamberi a.s. i thotë: "Të lë në Medine për atë që kam lënë në te. A nuk je i kënaqur me atë që të jesh për mua ashtu siç ishte Musa për vëllain e vet Harunin, vetëm se s’ka Pejgamber pas meje?"

Pse i dërgoi Ebu Bekrin, Umerin dhe të tjerët nga paria e ua caktoi komandant të ushtrisë elite Usamen, i cili ishte në moshën 18 vjeçare?

Kur ishte në çastet e vdekjes, pse insistoi që ushtria sa më shpejt të niset, ndërsa me vete e ndali Aliun në Medine?

Pse kërkon në çastet e vdekjes një letër për të shënuar diç që do t’i mbrojë nga devijimi?

Pse në çastet e fundit të jetës, kur Pejgamberi tha: "Kam tri këshilla për ju", dy i tha kurse këshillën e tretë që kishte të bëjë me Aliun, nuk e ceku?

Kur vjen Bilalli e thotë se është koha e namazit, Pejgamberi i sëmurë e i paaftë të qëndrojë në këmbë, thotë: "Thirre Aliun të vijë!"

Pse? Pse? Pse?

Pse kur shkonte Pejgamberi në beteja ballë për ballë me armikun ndihej i fuqishëm dhe me plot shpresë, kurse në ditët e fundit para vdekjes, kur ishte në kulmin e fitores, ndihej i frikësuar dhe thellohej në mendime?

Pse shkon Pejgamberi në varre natën e fundit para se të vdesë dhe i lutet Zotit: "Zoti ju mëshiroftë: Sa fat keni që jeni të vdekur dhe nuk shihni situatën aktuale!"

Sa më tepër i afrohej vdekja, aq më tepër përsëriste se komplotet dhe konspiracionet janë në dukje e sipër në mënyrë të vazhdueshme. Pse?

Aliu, me varrosjen e Pejgamberit, i varrosi edhe të drejtat e veta!

Ata vijnë prej Sakifes në xhami për të proklamuar halifin, ndërsa Aliu kthehet prej shtëpisë së zbrazët të Pejgamberit në shtëpinë e Fatimesë për të filluar heshtjen, shembjen e vetminë njëzetepesëvjeçare.

Fatimeja ishte ajo që duhej t’u përballonte të gjitha këtyre vështirësive të mëdha. Babai i saj, mbështetësi i saj dhe personi më i respektuar i saj, tash nuk ishte më me të.

Aliu, i cili ishte bashkëshort, shok e vëlla i saj, ishte i pikëlluar e i thyer.

Këta të dy rrinin të vetmuar në shtëpi. Dukej se pas një kohe disaorëshe do të bëhen të huaj, e Medina më nuk do t’i njohë.

Po Islami?

Imani i saj në Islam, edhe pse e dobët dhe e vogël, ndikon që të përpiqet për ta përforcuar Islamin gjatë kohës së babait të vet dhe të martirëve të parë. Bindja e saj e thellë gjithashtu ndikoi që ajo t’u përballojë vështirësive, varfërisë, barrierave të jetës dhe torturave prej fëmijërisë deri në rritje. Me këmbët e dobëta ajo i ndjek hapat e muxhahidëve të parë dhe të haxhilerëve të vërtetë.

Ajo hapi rrugën për ata që dëshironin ta përcjellin.

Me imanin, fuqinë dhe ndjenjat e veta ajo ndihmon që mesazhi i babait të vet të jetë i suksesshëm!

Ajo orvatet që drejtësia, e vërteta, liria, sinqeriteti, devotshmëria, barabarësia dhe lidhjet vëllazërore mes njerëzve të bëhen sa më të fuqishme, ashtu që kjo bashkësi e re, që ishte pa fuqi, të bëhet bashkësi e diturisë, e vetëdijes, e drejtësisë dhe e dëlirësisë njerëzore. Këtë rrugë ia zgjodhi Pejgamberi a.s. Ajo vepronte sipas urdhrave të tij!

Por tash, çdo gjë për Fatimenë ishte e qetë. U rrënua çdo fortifikatë, shtyllë e kala që u ndërtua.

Fati i Islamit caktohet në Sakif, pa praninë e Aliut, Selmanit, Ebu Dherrit, Ammarit, Mikdadit etj... Tash, të gjithë këta njerëz janë tubuar te Fatimeja dhe janë të hidhëruar.

Pse i qëndrojnë besnikë Aliut? Ata nuk u përkasin aristokratëve të Evsit e Hazrexhit. Ata s'kanë as familje e as prestigj në Medine. Këta nuk kanë origjinë kurejshite. Ata nuk dëshirojnë të jenë në margjinat e hilafetit të Pejgamberit. Këta njerëz kishin prejardhje të huaj, p.sh. Selmani ishte persian, Ebu Dherri ishte nga shkretëtira, Ammari e kishte nënën zezake kurse babain nga Jemeni. Këta nuk kishin as prestigj e as pozitë, por ishin të varfër si Mejthem Et-Temmari. Në kohën e Pejgamberit, këta ishin të respektuar e të dashur, kurse tash janë të nënçmuar.

Vlerat përsëri ndryshuan!

Aliu është strehimi i vetëm

Strehimi i vetëm për ta ishte Aliu. Gjithashtu edhe Aliu është në të njëjtën pozitë në Medine. Ai po ashtu vuan nga riaktivizimi i vlerave të vjetra.

Aliu është ky: i ri, tridhjetëvjeçar, duarzbrazët, pa klasë, pa përkrahje të fisit e pa përmbajtjen politike. Vlerësohet nga devotshmëria, dituria, trimëria, qëndrueshmëria, mendjemprehtësia, dallohet si analist, elokuent dhe mjeshtër i shpatës. Ai u ballafaqua me rreziqe të mëdha në rrugën e sinqeritetit ndaj Pejgamberit; karakterizohet me të rënat që i bënte në xhihad, me gjakun që ia derdhte armikut me urdhrin e Pejgamberit.

Të gjitha këto vlera e karakteristika ndikuan që armiqtë ta urrejnë në mënyrë të vetëdijshme ose të pavetëdijshme.

Trimëria, sakrifikimi dhe heroizmi i tij nxitën urrejtjen e armiqve.

E gjithë kjo i bashkoi kundërshtarët kundër tij dhe i nxiti që ta akuzojnë, ta nënçmojnë, ta izolojnë e t’ia uzurpojnë të drejtat.

Kur shpirti rritet mbi shkallën e kohës dhe kapërcen nivelin e popullit atëherë lihet në vetmi. Në një anë mbizotërojnë bukuria, lartësia e pasuria kurse në anën tjetër, gjërat e kota, zbrazëtia dhe e keqja. Armiku dhe miku, në mënyrë të vetëdijshme apo të pavetëdijshme, bashkohen për ta shkatërruar shpirtin e personalitetit të madh ose për t’i zhdukur të drejtat e tij. Secili që poshtërohet, do të përbuzet edhe nga shokët e bashkëmendimtarët e përbuzësve. Këta krijojnë zbrazëtirë në personalitetin e tyre. Këta vuajnë. Nëpërmes mohimit të vlerave të personalitetit bashkohen armiqtë dhe orvaten ta zhvlerësojnë personalitetin. Kështu u veprua që Aliu të degradohet e të zhvlerësohet.

Për këtë shkak, fisi Emmevit, i cili është armik i emigrantëve, ndihmuesve dhe Aliut, thotë se: "Aliu është i biri i dheut", ose "Aliu nuk fal namazin". Emmevitët janë shënues të shpalljes, tubuan Kur’anin si dhe janë të afërt të Pejgamberit. Vajza e Ebu Sufjanit është e shoqja e Pejgamberit dhe kështu, shtëpia e tij është e shenjtë. Ajo është një zonë ku ndalohet lufta. Brendësia e shtëpisë së Ebu Sufjanit, sipas fjalëve të Pejgamberit, ishte sikur shtëpia e Zotit në Mekke, vendstrehim për të gjithë. Kushdo që fshihet aty, ai është i sigurt.

Si mund të ndodhë që Aliu të vritet në mihrabin e Xhamisë? Çfarë lloj informate është kjo? Ç’bënte Aliu në mihrab? Sa janë të vërteta thashethemet se "Aliu është i biri i dheut" dhe "Aliu nuk fal namazin?"

Si mund të ndodhë një gjë e tillë?

Të tjerët janë të angazhuar në shkatërrimin e tij

Secili e di se urrejtja ndaj Aliut është rezultat i zilisë ndaj veprave të tij heroike në Bedër, në Hendek dhe në betejat tjera.

Ç’ndodh me shokun? Ai i cili kishte marrë pjesë në betejat e Bedrit e Hendekut, tash u ishte bashkangjitur kundërshtarëve të Aliut. Pse? Përderisa të tjerët e ulnin kokën, Aliu 27 vjeçar ia kishte futur frikën në palcë armikut, edhe ate me shpatën e tij dhe me përsëritjen e All-llahu ekber! Për këtë shkak Pejgamberi a.s. në atë rast thotë: "Goditjet e Aliut në Hendek janë më të vlefshme se lutja e gjithë njerëzve e xhinëve". Goditja e shpatës së tij i gëzoi ata dhe u ngritën të konfrontohen me armikun, mirëpo në shpirtin e tyre fshihej xhelozia në koshiencën e tyre të pavetëdijshme, e cila më vonë filloi të zgjohet edhe më tepër. Fara rritet në degë të mbushura me gjethe, të cilat eventualisht, mbulojnë tërë shpirtin dhe mendimet e tyre. Rrënjët e farës janë të mbjella thellë në eshtrat e tyre.

Në Hajber Pejgamberi ia jep flamurin Aliut, edhe atë duke thënë: "Nesër do t’ia jap flamurin njërit që e do Zotin dhe Pejgamberin e Tij, dhe të cilin gjithashtu e duan edhe Zoti edhe Pejgamberi i Tij!"

Kështu, me flamur në dorë, Aliu korrë fitore dhe e hap fortesën, e pas saj nisë që të hapë edhe fortesa të tjera.

Në Bedër e Uhud Aliu ishte ai i cili luftonte ballë për ballë në frontin luftarak, pa kurrfarë frike e dyshimi.

Ai gjithashtu e mbante flamurin edhe në Hunejn!

Shpata e tillë e tij shkaktoi urrejtje tek të gjithë. Edhe pse luftonin për një qëllim, përsëri xhelozia ishte e pranishme. Shokët dhe armiqtë u bashkuan kundër karakterit, vlerave e fuqisë së Aliut. Në këto raste miku ka nevojë për armikun e armiku për mikun, me qëllim që të bashkohen. Ky ishte edhe shkaku i përbuzjes së Aliut:

Si?

Këtu as nuk vlerësoheshin vlerat islame e as nuk analizoheshin. Ai përshkruhej me fjalë që nuk kishin kurrfarë lidhjeje me realitetin! Në këtë mënyrë u krijuan përgojimet kundër tij!

Në qoftë se nuk mund të ndikonin, heshtnin!

Kur i përmendnin pikat e tij të dobëta i zmadhonin dhe i hiperbolizonin. Ata i shtypnin të drejtat e tij dhe e shkatërronin të vërtetën.

Veprimet e tyre janë të motivuara!

Rezultati: gjasat e tij janë shkatërruar

Aliu?

Po, po, ai është ende ai! Le të hyjë edhe pak në moshë!

Aliu?

Po, ai është njeri i shpatës, i devotshmërisë dhe i diturisë, por jo edhe i politikës. Ai është trim, por nuk e njeh shkencën luftarake.

Aliu?

Po, por bën shumë shaka.

Aliu?

Po, por momentalisht nuk është i përshtatshëm për t’u zgjedhur ngase ka shumë armiq. Gjatë betejave në kohën e Pejgamberit ai ka vrarë shumë arabë me ndikim të madh. Urrejtja është ende e freskët.

Nuk preferohet!

Aliu?

Po, por ai është shumë i sigurt në vete.

Aliu?

Po, por nëse i jepet hilafeti ai do ta udhëzojë këtë deve në rrugën e drejtë. A është me të vërtetë serioz?

Rezultati?

Në fund Aliu shkatërrohet nga fisi Emmevit.

Fatimeja i di dhe i kupton shumë mirë këto gjëra. Ajo nuk është prej atyre që qëndrojnë në shtëpi pa u interesuar fare se ç’ndodh jasht shtëpisë.

Fatimeja ishte ushtruar se si t’u përballojë vështirësive! Ajo di si t’i kundërvihet propagandës. Rinia e saj kishte përjetuar shumë rrëmuja politike! Ajo është grua muslimane; dëlirësia etike nuk e lejon të largohet nga përgjegjësitë sociale.

Tash kishin kaluar disa orë nga varrimi i Pejgamberit. Aliu është në shtëpi dhe i rrethuar me disa hashimitë e sahabë të Pejgamberit, të cilët vazhduan t'i mbeten lojalë. Ata janë bashkuar për ta kundërshtuar atë që ka ndodhur në Sakifë!

Vendimi i halifit ishte lexuar në xhami!

Said ibën Ubejde, lider i Hazrexhit dhe njeri me ndikim, nuk e kishte pranuar hilafetin e Ebu Bekrit dhe në shenjë proteste e kishte lëshuar Medinen dhe ishte drejtuar në Damask.

Pa marrë parasysh se ç’ndodhi, prej asaj dite shtëpia e Fatimesë ishte në shënjestër dhe prezentonte qendër të rrezikshme për udhëheqjen.

Tri qendrat e durimit

Historia tash na rrëfen se në Medine ekzistonin tri qendra të durimit: xhamia, shtëpia e Fatimesë dhe shtëpia e Pejgamberit, e cila tash është e qetë. Është interesant se të gjitha këto qendra janë të përqëndruara në një vend, murë përballë murit.

Po, vetëm muri i ndan!

Në këtë shtëpi jeton një grua që ka vendosur të rezistojë. Edhe më i rëndësishëm është fakti se kjo shtëpi gjendet afër xhamisë.

Xhamia është parlamenti i hilafetit, pallati i qeverisë. Shtëpia e Fatimesë është në një kënd, ku mund të shihen fytyrat e njerëzve që ishin më të dashur për Pejgamberin.

Fatimeja, si zog i plagosur, është nën presionin e dy tragjedive të rënda: vdekjes së Pejgamberit dhe mbrojtjes së Aliut. Koka e saj është e mbushur me pikëllim. Ajo rikujton të kaluarën. Ajo rikujton babain e vet, i cili gjithmonë mendonte për ardhmërinë, për fenë dhe për drejtësinë. Kujtimet e ëmbla e të hidhura po e kaplojnë! Ajo është si zogu që i hapë krahët në kafaz, e që fluturon në horizontet e kaluara për të kërkuar pak qetësi nga tragjedia që e kishte kapluar dhe që ia kishte shkatërruar shtëpinë.

Ajo ishte mësuar me çastet e vështira!

Ajo ishte rritur në zonën e rezistencës dhe orvatjes!

Ajo me fuqinë e saj të fundit orvatet që t’u përballojë tragjedive!

Ajo orvatet që ta mbrojë Aliun, i cili tash është i vetëm! Të gjithë e dinin se Aliu ishte shumë i sigurt me Fatimenë. Ajo nuk lëshonte pe qoftë edhe me vdekje!

Pas vdekjes së Pejgamberit, fati i Islamit bie në duart e të tjerëve. Aliu qëndron në shtëpi dhe kalon kohën duke e tubuar Kur’anin, nga frika prej ardhmërisë. Bilalli shkon në Damask, Selmani vdes në Medain, kurse Ebu Dherri dhe Ammari mbeten të papunë.

Pa marrë parasysh se ç’ndodhi, Fatimeja nuk dorëzohet para tragjedive me të cilat ballafaqohet por e gjithë kjo ndikon dhe e dobëson.

Medina tash sheh pasqyrën më të bukur në histori. Afër Xhamisë së Pejgamberit, në errësirën e dendur të natës, një grua e mbuluar dhe e hipur mbi kalë kalon nëpër rrugët e shprazëta të qytetit. Aliu ecte në këmbë kurse Fatimeja, e cila ishte bija e dashur e Pejgamberit, ishte mbi kalë. Çdo natë ata dilnin prej shtëpisë për një qëllim. Aliu, së bashku me të kërkonte ndihmës, të cilët do të ishin më të sinqertë se fisi Kurejshit. Ata përkrahnin njëri-tjetrin. Një strukturë politike i bashkon. Fatimeja çdo natë e shoqëronte Aliun në sesionet e tij dhe bisedonte me ta. Ajo ua rrëfente dëshirat e Pejgamberit dhe përqëndrohej në vlerat, peshën dhe karakteristikat e Aliut. Ajo orvatej që nëpërmjet ndikimit të vet shpirtëror, personalitetit të vet njerëzor, shkathtësisë politike, diturisë rreth Islamit dhe fuqisë së rezonimit e logjikës, t’i bindë të tjerët për të drejtën e Aliut. Ajo ua tërheq vërejtjen për neglizhencën politike dhe i frikëson me një ardhmëri të errët që do ta destabilizojë Islamin.

Asnjë historian nuk e ka theksuar këtë histori. Askush nuk ka transmetuar se argumentet e Fatimesë kanë qenë të pakundërshtueshme. Të gjithë ata e përkrahnin dhe i jepnin të drejtë. Të gjithë i pranonin virtytet e larta dhe aftësinë e Aliut për të udhëhequr. Fatimeja kërkonte që ta përkrahin Aliun dhe t’i ndihmojnë në të drejtat e tij. Ata thonin: "Sikur të kishte qenë Aliu në momentin e zgjedhjes, me siguri do ta zgjedhnim atë..."

Po, por Aliu i befasuar thotë: "A mendoni se është dashur ta lë kufomën e Pejgamberit në shtëpinë e tij e t’i lë pasdore ceremonitë e varrimit për të dalë jasht e për ta kërkuar legjitimitetin!"

Fatimeja e përkrahë Aliun dhe kur sheh se ai e kishte sakrifikuar veten për Pejgamberin, thotë: "Aliu ka vepruar ashtu siç është dashur të veprojë...!"

Tash çdo gjë kishte përfunduar!

Fatimeja ishte përgatitur për ta pritur vdekjen. Ajo ndihet më e vetmuar se kurrë më parë! Ajo ndjen se të gjithë ata që kishin qenë afër babait të saj, tani ishin bërë të huaj dhe thithnin tjetër ajër. Medina më nuk ishte qyteti i Pejgamberit, por aty mbretëronte politika e pavarësia. Shpirti i madh i beduinëve ishte shkatërruar! Ndjenjat e sinqerta, gjeneroziteti, mbrojtja e së vërtetës dhe vlerësimi i vlerave njerëzore tash kishin përfunduar. Kishin filluar të ringjallen përsëri traditat e vjetra fisore, lidhjet e gjakut, egoizmi, mburrja, adhurimi i vetvetes, vrasjet ndërfisore, lojat politike inferiore dhe konservatorizmi. Të gjitha këto dukuri goditën zjarrin e revolucionit, obligimin dhe angazhimit social, përgjegjësinë, progresin, manifestimet e shpirtit dhe domethënien e rezistencës së përhershme kundër presioneve në jetë.

Aliu mbetet i heshtur

Aliu qëndron në shtëpinë e Fatimesë. Shokët e tij më të ngushtë të cilët kishin jetuar një jetë pa klasa dhe të cilët kishin qenë të respektuar në sytë dhe në zemrën e Pejgamberit, tash ishin larguar. Ata të cilët kishin fituar autoritetin në bazë të sinqeritetit ndaj besimit, rezistencës e vetëdijes tash ishin nën ndikimin e politikës së re. Vetëm të shkathtit dhe syhapurit përparojnë!

Veshët janë aq të preokupuar me bisedat rreth fuqisë, udhëheqjes dhe vetëmbrojtjes saqë nuk mund të dëgjojnë më butësinë e emocioneve, shoqërinë dhe sinqeritetin. Është vështirë të dëgjohet zëri i Fatimesë. Kundërshtarët e saj janë më të fuqishëm se kurdoherë më parë!

Ajo ishte ajo që i kishte ndihmuar babait të vet në Mekke.

Vetëm ajo e kishte shoqëruar Pejgamberin atëherë kur ishte takuar me Senatin kurejshit në Mesxhidul-haram dhe kur u kishte thënë se me ndihmën e Zotit ai do t’i shkatërrojë 300 idhujt e adhuruar dhe idhujtarët e tyre.

Bashkëshorti i saj Aliu është hero i ditës kur në betejën e Hendekut të gjitha fiset kundërshtare, arabë e hebrenj, u bashkuan për ta sulmuar Medinen me qëllim që ta shkatërrojnë lëvizjen e re islame dhe përkrahjen e Muhammedit që ua jepte luftëtarëve të revolucionit. Aliu, i cili ishte njëzet e ca vjeçar, me trimërinë e vet ndryshon rrjedhën e betejës.

Kur plagoset Pejgamberi në betejën e Uhudit, ai rrotullohej rreth tij së vorbull për ta mbrojtur nga kundërshtarët.

Aliu, i cili siguroi fitoren në Hajber, tash qëndron ulur në një skaj të shtëpisë.

Ku është shpata e tij?

Ç’ndodhi me shpatën e tij të famshme?

Sa herë që kthehej nga ndonjë betejë, shpatën e kishte të përlyer me gjak, dhe shpeshherë, shpatën e tij me të Pejgamberit ia jepte Fatimesë dhe i thoshte me një krenari e mburrje: "Fatime, pastroi këto!"

Tash ai duket si i pajetë, dhe pas përpjekjeve dhjetëvjeçare, qëndron i shtrirë në shtrat. Ai qëndron dhe nuk luan nga skaji! Aliu, i cili më parë kishte qenë hero i shumë betejave luftarake, tash është i qetë kurse Fatimeja në vetmi!

Lufta në front është më e lehtë se lufta e brendshme. Në këtë betejë ai nuk konfrontohet me Ebu Lehebin, Ebu Xhehlin, Ebu Sufjanin, Hindin, Utben, Umejje ibën Halefin dhe Ikrimen...

Është evidente se kundërshtarët e rinj orvaten që ta mbrojnë fuqinë e tyre, interesin, forcën, tregtinë, karvanet. Kjo betejë zhvillohet mes despotizmit e revolucionit, mes skllavërisë e lirisë, mes robërimit e shpëtimit, mes nënçmimit e respektimit dhe mes pastërtisë e fëlliqësirës. Përfundimisht, kjo betejë zhvillohet kundër mbrojtësve të injorancës e errësirës.

Aliu ishte ai që prezentoi në Mekke, Bedër, Uhud, Hajber, Fet'hi Hunejn! Në këto vende morën pjesë edhe shumë ensarë, muhaxhirë, ushtri, udhëheqës e themelues të shtyllave të Islamit dhe shokë e pionierë të Pejgamberit.

Ç’ishte parimi i tyre? Jo idhujtaria, mosbesimi, politeizmi, mitologjia dhe mbrojtja e interesit kurejshit, por formimi i unitetit, përhapja e Islamit, tubimi i Kur’anit, devotshmëria mohimi i grumbullimit të arit, të ndihmuarit e popullit, kërkimi i pëlqimit të Zotit, implementimi i ligjit fetar, praktikimi i haditheve të Pejgamberit dhe bashkimi i muslimanëve. Parimi i fundit ishte më i rëndësishmi!

Në mesin e të gjitha këtyre parimeve humbin të drejtat e Aliut. Shumica e njerëzve kishin xhelozi ndaj këtij të riu tridhjetëvjeçar. Sjellja e tij është e atij lloji që krijon personalitete ndikuese dhe efektive.

Këshilla ishte se Aliu po, por jo në këtë moment të Islamit! Goditja fatkeqe gjithmonë përdoret kundër të vërtetës. Këshilla përdoret si shpatë kundër të vërtetës. Sipas ligjit hyjnor, kthehu në drejtim të Qabesë dhe thuaj: "Në emër të Zotit!"

Sa thjesht!

Pa kurrfarë zhurme!

Pa kurrfarë kuptimi!

Pa kurrfarë dallimi mes atij që fle e që është i zgjuar!

Pa asnjë që ngre vetëdijen e popullit!

Pa asnjë që ka mundësi të dallojë të drejtën!

Nëse shoqëria pasurohet vetëm me këshilla, asgjë nuk mund të bëhet. Në këtë mënyrë ndodhin tragjeditë më të mëdha njerëzore në histori. Tragjedia e heshtur dhe e pambrojtur sakrifikon Aliun, Fatimenë dhe trashëgimtarët e tyre. Fatimeja ndjen se një gjë e tillë kishte filluar, por s’kishte mundësi ta pengonte.

Ajo papritmas ndjen në vete se rezistenca e saj jetësore, durimi, torturat, varfëria, vështirësitë dhe të hidhurat e jetës së saj kishin humbur. Ajo ndjen se s’ka mundësi ta ruajë ate që s'mund ta ruanin as Pejgamberi e as Aliu.

Të gjitha netët, që vinin njëra pas tjetrës, në sytë e saj ishin shumë të turbullta.

Babai i saj e informoi për një lajm të ri gjatë ditëve të fundit të jetës. Koha është afruar.

Ç’do të ndodhë nesër?

Ç’farë ardhmërie ka kjo shoqëri e re?

Në duart e kujt do të mbetet fati i popullit? Doket e vjetra përsëri filluan të ringjallen. Aleanca zëvendëson komandmentin.

Si mund të jetë vota e fiseve më e pranuar se vota e Pejgamberit?

Ç’janë ata njerëz që herë ia japin votën Seidit në Sakife e herë Ebu Bekrit?

A janë të vetëdijshëm se Muhammedi nuk ka nevojë të ndërhyjë në politikën e tyre?

Këta janë ata që jetuan afër Pejgamberit në qytetin e tij.

Frika për ardhmërinë e Islamit

Ata bashkërisht kishin shkuar në xhihad. Ata e kishin mësuar Islamin prej Pejgamberit, por e kishin zgjedhur Ebu Bekrin.

Nesër, kur Islami do të zgjerohet jasht Medines, dhe kur do të vijnë gjeneratat tjera, atëherë çfarë do t’i sjellë aleanca e tillë udhëheqësit të popullit? Kush do të votojë dhe kush do të zgjedhet?

Këta ishin ata që e kishin lënë Aliun anash dhe e kishin detyruar të qëndrojë në shtëpi.

Ç’do të bëjë gjenerata e ardhshme me fëmijët e mi?

Ç’do të bëjë politika e së nesërmes kur njerëzit do të jenë larg atmosferës së besimit, devotshmërisë e xhihadit?

Edhe tash mund të parafytyrohet fati i Hasanit, i Husejnit e i Zejnebes.

Fillimi i qëndrimit të Aliut në shtëpi është edhe fillimi i historisë së frikshme e të përgjakur. E nesërmja është e zezë, e frikshme dhe e përgjakshme. Të nesërmet suksesive do të sjellin grabitje, vrasje e tortura!

Hilafeti i të nesërmes do të jetë tragjedi e madhe për Islamin dhe tragjedi serioze për njerëzimin.

Por tash ç’mund të bëhet?

Fatimeja bën çmos vetëm që ta ruajë gurin e parë të vënduar në themel, por s’ka sukses. Ajo ndjen se veshët e qytetit të Pejgamberit nuk e dëgjojnë zërin e saj! Zemra e tij nuk e ndjen heshtjen e Aliut.

Sa i keq dhe sa i dëmshëm është egoizmi! Egoizmi shkakton shkeljen e të drejtave!

Fatimeja ishte lodhur nga përgjegjësia ndaj barrës së mesazhit të babait të saj, nga orvatja, nga xhahilijeti, nga dënimi, nga rreziqet, nga varfëria, nga puna dhe nga përpjekja me qëllim afatgjatë. Ajo ishte lodhur edhe nga sprovat që i kishte përjetuar me babain e vet gjatë jetës së përbashkët. Ishte lodhur edhe nga qëndrimi i Aliut në shtëpi! Aliu ishte sakrificë e besimit, e shpatës dhe e sinqeritetit.

Ajo sot është e lodhur nga përpjekjet për t’i rikthyer të drejtat e humbura të Ebu Hasanit. Ajo nuk pranonte as këtë e as atë, por pa sukses!

Për te ishin të vështira edhe shpresa edhe orvatja. Ajo e kishte vështirë t’i përballojë asaj që ndodhte brenda dhe jasht shtëpisë, nën pullazin dhe nën qiellin e saj. Ajo e kishte posaçërisht vështirë t’i përballonte qetësisë që mbretëronte në shtëpinë që gjendej afër shtëpisë së saj. Dritarja e saj sot është e mbyllur. Njëra prej dritareve, nga të cilat gjithmonë shihej dashuria e sinqeriteti, tash ishte mbyllur. Vdekja ishte ajo që e kishte mbyllur përgjithmonë: Në një anë vdekja e në anën tjetër politika. Në një atmosferë të mbyllur shtëpiake, ajo e shoqëronte Aliun e heshtur dhe e lexonte gjendjen e fëmijëve të Pejgamberit. Gjendja e lexuar ishte përplot mjerim, pikëllim e frikë për çdonjërin prej tyre.

Të qenurit gjallë ishte shumë vështirë për te.

"Të vazhduarit" është një barrë shumë e rëndë. Ishte shumë vështirë për Fatimenë e lodhur që t’u përballonte plagëve që ishin të thella në zemrën e saj. Çdo moment, çdo minutë dhe çdo hap ishte i vështirë dhe i ngadalshëm për te.

Ajo prehjen e vetme e gjente tek varri i babait të vet dhe me padurim e pritte lajmin që ia dha: "Fatime, ti do të jesh e para nga familja ime që do të më shoqërosh këtu!"

Por, kur?

Shpirti i saj i pikëlluar i ngjan zogut të plagosur dhe me krahë të thyer. Ajo është e rrethuar me tri gjëra: me fytyrën e heshtur e të pikëlluar të burrit, me fytyrat e mjeruara e të heshtura të fëmijëve të vet dhe me dheun e ftohtë mbi babain e vet në skaj të shtëpisë së Aishes.

Çdoherë që rritej pikëllimi e mjerimi në zemrën e saj, ajo ndjente nevojën për sjelljen e butë e të këndshme të babait të vet.

Ajo e kërkon atë!

Ajo bie mbi dheun që ishte mbi babain e vet, dhe për herë të parë i duket se e dëgjon jehonën e vdekjes. Ajo fillon të qajë!

Ajo orvatet që ta prekë dhe i futë gishtërinjtë në dhe, por kot, s’gjen dot gjë!

Ajo orvatet që ta shohë atë nëpërmes lotëve.

Nga dashuria e madhe që e kishte ndaj babait të vet, e merr dheun për t’i marrë erë, dhe thotë: "Secili që i merr erë dheut të Muhammedit, s’ka nevojë për aromën e ndonjë misku tjetër".

O baba, sa vështirësi të mëdha më kapluan pas vdekjes sate! Vështirësitë janë aq të errëta saqë edhe ditën e kthjellët do ta shndërronin në natë të errët! Dhe kështu, ajo ngrihej e qetë dhe pa fjalë. Dheu i babait të saj rrëshqitte mes gishtërinjve të saj, e ajo e vështronte me keqardhje!

Ajo ishte shumë e pikëlluar nga vdekja e babait të vet. Çdo ditë i ngjante ditës së parë të vdekjes së tij. Mosdurimi i saj çdo ditë shtohej edhe më tepër!

Askush nuk mund t’ia zbutte pikëllimin.

Kështu kalonin netët e ditët.

Përderisa të tjerët ishin në fuqi e lëvizje, Aliu jetonte i qetë e i pikëlluar, kurse Fatimeja jetonte me mendimet e vdekjes.

Çasti i premtimit të babait tash është afër!

Vdekja e Fatimesë

Çdo ditë ajo e pret me padurim vdekjen.

Mënyra më e mirë për të jetuar ishte prehja në afërsinë e babait të vet.

Nevoja për një prehje dhe një qetësi të tillë ishte shumë e madhe. Prej ditës së premtimit të babait kaluan 95 ditë pa realizim.

Tash erdhi koha e premtimit!

Sot është e hënë, dita e tretë e Xhumadijel-Ula, i njëmbëdhjeti vit i emigrimit dhe viti i vdekjes së babait të saj!

Ajo i puthë të gjithë fëmijët e vet. Hasani kishte shtatë vjet, Husejni gjashtë, Zejnebja pesë dhe Ummu Kulthumi tre.

Tash është momenti i përshëndetjes me Aliun!

Sa vështirë!

Aliu vazhdon të jetojë në vetmi edhe 30 vjet të tjerë.

Ajo thërret Ummu Rafien. Ajo e kishte përgatitur varrimin e Pejgamberit.

Ajo i thotë: "Oj robëreshë e Zotit! Më pastro!" Ajo e pastron me një kujdes të madh e të posaçëm dhe ia veshë teshat që nuk i kishte veshur prej kohës së vdekjes së babait të vet.

Dukej se ajo kishte lënë çdo gjë anash dhe përgatitej për t’u takuar me njeriun më të dashur.

Ajo i thotë Ummu Rafies: "Vëndoje shtratin tim në mes të dhomës!" Me një qetësi e heshtje të thellë, shkon te shtrati, kthehet në drejtim të Qabes dhe pret...

Çastet kalojnë...

Papritmas fillojnë qarjet brenda shtëpisë e ajo takohet me ate që e donte më së shumti!

Pikëllimi u shtua edhe më tepër në shtëpinë e Aliut.

Aliu qëndronte vetëm afër fëmijëve të vet!

Ajo kishte kërkuar prej Aliut që ta varroste në fshehtësi, e Aliu kështu edhe kishte vepruar. Askush nuk dinte se ku do të varroset; në shtëpinë e saj ose në Bâkî!

Asgjë nuk është e qartë.

Por, kur në Bâkî?

I qartë është vetëm pikëllimi i Aliut që qëndronte afër varrit të Fatimesë.

Medina është e qetë natën! Të gjithë muslimanët flenë. Qetësinë e natës e prishin vetëm pëshpëritjet e Aliut.

Aliu tash është edhe më i vetmuar. Ai tash nuk e ka as Pejgamberin e as Fatimenë. I vetmuar është në shtëpinë e vet. Kalon orë të tëra afër varrit të Fatimesë.

Nata e qetë i dëgjon dhimbjet e pëshpëritjeve të tij.

Gjithçka është e qetë. Pikëllimi i tij është i rëndë sa malet.

Era e natës i bart fjalët që dalin nga zemra e Aliut për Pejgamberin a.s.: "Për ty prej meje dhe prej vajzës tënde që pushon afër teje e që priste me padurim të të bashkangjitej! Përshëndetjet e mia, o Pejgamber i Zotit!

Durimi im është dobësuar edhe më shumë nga fati i personit tënd më të dashur, o Pejgamber i Zotit.

Si të duroj në këtë rast të pikëlluar?

Edhe ti mungon!

Edhe pse Unë të futa në dhe, ti përsëri jeton në zemrën time!

Të gjithë jemi nga Zoti dhe Atij do t’i rikthehemi!

Pikëllimi im do të jetë i përhershëm dhe netët do të jenë përplot pagjumësi derisa të më bashkojë Zoti me ty!

Vajza jote do të të tregojë për ngjarjet në këtë botë!

Ajo do të informojë për çdo gjë që ndodhi menjëherë pas vdekjes sate!

Përshëndetjet e mia për të dy!"

Ai për një çast hesht. Ai përnjëherë ndjen shkurrimin e jetës!

Ai ndjen se është në vetmi! Tash nuk di se si të veprojë! Të vazhdojë ende apo të kthehet në shtëpi? Si ta lë Fatimenë në vetmi? Si të kthehet i vetëm në shtëpi?

Në kokë i sillen lloj-lloj mendimesh!

Si të qëndrojë? Ate e presin fëmijët, populli, e vërteta, përgjegjësitë dhe misioni i vështirë. Dhimbjet ishin aq të mëdha saqë e kishin shkatërruar shpirtin e tij të fuqishëm!

Ai nuk mund të vendosë!

Të shkojë apo të qëndrojë! Ai ndjen se s’ka mundësi të bëjë gjë! Ai s’di ç’të bëjë!

Ai i thotë Fatimesë: "Nëse largohem, kjo nuk nënkupton se unë nuk dëshiroj të qëndroj afër teje! Nëse qëndroj, atëherë do të bëhem i padrejtë ndaj fatit që e premton Zoti për ata që durojnë!"

Dhe kështu, Aliu ngrihet në këmbë, dhe shumë i emocionuar drejtohet nga shtëpia e Pejgamberit. Ai dëshiron t’i thotë: "Dëgjo ate që e thotë ajo! Pyete që në përpikshmëri të të rrëfejë çdo gjë që ka parë pas teje! Çdo gjë me radhë!"

Fatimeja kështu jetoi dhe kështu vdiq.

Pas vdekjes së saj, ajo filloi një jetë të re në histori. Ajo paraqitet në fytyrat e të gjithëve që janë të shtypur.

Të gjithë ata që torturohen, që vuajnë, e që uzurpohen e kanë si shëmbëlltyrë Fatimenë.

Përkujtimi i Fatimesë u zhvillua me dashuri, emocione e besim të plotë në mesin e burrave dhe të grave, të cilët gjatë historisë islame luftuan për liri e pavarësi.

Zëri i tyre u ngrit për shkak të zemrave të tyre të plagosura!

Për këtë shkak Fatimeja u bë burim i inspirimit për liri, për drejtësi dhe për rezistim kundër presionit, ashpërsisë, krimit e diskriminimit të masave të privuara.

Është shumë vështirë të bisedohet rreth personalitetit të Fatimesë.

Fatimeja është ashtu siç kërkon Islami prej gruas që të jetë!

Koncepti i fytyrës së saj është vizatuar nga vetë Pejgamberi a.s.

Pejgamberi e ka mësuar si t’u përballojë vështirësive, varfërisë e rezistencës, si të kuptojë thellë dhe si të jetë humane.

Ajo është simbol i të gjitha sferave në jetën e gruas;

Simbol i vajzës kur takohet me babain,

Simbol i gruas kur takohet me burrin,

Simbol i nënës kur takohet me fëmijët dhe

Simbol i përgjegjësisë në shoqëri.

Ajo vetvetiu është udhëheqëse.

Ajo është shëmbëlltyra më e bukur për çdo grua që dëshiron ta mbrojë personalitetin e vet.

Ajo e mëson gruan se si të bëjë përpjekje në mënyrë permanente e të rezistojë në dy fronte, brenda dhe jasht, në shtëpinë e babait dhe të burrit, në shoqëri, në mendime, sjellje dhe në jetë.

Unë s’di ç’të them. Fjalët janë të pakta për ta thënë ate që dua!

Ajo që më impresionon më së shumti është shpirtgjerësia e saj. Ajo është bashkudhëtare, hap pas hapi fluturon bashkë me shpirtin e Aliut.

Ajo nuk ka qenë vetëm bashkëshorte e Aliut. Aliu e konsideronte si pjesëmarrëse në të gjitha vuajtjet dhe në të gjitha dëshirat e tij. Ajo ishte prehje e tij! Ajo i dëgjonte fshehtësitë e tij. Ajo ishte shoqëruesja e vetme në vetmi.

Për këtë shkak Aliu kishte një respekt të posaçëm ndaj saj dhe ndaj fëmijëve të saj.

Pas Fatimesë Aliu është martuar me gra tjera dhe ka patur fëmijë me to, por që në fillim i ka ndarë fëmijët e Fatimesë prej fëmijëve tjerë. Fëmijët tjerë quheshin "Fëmijët e Aliut", kurse ata të parët "Fëmijët e Fatimesë".

Nuk është për t’u habitur, ngase fëmijët e Fatimesë i ngjanin nënës.

Ne gjithashtu vërejtëm se Pejgamberi kishte një qëndrim të posaçëm ndaj saj. Ai më së tepërmi e disiplinonte Fatimenë. Ai mbështetej vetëm në të.

Që nga mosha e re, ajo kishte pranuar thirrjen e madhëruar!

S’di se ç’të flas rreth saj! Më kujtohen fjalët e një shkrimtari francez i cili në një konferencë rreth Merjemes, thotë: "Rreth 1700 vjet është biseduar rreth Merjemes; rreth 1700 vjet filozofët dhe mendimtarët e Lindjes e të Perëndimit kanë folur rreth vlerave të Merjemes; rreth 1700 vjet poetët kanë thurur poezi rreth Merjemes; rreth 1700 vjet piktorët kanë vizatuar piktura rreth Merjemes; por asnjëherë nuk kanë patur mundësi që ta përshkruajnë gjendjen e saj si nënë e Krishtit".

Edhe unë dëshiroj të filloj në këtë mënyrë me Fatimenë. Dëshiroja të them: "Fatimeja është vajza e Hadixhesë së njohur". Ndjeva se ajo nuk është Fatimeja. Dëshiroja të them: "Fatimeja është vajza e Muhammedit a.s.". Ndjeva se ajo nuk është Fatimeja. Dëshiroja të them: "Fatimeja është bashkëshortja e Aliut". Ndjeva se ajo nuk është Fatimeja. Dëshiroja të them: "Fatimeja është nëna e Hasanit dhe Husejnit". Ndjeva se ajo nuk është Fatimeja. Dëshiroja të them: "Fatimeja është nëna e Zejnebes." Sërish ndjeva se ajo nuk është Fatimeja.

Po, të gjitha këto janë të vërteta por asnjëra nga to nuk është Fatimeja.

FATIMEJA ËSHTË FATIME.

jini autentikë dhe gjurmoni të vërtetën

Njerëzit dhe teologët

Urtësia dhe dashuria

Lotët janë dëshmi e dashurisë

Familja e Aliut: Intelektualët ballë për ballë popullit

Islami

Shiizmi

Vlera dhe jovlera

Tri metoda të qarta për zgjidhjen e problemeve

Metoda e veçantë e Të Dërguarit e cila buron nga Tradita e Tij

Realizmi: Mjet për shërbim të idealizmit

Konkubinat

As idealizmi as realizmi, por që të dy

Femrat të cilat nuk mund t’i njohim

Cila është gruaja bashkëkohore? Shërbimi vetvetes kundruall shërbimit të tjerëve

Vetmia

Krijimi i familjes

Gratë në shoqërinë konsumuese: Seksi në vend të dashurisë

Ndërkaq, në Lindje

Persekutuesit dhe të persekutuarit

Klithma e të eksploatuarve

Ç'duhet të bëjmë?

Zakonet shoqërore të Hixhazit

Lindja e Fatimesë

Fjala e Kur’anit, Kevther

Nderi i dhuruar robëreshës

Nderi i dhuruar bijës së Pejgamberit

Nënë e babait të vet

Vdekja e Hadixhesë

Hixhreti (emigrimi)

Në Medine

Vulosja e lidhjes

Lufta fillon të ripërtërihet

Ndërmjetësimi

Shpirti i Muhammedit (a.s.)

Vazhdimësia e Muhammedit (a.s.)

Pse jo Aliu?

Po Islami?

Aliu është strehimi i vetëm

Të tjerët janë të angazhuar në shkatërrimin e tij

Rezultati: gjasat e tij janë shkatërruar

Tri qendrat e durimit

Aliu mbetet i heshtur

Ku është shpata e tij?

Frika për ardhmërinë e Islamit

Vdekja e Fatimesë

libraria